Генрых Далідовіч - Станаўленне

«Будзе нешта пытацца, — падумаў Казік. — Але я нічога не скажу, хоць чуў, як прыходзіў той ноччу барадаты партызан, бачыў, цікуючы з-пад коўдры, як маці завешвала акно, паліла газоўку i давала начному госцю есці… Цяпер няможна нічога нікому гаварыць… Цяпер трэба маўчаць, а то за язык…»

— Зваць як? — перапыніў Казікавы думкі стары немец, зірнуў на бацьку, нахмурыўшы бровы. — Цяляты язык аджавалі, ці што? Ну, як назвіско ваша, фамілія?

— Хлябовіч, — зноў шэптам адказаў бацька. — Браніслаў Хлябовіч, бацька Янам быў.

— Вось што, Хлябовіч… — ні на кога не пазіраючы, прамовіў уладна немец, распраміў, прыгладзіў далонню сшытак, а пасля пачаў вастрыць ножыкам аловак; глядзеў толькі на свае вялікія рукі, на хвіліну пасля змоўк, калі хацеў яшчэ нешта сказаць, то паламалася дзюбка, i ён так не прамовіў нічога, зноў пачаў вастрыць.

Казік са страхам пазіраў на старога немца, чакаў, што ж ён запытае. Што той гаварыў па-польску i па-тутэйшаму, не здзіўляўся: амаль усе немцы, што заходзілі сюды, гаварылі па-свойму, але былі не раз i такія, што гаварылі i паруску, i па-польску i ўстаўлялі тутэйшыя словы. Хваліліся, што да вайны жылі разам з палякамі ці паблізу ix.

Стары немец здзьмухнуў ca стала смецце, падняў галаву — усе ca сполахам на яго глядзелі ды чакалі, што ж ён скажа, здзіўляліся, чаго ён марудзіць, не дапытвае. А можа, ён не марудзіў, можа, гэта толькі здавалася… Ён строга зірнуў на паліцыянта, што стаяў у парозе, прытуліўшыся да вушака, — i той не вытрымаў позірку, апусціў галаву. Раней, калі заязджаў, быў смелы: i кепікі ўсякія строіў, i на паліцу, дзе стаялі пустыя пляшкі, заглядваў, i хваліўся, як яго начальства паважае…

— Дык вот што, Хлябовіч, — пастукваючы пальцам па стале, надзьмуў тоўстыя губы, з халодным бляскам у вачах зірнуў на бацьку стары немец. — Маем загад з Івянца сёння ачысціць гэтую зону пад нумарам… Значыць, людзей трэба вывезці, а хутары i мястэчка спаліць…

Бацька, слўхаючы, здаецца, пабялеў з твару, маўчаў — ад нечаканасці i страху не мог вымавіць i слова.

— За што гэта? — нарэшце прашаптаў ён, сціскаючы ў руцэ бульбіну.

— Партызан корміце i адзяецё… — сказаў немец. — Ворагаў нашых, ворагаў новага парадку… Вось i маем загад зрабіць мёртвую зону…

— Не кормім мы нікога… — пачала апраўдвацца маці.— Самі во без хлеба, без сала ды без солі жывём. Што тут дасі, калі сам усяму жадзён. Ды i не ведаем мы ніякіх партызан…

— Дзесяць мінут вам на зборы… — больш не стаў яе слухаць стары немец, падняўся. — На каня — i ў Янковічы… А ты хадзі сюды… — прамовіў ён i хацеў узяць маці за плячо, але яна адскочылася. — Тады хадзі ты, гаспадар… — павярнуўся, падышоў да бацькі, узяў яго за кашулю i павёў на двор. — Зобач, паглядзі!

Зірнуў i Казік, куды паказваў немец, i ўбачыў неспадзяванае i не паверыў спачатку сваім вачам: гарэлі суседскія хаты. Высока ўверх над імі ўскідваліся чырвона-жоўтыя языкі, шугалі, аж чуўся шум ад ix. Даносіўся i пах гарэлай саломы.

— А што ж гэта? — загаласіла маці.— Што ж гэта робяць з людзьмі?

— Збірайцеся, — нарэшце азваўся i паліцыянт, — Сёння i мястэчка, i хутары — усё будзе спалена. Аж да Ружэвіч. Вас вот яшчэ так, а мястэчка з раніцы абкружылі з усіх бакоў, пачалі збіраць усіх на аселіцы… Хто пробаваў уцячы — на месцы… Такая воля вялікага начальства. З Мінска, а можа, пават i з Берліна.

— Воля, воля… — перадражніла яго, плачучы, маці,— Каб яго, тое тваё начальства, дзень i ноч гарачка паліла…

Аж дзіва было: паліцыянт — грозны, злосны, прыдзірлівы — нічога не адказаў, адвёў позірк, як пабіты сабака, павярнуўся i пасунуўся на двор.

— Нy, хопіць гавэндаў,— зазлаваў стары немец i ўжо ў сенцах, каб чутно было, мусіць, на двары, прыкрыкнуў: — Лoc, лос шнэль [2] Давай, давай хутчэй!.. (ням.) !..

— Толькі i ведаеце: шнэль адно… — перадражніла i старога немца маці.— Калі ўжо якая халера вас сашнэліць адгэтуль… О божачка, чым мы цябе так угнявілі, што ты на нас такую няміласць наслаў?..

Стары немец раптоўна павярнуўся, аж зачырванеўся, сціснуў губы.

— Калі праз пяць мінут не будзеце на дварэ, дык… — прысыкнуў ён. — Дык па законе ваеннага часу…

— Збірайся, Юзя… — ціха папрасіў маці бацька. — Паб’юць…

— А няхай i б’е, паліць!.. — закрычала маці.— Колькi ж ужо можна мучыцца гэтак, у такім страху жыць. Як толькі яшчэ душа не перагарэла?..

— Дзеці ж, дзецям яшчэ жыць трэба… — сказаў бацька, падаючыся на двор — відаць, запрагаць каня.

— Мае вы дзетачкі! — загаласіла маці.— Во жыцейка вы бачыце… Навек упалохаюць вас…