Янка Брыль - Ад сяўбы да жніва

Здесь есть возможность читать онлайн «Янка Брыль - Ад сяўбы да жніва» весь текст электронной книги совершенно бесплатно (целиком полную версию без сокращений). В некоторых случаях можно слушать аудио, скачать через торрент в формате fb2 и присутствует краткое содержание. Город: Мінск, Год выпуска: 1987, Издательство: Мастацкая літаратура, Жанр: Советская классическая проза, на белорусском языке. Описание произведения, (предисловие) а так же отзывы посетителей доступны на портале библиотеки ЛибКат.

Ад сяўбы да жніва: краткое содержание, описание и аннотация

Предлагаем к чтению аннотацию, описание, краткое содержание или предисловие (зависит от того, что написал сам автор книги «Ад сяўбы да жніва»). Если вы не нашли необходимую информацию о книге — напишите в комментариях, мы постараемся отыскать её.

Народны пісьменнік Беларусі Янка Брыль даўно, яшчэ сваімі першымі апавяданнямі пакарыў сэрцы чуйных да роднага слова чытачоў. Янка Брыль — сапраўдны паэт у прозе, адзін з глыбокіх нашых псіхолагаў, майстар лепкі ў слове вобразаў, якія за вонкавай прастатой нясуць у сабе глыбокі падтэкст, мастацка-філасофскае асэнсаванне жыцця. У кнігу ўвайшло лепшае у жанры апавядання, створанае аўтарам за паўвека плённага творчага жыцця.

Ад сяўбы да жніва — читать онлайн бесплатно полную книгу (весь текст) целиком

Ниже представлен текст книги, разбитый по страницам. Система сохранения места последней прочитанной страницы, позволяет с удобством читать онлайн бесплатно книгу «Ад сяўбы да жніва», без необходимости каждый раз заново искать на чём Вы остановились. Поставьте закладку, и сможете в любой момент перейти на страницу, на которой закончили чтение.

Тёмная тема
Сбросить

Интервал:

Закладка:

Сделать

Ах, колькі радасці!..

А потым зноў урачыстая, сонечна-росная цішыня i прастора. I ў вышыню, i навокал.

…Гарадскі рыбак, якога адразу, яшчэ здалёк пазнаеш па адпаведнай вопратцы i грунтоўным рыштунку, разлічаным на тую вялікую рыбіну, што павінна ж, нарэшце, злавіцца, — ён стаяў на высокім беразе, сышоўшы са сцежкі на саменькі зялёны край абрыву, дзе сяды-тады спыняюся i я. Чалавек кіраваўся кудысьці далей, тут ён проста спыніўся, застыў, залюбаваўся шчаслівай жнівеньскай раніцай. Падыходзячы да яго, я ўжо хацеў павітацца, але ён апярэдзіў мяне «добрым днём». Здалося, што i начэкваў з адкрыта-прыязнай усмешкай, зусім незнаемы, што i ва ўсмешцы гэтай было здзіўленне: «Хораша тут у вас!..»

Пагаварылі. Таксама мінчанін. Рабочы-электразваршчык. Праз год i восем месяцаў на пенсію. «Па-бабску, у пяцьдзесят пяць гадоў», бо ў ix жа, электразваршчыкаў, шкодная прафесія. Будзе сто трыццаць два рублі. I падлічыў ужо, відаць, даўно, нібы салдат, што пад канец бясконцай службы ведае, колькі яму засталося гадзін ды мінут. Цяпер ён на бальнічным. Астма. Спытаўся ў доктара, ці можна хоць на рыбалку паехаць, бо ўсё роўна ж, дзе тыя таблеткі глытаць, i доктар сказаў, што можна. «Пахаджу, падыхаю, пераначую дзе пад стогам. A заўтра зяць прыедзе, забярэ». Я памагаю яго радасці, пытаюся: «На „Жыгулях“?» — «Ага, увосень купіў». — «I цесць, вядома, трохі далажыўся?» Ён усміхаецца: «Хлопец харошы. Няхай здаровы жывуць. Тут не шкада, кал i ўсё ладам, кал i не ахламон які ці не алкаш».

