Янка Брыль - Ад сяўбы да жніва

Мужны Гаронэ абараніў пакрыўджанага Нэлі, гарбуна, калеку, а Нэлева маці, прыгожая італьянская сіньёра, прыйшла ў школу i ў кабінеце дырэктара абняла таго чатырнаццацігадовага абаронцу, са слязьмі цалавала яго нагала астрыжаную галаву, зияла з шыі свой крыжык на залатым ланцужку i павесіла яго хлопцу пад школьны гальштук.

У небагатага i вечна п'янага бацькі польскага калекі Юзя падарунак яго школьнаму абаронцу Казіку быў іншы: куфэрак з кнігамі, уся спадчына пасля Miлага гарбуна, які памёр, прыдушаны возам на вуліцы.

Аднак i ў італьянскім, i ў польскім выпадках гэта да слёз хвалявала яшчэ i мяне, заходнебеларускага хлапчука, аднаго з тых, да каго гэты высокі агульналюдскі змест дайшоў… няхай сабе i не на роднай мове.

Сяргей жаласці ў сэрцы не выклікаў. Нават тады, калі ён падаў сваім гарбом са «слана» i, не трэснуўшы, як трэснуў бы, так упаўшы, вялікі гарбуз, усхопліваўся з крыкам i разам з усімі смяяўся, зноў узняўшы свой «меч».

У школах тады, пасля амаль сямі гадоў так званай «мікалаеўскай» i грамадзянскай войнаў, пасля некалькіх «пераваротаў» — зменаў улады, шмат было пераросткаў. Сяргей, хоць i вучыўся толькі ў пятым, старэйшы быў за мяне на тры гады. A ў шостым ды ў сёмым класах, побач з меншымі, былі ўжо i сапраўдныя дзецюкі ды дзеўкі. Сяргей трымаўся ca старэйшымі. З хлопцамі шаптаўся, хіхікаў з нечага, пра што не гаворыцца ўголас, курыў на школьным гарышчы, a дзяўчат, ужо добра грудастых, услед за іншымі гуляючы ў кавалера, абдымаў па-свойму — вышэй каленяў, дакуль даставаў.

Аднак ён i з намі, меншымі, умеў падзяцініцца.

Ён вельмі ўдала гаўкаў, мяўкаў, кукарэкаў, буркаваў голубам, шчабятаў ластаўкай. З Паўлам, маім аднакласнікам, якога за кволасць празывалі Кісяе Маляко, Сяргей часамі наладжваў, так сказаць, лялечны спектакль. Звязаўшы з кіёчкаў дзве крыжавіны, яны надзявалі на ix свае курткі i шапкі i, схаваўшыся пад тыя пудзілы, трымаючы ix над сабой, пачыналі паказваць бойку. Спачатку наскокі, адскокі, зачэпны перабрэх, першыя куксаны, а тады — узаемная малацьба рукавамі, да поўнай знямогі, калі ўжо ix «двайнікі» павісалі адзін на адным i толькі хэкалі, пад смех i крык гледачоў, наадварот нястомны.

I з «мечам» справа не абмяжоўвалася адным «сланом». Напрадвесні, калі кашэчае марцаванне не абмінала i гарышча нашай школы, Сяргей затойваўся там у цямнейшым кутку i пачынаў клікаць, на ўсе лады выводзячы то кошчына, то катова тамленне. Ці ўдалося яму калі прывабіць марцавальніка ці мардавальніцу бліжэй, пад удар свайго «меча», не памятаю, а наша — унізе, на дварэ — нясцерпнае хіхіканне i, нарэшце, смех, што выбухаў, зрываючы апера цыю, i сёння для мяне жывы.

Былі i іншыя «выхілкі», былі i вясковыя жарты i прыпеўкі, амаль заўсёды скаромныя. Праўда, разлічаныя ўжо не на нас, малечу, намі, здалёк ці зблізку, пачутыя ў гурце старэйшых.

Сярод пераросткаў найцікавейшы быў Сашка-Кі, якога празывалі так за пацешнае заіканне ў маленстве. Заіканне даўно прайшло, мянушіса засталася, але далека не кожны мог асмеліцца сказаць яе хоць здалёк, уцякаючы. Тады, у той першы слановы сезон, Сашка-Ki быў вучнем апошняга, сёмага класа, умеў выдатна бегаць на руках, да самых пят пранозліва свістаў i ў пальцы, i ротам, зусім непераймальна падцяўшы губу ды прыткнуўшы язык, камандаваў «сланом», валейболам, лаптой, хадзіў найбольш з Валяй з іхняга класа, казалі, i вечарамі з ёю сядзеў, аднак i вучыўся таксама добра, нават выдатна. I хораша спяваў у нашым школьным хоры. A гадоў яму было ўжо ажно пятнаццаць, i гэта для мяне, чатырохкласніка, аднаго з тых, хто ў школу пайшоў нармальна, сямігадовым, было недасягальным, выклікала пашану ^зайздрасць, а то часамі i страх.

I вось ён, Сашка-Ki, дружыў з Сяргеем. Як i большасць у нашай школе, яны былі не местачковыя, а з вёскі, да таго ж з адной, a сябравалі, відаць, даўно. Паспрабуй тут хто-небудзь Сяргея пакрыўдзіць!

Зрэшты, i потым, калі ўжо Сашка ў нас не вучыўся, Сяргея ніхто ніколі не крыўдзіў,— не памятаю такога выпадку.

Сашка-Ki паступіў у беларускую гімназію, на той гужавы ды пешаходны час, на мой малечы ўзрост пайшоў у вельмі далёкі, пакуль што недасягальны свет — у ваяводскі Наваградак.

Сяргей закончыў школу на год раней за мяне, далей вучыцца не пайшоў. Зрэшты, i Сашка тады ўжо не быў гімназістам: яго адтуль, як гаварылася, «прагналі за палітыку», a неўзабаве i пасадзілі ў турму.

Пра ўсё гэта я толькі чуў, яно было па-тагачаснаму далека, у пятай вёсцы ад нас, за цэлых трынаццаць кіламетраў.

Праўда, за нашымі лугамі ды за рэчкай, далей каля лесу, былі сенакосы Сашкавай ды Сяргеевай вёскі, a ўсё ж i няблізка ад нас, i ехалі іхнія касцы ды грабцы туды не цераз нашу вёску, а па гасцінцы. I яшчэ адна праўда, — у святы моладзь з навакольных вёсак сяды-тады, вясной ці летам, сыходзілася ў мястзчку, каля прыгожай царквы на ўзгорку. Не маліцца, вядома, з бабамі, а з дзеўкамі пажартаваць на цвінтары, кавалерскай кампаніяй пахадзіць, пасядзець, паляжаць на траве пад вялікімі ліпамі. Ды гэта ўсё старэйшыя. А для мяне, падлетка, што, дарэчы, як маці казала, «за кнігамі свету не бачыў», усё іншае было яшчэ ўсё наперадзе.