Генрых Далідовіч - Станаўленне

Пачуў: у хату зайшоў чалавек. Знаёма затупаў сюды, у лепшы пакой. Андрэіха — Андрэева жонка, Вольчына маці. Невысокая, поўная, як капа.

Здзівіўся: чаго яна зайшла? Пад вечар, калі ледзь не сустрэліся каля яго хаты, яна надзіва жвава шуснула ад яго, нібы не заўважыўшы. A цяпер вось, увечар, сама зайшла.

— Сямён, ці е ў цябе перац? — сказала тая адразу, нават не павіталася. — Хочам закатаць гуркі, памідоры, а перцу няма. Перавёў зяцёк, любіць дужа вострае.

— Ды е. Сядзь, пашукаю. Паглядзі кіно. Пра вёску. Дужа хораша гавораць, — адказаў Сямён i падаўся на кухню.

— Няма калі кіны глядзець. Кажу ж, работы багата, — прамовіла Андрэіха i затупала за ім. Калі падаў пакецік чорнага перцу, дык адразу, хаваючы позірк, хацела вымкнуцца з хаты.

— Пачакай, дзеўка, — ён затрымаў неспадзяваную госцю. — Е да цябе пару слоў. Скажы: ты зусім не захацела паглядзець настаўнікам дзіця?

— Нашто мне чужыя дзеці? — адказала, запыніўшыся каля парогa. — Сваіх унукаў няма? Не, е. Грошай мала? Не, хапае.

Ён уключыў тут, на кухні, святло. Андрэіха не толькі прыплюшчыла ад яркасці вочы, але i сумелася. Сэрцам адчуў: на душы яе разгубленасць, неспакой.

— Яно так, — прамовіў.— Але як. будуць жыць маладыя настаўнікі, калі ўсе так, як ты, будуць думаць?

— Ну, i адзін увесь свет не абагрэеш.

— Адзін, канечне, свет вялікі не абагрэеш. Але чалавеку якому можна ж памагчы.

— Узяў бы i памог, калі такі добры, — адказала. I, лічы, са злосцю. — Дзяцей жа любіш. Свістулькі ім робіш, гародніну i садавіну сваю аддаеш, цукеркі купляеш.

— Быў бы кабетаю, дык i памог бы. A любіць i сваіх, i чужых дзяцей, дзеўка, — не вялікая загана… Ды калі яшчэ… — недагаварыў, бо здушыў нейкі горкі камяк. — Ды што гаварыць?! Змяніліся мы. Лепей, багацей жыць пачалі, дык меней думаем пра другіх. Не зважаем, як хто жыве, клапоцімся, каб толькі нам добра было… A хіба ж так трэба жыць? Хіба так мы некалі жылі? Да вайны i пасля вайны апошнім дзяліліся, спачувалі, памагалі адно аднаму. I, можа, толькі таму i выжылі, на ногі сталі, пабагацелі…

— Ніяк не разбяруся, што ты, Сямён, за чалавек, — з нездавальненнем паківала галавою Андрэіха. — Ды цяпер мала хто, як ты хочаш, жыве. Што было, тое прайшло. Цяпер іншы час, іншыя людзі…

— Не, дзеўка. I часы, i людзі мяняюцца, але нешта не павінна мяняцца, a мусіць заставацца. Без яго цяжка жыць. Калі цяпер гэтага не бачаць, дык хутка ўбачаць… Мы ж, старыя людзі, ведаем гэта добра. I нам трэба добры запавет, наказ пакідаць. A хіба мы не павінны наказаць: мей сэрца, мей душу — будзеш чалавек ва ўсе часы?!

— Дзівак-чалавек… — паківала галавою Андрэіха. — Памрэш, i дабрыню тваю ўсе забудуць.

— Такой бяды, дзеўка, што забудуць іменна мяне. Абы сама дабрыня не звялася, а жыла, грэла людскія сэрцы.

— Гэта яна, Маруся твая, яшчэ i цяпер кіруе табою…

— Не чапай яе… — папрасіў.— Яна… — зноў замоўк ад даўкага камяку ў горле.

— Хіба я кепска пра яе гавару? Я ж кажу, што яна, як ніхто з нашых настаўнікаў, для людзей жыла. Сябравала ж з ёю, ведаю. Усе так, відаць, жыць не могуць. Нейкія асаблівыя вы…

— Якія там асаблівыя. Людзі як людзі.

— Гэта ж сёлета дваццаць восьмы год, як яе, беднай, i дзяцей, Іны i Тоніка, няма… — адышла, расчулілася i Андрэіха. — Я дык i не веру, што яна, як i я, старая была б. Яна засталася ў маёй памяці маладая, вясёлая, са светлымі валасамі. Як i цяпер чую яе голас… Каб ix, ірадаў, i на тым свеце паліла, як яны спалілі яе з дзетачкамі… Сястры тваёй трэці год ужо няма. Зусім ты адзін застаўся на свеце. Як колас на полі.

— Што ж зробіш, — прамовіў.— Хоць i не такі ўжо я адзінокі. Пляменнікі ж е. Бяруць мяне ў горад, да сябе. Едзь толькі.

— Ну, я пайду, — ціха прамовіла Андрэіха. — Дзякую табе за перац.

I, развітаўшыся, пайшла.

Назаўтра Сямён пачуў ад суседкі, што Андрэіха падрадзілася паняньчыць настаўніцкае дзіця.

1970

Нарэшце перастаў ліць, а пасля імжэць дождж. Неба пачало святлець, пакрысе выблакітнівацца, a невысокія чорна-сінія хмары пасунуліся за Налібацкі лес, i там цяпер злосна крыжавала маланка, бухкаў гром ды абвісала шэрая дажджавая сцяна. Тут жа, у Янковічах, ужо выбліснула сонца, зазіхацела ў кроплях расы на траве i на лісці, у запененых раўчуках i сцішэлых лужынах, прыпарыла — i мокрае наваколле задымілася.

Маня перачакала вялікі лівень i грымоты на лузе ў капе сена разам з вясковымі кабетамі. Як прыбегла дадому, адразу паглядзела, дзе сын. Баялася, каб не напалохаўся: гэтак было сцямнела, а пасля паліла i смаляла. Але Пецькі дома не знайшла: ён, відаць у навальніцу быў у суседзяў, бо цяпер бегаў з іхнім меншым хлопцам на вуліцы па лужынах.