Астма ў таварыша пачалася не ўчора, не пазаўчора, i ўсё ён ведае ўжо — i пра Місхор, i пра Вялічку. Больш таго — нават i пра славутую спявачку, якая была ўжо i ў той польскай Вялічцы, у саляным, алергалагічным санаторыі глыбока пад зямлёй, а што да Місхора, дык яна ж i на гастролі лётае найбольш з таго Крыма, хоць сама i не тамашняя. Гаворыць ён пра гэтую, яшчэ ўсё свежую славутасць як пра знаёмую ці нават блізкую, спачатку называе толькі прозвішча, а потым яна ўжо i проста Соня. Гляджу на яго прасцецкую, не так гарадскую, як яшчэ ўсё вясковую шчырую ўсмешку i нібы гадаю: колькі ж тут вшавата ix агульная астма, a колькі голас яе, добра знаёмы i мне, яе маладая, непераможная радасць?.. Нават пытаюся:

— Вы што, знаёмыя?

— Па тэлевізары, — зноў усміхаецца ён. — Люблю паслухаць, паглядзець.

— I я люблю. Калі народныя.

Мы маўчым, заглядзеўшыся на раку i зарэчча. А потым я — нечакана, але не дзіўна — напаўголаса паўтараю далёкі песенны ўзлёт, што светла махнуўся ў памяді:

Ветерочек парус гонит,
От разлуки сердце стонет…

Бачу той белы вегразь на хвалістым бязмежжы вясновай, шырока разлітай Волгі. Сваяк таго, што i ў маёй душы сяды-тады самотна i ясна бялеецца ў марскім блакітным тумане.

— Спяваць любіце? — усміхаецца рыбак. — Mo i ў ансамблі якім?

— Не. Прыгадалася адно…

Што прыгадалася, я не расказваю, бо не раскажаш так, як яно хутка i ярка з'явілася ў памяці. Амаль праз паўвека, з тых дзён, калі я толькі-толькі ўваходзіў у юнацтва.

Гэты самы Неман, але не сонечным жнівеньскім ранкам, а насцярожана i ўрачыста белым, марозным досвіткам. Рака пад лёдам, на лёдзе тоўста снегу, дарога добра ўезджана. Коні дружна бягуць адзін за адным — улегцы весела, дый грэюцца бегма. Я мякка сяджу на мяху з сенам, знізу няхоладна, кажух, шапка, боты надзейныя. А да таго ж i маладосць, што пачынаецца, патаемная радасць ці гордасць заучасна сталага работніка, гаспадара, ну i паэта глыбока ў душы, якому заўсёды ўсё нова ды незвычайна. I белае рэчышча, што віляе паміж кустамі, не зусім схаванымі пад снегам, i дрэвы, што знізу, ад снегу, цёмна лезуць ажно пад неба над табой. I першы знак новага дня — агнявая палоска зары над далёкім грэбенем лесу, зары нясмелай яшчэ, якая ці то ўжо бачыцца табе, ці то ўспамінаецца з пазаўчарашняе паездкі. Такой самай, у пушчу па дровы. З адчуваннем таксама хвалюючым, насцярожаным. Так i здаецца: вось, вось яно прыйдзе — штосьці даўно чаканае, добрае! Нават i капыты так выстукваюць: вось, вось, вось!..

Коні — як былі легка ўзняліся на рысь, так i ашляхлі, спакваля перайшлі на ступў,— спачатку першы ці першая (чый там сённячы конь ці кабыла чыя?), а потым i ўсе, увесь маўклівы парожні абоз. Хай падыдуць. Яшчэ не позна, хоць i не блізка яшчэ.

I тут за мною, ззаду i збоку, мякка i хутка пачулася рыпенне снегу пад хадакамі. Дзядзька Міхаль, сусед, які ехаў следам, дагнаў мае сані i гупнуў-сеў перада мною ў нагах. Чалавек ён маўклівы, калі не пануры, i цягавіты, поўная хата дзяцей — маўчы ды думай, як ix на ногі падняць. А тут яму закарцела чагосьці, як блазну да блазна, — прыбег. Не закурыць, не пакурыць, пацягнуць разоў колькі, бо мы абодва не курым. Пагаварыць пра што пільнае? Не, ён сядзіць i маўчыць.

Читать дальше
Тёмная тема
Сбросить

Интервал:

Закладка:

Сделать

Похожие книги на «Ад сяўбы да жніва»

Представляем Вашему вниманию похожие книги на «Ад сяўбы да жніва» списком для выбора. Мы отобрали схожую по названию и смыслу литературу в надежде предоставить читателям больше вариантов отыскать новые, интересные, ещё непрочитанные произведения.


Отзывы о книге «Ад сяўбы да жніва»

Обсуждение, отзывы о книге «Ад сяўбы да жніва» и просто собственные мнения читателей. Оставьте ваши комментарии, напишите, что Вы думаете о произведении, его смысле или главных героях. Укажите что конкретно понравилось, а что нет, и почему Вы так считаете.

x