Левон Дрозд-Быковский - Парад чарцей усiх масьцей (на белорусском языке)

Другая галоўная гераiня - Лозка, дачка каваля Вольжыча. Добрая дзяўчынка. Але занадта вельмi ўжо спрытная. Вось бы майму брату такую малжонку! Пакуль яе бацька вёў размову ў кузьнi з сынам вялiкага князя Гедзiмiна, "дзяўчынка кiнулiся да выхаду - мiльганулi чорныя ад сажы пяты, матлянулася каса.

Калi паляўнiчыя падыйшлi да хаты, праз шырока расчыненыя дзьверы, убачыўся стол на покуце - на жоўтай яго паверхнi стаялi гладышы, драўляныя тарэлы зь печывам (калi пасьпела цеста прыгатаваць, i сьпекчы? - Leod), а каля печы лётала(!) Лозка.

- Падай княжычу гарачага адвару ды мёду туды налi! - загадаў ёй бацька." (стар.7)

Праз колькi сказаў, наступным чынам малюе пiсьменьнiца сваю галоўную гераiню: " Дзядзька Нячай ... чэпкiм позiркам абмацваў усё навокал: i чыста выскабленаю падлогу, i печ з чырвонаю стужкаю вакол комiна, i бажнiцу... Княжыч жа са зьдзiўленьнем глядзеў на дзяўчынку, якая пасьпела пераапрануцца ў сьвяточную, з вышыўкай кашулю, адмыць твар ад сажы i цяпер, ад хваляваньня расчырванеўшыся, ставiла на стол едзiва - яе рухi былi такiя спрытныя i хуткiя, што здавалася, нiбыта нехта - цi той жа спрыяльны да каваля Дамавiк? - носiць маладую гаспадыню па хаце. Слугi ў параўнаньнi зь ёю падалiся цяпер марудлiвымi, як асеньнiя (здаецца, патрэбна - восеньскiя - Leod) мухi." (стар.8) Вось такую цудоўнаю дзяўчынку выгадаваў каваль Вольжыч. Зусiм як у вядомай фразе: "коня на ходу остановит, в горящую избу войдёт". Здаецца, пакуль сп. Iпатава толькi аднойчы дазволiла сабе пракалоцца - твар у дзяўчынкi адмыла ад сажы, а пра пяты забылася. Але гэта вельмi важна, каб пяты былi памытымi, а разам княжыч (згодна законаў жанру) кiне вока на Лозку ды пажадае правесьцi зь ёю доўгую ночку? Але праз колькi старонак сп. Iпатава мабыць спахапiлася-здагалася пра магчымую любоўную ўцеху, таму хуценька паправiла ўласную памылку: "Альгерд слухаў тыя аповеды, але вочы яго касiлi ў той бок, дзе, усеўшыся на ганку, чысьцiла рэдзьку i наразала яе на жоўта-белыя, амаль празрыстыя скрылi Лозка, схаваўшы свае, вiдаць ужо адмытыя ад сажы пяты ў лапцi" (стар.22) Заўважце, Лозка нi хвiлiны бяз працы. Нават слухаючы бацькоўскiя байкi.

Але Лозка, выдатная майстрыха ня толькi ў хатняй гаспадарцы. Тым самым днём: "Лозка, якая пасьпела надзець старую кашулю, дагнала iх каля будана, лёгка сьлiзганула сьледам, хутка распалiла вугольле, ужо задымленае i згаслае, падала княжычу зрэбны мех зь дзiркамi замест рукавоў, шырокi скураны пас, а таксама палатняную повязь, каб не захiлялi твар валасы.

- Дык што табе каваць? Баявую сякеру з наканечнiкам, нож цi дзiду?" (стар.14) (Спадзяюся Вы зразумелi, што Альгерд выбраў апошняе, iнакш назва ў рамана была б iншая.)

"Дзяўчынка падыйшла да кавадла, а Вольжыч усеўся каля дзьвух вялiкiх скураных мяхоў з драўлянай адтулiнай-сьвiстулькай на канцы аднаго зь iх.

