Іван Шамякін - Снежныя зімы

— Безумоўна, і там я буду пад яго кіраўніцтвам. Але ж далёка. Не дацягнецца. Кіраўніцтва будзе даходзіць у выглядзе папер. А выконваць можна па-свойму. Творча! Уся соль у гэтым. Я ўмею…

— І пагарыш у першае ж лета на сваёй творчасці.

— Ды лепш ужо згарэць у чыстым полі, чым у цёплым клазеце.

— Не блазнуй, Іван. Ты выпіў. Раніца мудрэйшая за вечар.

— Дарэмна ты спадзяешся на ранішнюю мудрасць. Я даў чалавеку слова. Хіба парушыў я калі сваё слова?

— Жыццё парушала, — хітра ўхілілася жонка ад напамінкаў, якія, напэўна, былі б горкім папрокам.

Іван Васільевіч здагадаўся, што жонка мае на ўвазе, і зноў — каторы раз! — у душы падзякаваў ёй за тактоўнасць і стрыманасць.

Вольга ўсё-такі спадзявалася на ранішнюю цвярозасць: астыне, адумаецца. Але калі прыйшла Лада і бацька з радаснай узбуджанасцю сказаў пра нечаканую прапанову дырэктара саўгаса і пра сваю згоду і Лада ўхваліла, не адразу, падумаўшы, выказаўшы нават сумненне — а ці па гадах такая работа? — а ён пачаў горача даказваць глыбокі сэнс такога звароту на зямлю, Вольга Усцінаўна зразумела, што цяпер ужо ніхто і нішто не спыніць гэтага ўпартага і няўрымслівага чалавека. Калі хто і сарве назначэнне ў гэты саўгас, ён знойдзе другі ці любы калгас, перадавы, адсталы — усё адно. Цяпер яму ўжо ўсё роўна, куды ехаць: ідэя звароту на зямлю цалкам завалодала ім. Вось так ён некалі застаўся ў партызанах. Яна ведала, што райком назначыў яго адказным за эвакуацыю жывёлы. Два тыдні ён лётаў па калгасах, арганізоўваў выган. Яна спадзявалася, што муж на сваёй райзаўскай палутарцы паедзе за статкамі і яе з Маяй павязе з сабой. А ён, калі загрымела пад Рагачовам, завёз сям’ю на станцыю, пасадзіў у эшалон і на развітанне, абдымаючы, прашаптаў:

«Там мяне не шукай. Не хвалюйся. Я застаюся тут».

«Дзе тут, Ваня?»

«У сваім раёне».

«Чаму?»

«Так мне захацелася. Глядзі! — нікому ні слова. А то якая-небудзь выскачыць з вагона, адстане і будзе пляскаць…»

Што яна магла сказаць тады?

Цяпер другі час, не тыя гады. Але што сказаць яму цяпер?

Яна прызналася:

— Не разумею я твайго бацьку, Лада. Трыццаць гадоў жыву, і усё жыццё ён задае загадкі. Я стамілася разгадваць іх.

Лада засмяялася.

— Мама! Элементарная часцінка тоіць у сабе мільён загадак. А гэта ж — чалавек!

Усё расчынена насцеж — вароты ўнізе, праз якія заязджаюць машыны, дзверы на ток і сушыльныя пляцоўкі, выцяжныя люкі. Моцны скразняк прадзімае абодва паверхі. Ажно вые ў вентылятарах. Няцёплы скразняк — патыхае яшчэ рэшткамі таго снегу, што недзе ляжыць у лесе і на касагорах.

Добра праветрываецца сховішча. Але ніякая сіла не можа выдзьмуць жывога водару збажыны. Ён густы, настоены за зіму. І — дзіўна! — не перамешаны: пах кожнай збажыны трымаецца асобна, не то каля сваіх засекаў, не то напластаваны адзін на адзін па вертыкалі, але дзе цяжэйшы, дзе лягчэйшы — немагчыма адчуць.

Так, каля пшаніцы пахне пшаніцай — мяккі, тонкі, проста-такі булачны водар. Аднак чуць павернеш галаву — і тут жа ловіш востры пах лёну — алейны настой зляжалага насення. А ён далёка, лён, не ў засеку, — проста на падлозе, пад выгнутым, як гусіная шыя, кожухам пнеўматранспарцёра — геаметрычна правільная залатая гара, вакол яе чысценька падмецена. Здаецца, завіхрыцца скразняк — і ўся гара гэтая задыміць, як вулкан, узнімецца залатым смерчам і ўсё хараство знікне ў жалезным жэрле транспарцёра.

Каля дзвярэй усе іншыя пахі забівае грэчка. Ляціць пыл. Працуе сарціровачная машына. Ляскаюць сіты, палохаючы вераб’ёў, цэлая чарада якіх заляцела ў склад, як толькі паадчынялі дзверы.

Грэчка не падабаецца новаму аграному. Гатунак не падабаецца. І лабараторны працэнт усходжасці. Грэчку трэба замяніць ці купіць новае насенне. Але дзе? Іван Васільевіч патраціў тры дні, шукаючы лепшага насення. Дарэмна. Усё можна знайсці, толькі не грэчку. Звялі найкаштоўнейшую культуру ў «кукурузны час». Трэба аднаўляць. Прыходзіцца яшчэ і яшчэ раз сарціраваць тую, якая ёсць.

А вось ячмень радуе. Малайчына Захарэвіч! Выдатны ячмень! Ён ужо ў дарозе на поле. Ля засекаў, у другім канцы сховішча, няроўна гудзіць пнеўматранспарцёр, жэрла яго ўсмоктвае насенне. З адводнай трубы ячмень сыплецца ў бункер. А там, унізе, на першым паверсе, з рукавоў — у мяшкі. Там працуюць дзяўчаты. Падстаўляюць мяшкі. Завязваюць. Заносяць у кут на вагі. Адтуль мяшкі паедуць у поле.

Нялёгкая работа — цягаць поўныя мяшкі. Шмат што механізавана ў зернесховішчы, у саўгасе наогул, але да самых цяжкіх работ механізацыя не дайшла. Аднак дзяўчаты не скардзяцца на сваю працу. Смяюцца. Ім весела. Івану Васільевічу таксама весела. Ён праз лесвічны лаз згары глядзіць на дзяўчат, на іх розныя ярка-стракатыя хусткі і аднолькава шэрыя ватоўкі.