- Я пабуду ў падручных, а пасьля i сам папрацую, - растлумачыў ён. Дыханьне мяхоў, шумнае, глыбокае, хутка разьдзiмала агнiска, а Лозка схапiла абцугамi чорны-шэры кавалак астылага жалеза i кiнула яго на вугольле." (тамсама) "... Узорысты, як лiст алешыны, плаўна пераходзячы з круглага ў тонкае вастрыё, чырвоны наканечнiк дзiды ляжаў перад княжычам.

- Ну як, княжыч? Як мая Сьпешка-Спарышка робiць?" (стар.16)

Што i казаць добры каваль атрымаўся з Лозкi, тым больш, што крыху далей пiсьменьнiца больш падрабязна апавядае пра яе фiзiчныя дадзеныя: "I таму ён (Альгерд - Leod), не даючы сабе разьняволiцца, схапiў яе (Лозку Leod) за руку - худую, тонкую, падобную да заячае лапкi". (стар.36) Мабыць вось гэтай "заячай лапкай" яна i выкавала Альгерду знакамiтую дзiду, якой ён будзе карыстацца ў самыя значныя моманты свайго жыцьця, а менавiта спачатку выратуе бацьку - Гедзiмiну - жыцьцё, дый сам абаронiцца зь яе дапамогай ад наймiта-забойцы. Трэцьцiм разам знакамiтая дзiда згуляе вырашальную ролю ў двубоi памiж Альгердам i Яўнутам, чацьвертым - дапаможа перамагчы татарскага хана Кутлубея, апошнiм разам датыкнуўся Альгерд сваёй чароўнай дзiдай сьценаў Масквы.

А зараз, вельмiшаноўныя, прашу прысядзьце, а то зьнянацку яшчэ бухнецеся проста на падлогу, бо сп. Iпатава на старонцы 72 свайго раману зрабiла сенсацыйнае адкрыцьцё, якое зробiць "гонар" не толькi ёй, але i ўсёй Беларусi найперш у вачох немцаў. (Былi ўжо такiя прыклады, калi кнiжкi сп. Iпатавай выходзiлi адразу на дзьвух мовах: па-беларуску i па-нямецку.) Дык вось, нямецкiя чытачы, напэўна, будуць вельмi ўражаны гэтым адкрыцьцём i, магчыма, выйдуць з прапановай намiнаваць галоўную беларускую пiсьменьнiцу на званьне "ганаровая грамадзянка гораду Кёльну". Болей ня буду тамiць чытача. Чытайце, зайздросьце, пiша старшыня Саюзу беларускiх пiсьменьнiкаў: "Ён (Альгерд - Leod) падыйшоў, моўчкi абняў жонку (Марыя Вiцебская - Leod) i прытулiў да сябе. Ад яе пахла коленскай (еаu de cologne? - Leod) вадой." Дзеяньне другой часткi раману адбываецца ў Вiцебску ўзору 1341 году, а згодна сьцьверджаньня аўтараў 1-га тому Беларускай Энцыкляпэдыi (стар. 144) парфумны сьпiртаводны раствор пахучых рэчываў - лiтаральна ў перакладзе з францускай - кёльнская вада - упершыню быў састаўлены ў 1720-я гады! Па iншых крынiцах знакамiты трайны адэкалён быў створаны ў 1694 годзе. Як тут не ўзгадаць бессьмяротнага героя сп. Гогаля, якi сам таго не разумеючы (па надзвычайнай прастаце сваёй) пажадаў зьдзiвiць насельнiкаў правiнцыйнага расейскага гарадку "супом в кастрюльке, который приехал прямо из Парижа; откроют крышку - пар, которому подобного нельзя отыскать в природе". Такiм чынам, i жыхары Кёльну, ды наогул немцы з падачы сп.Iпатавай могуць ганарыцца: тэрмiн стварэньня калёнскай вады ўзрос амаль на чатырыста год, а жыхары Вiцебску i беларусы, што - Марыя Вiцебская была адной з заканадаўцаў моды старога сьвету. Шкада, што так запозна сп. Iпатава ўзяла ў рукi пяро, толькi на пачатку 3 тысячагодзьдзя! Калi б крыху раней, магчыма, нехта i пагадзiўся б?