Васіль Быкаў - Поўны збор твораў у чатырнаццаці тамах. Том 4

— Хутка ты вучышся па-нашаму, — сказаў ён, прыпамінаючы нядаўнюю іх размову— Здольная, відаць, была ў школе.

— О, я біль вундэркінд, — жартоўна сказала яна і раптам схамянулася. На яе твары мільгануў спалох. — Ой, санта мадонна: ільсангвэ!

— Што?

— Ільсангвэ! Кров! Кров!

Ён нагнуўся, зірнуў, куды глядзела яна, — на мокрай ягонай галёнцы поўз ад калена вузенькі струменьчык крыві. Іван адразу здагадаўся — гэта адкрылася рана, тая, ад сабакі; нічога страшнага, дагэтуль ён нават не знайшоў калі паглядзець яе; цяпер сеў ля дзяўчыны і вышэй загарнуў штаніну. Сапраўды, над каленам нага была здорава раздрапана сабачым кіпцюром і, мусіць, у вадзе раскрывянілася. Джулія спалохана памкнулася да яго, нібы гэта была бог ведае якая рана, завохкала, замітусілася.

— О, Іваніо, Іваніо! Очен болно? Болно? О, мадонна! Где получіль такой боль?

— Ды гэта сабака, — смеючыся, казаў Іван. — Я яго прыдушыў, а ён шкрабануў.

— Санта мадонна! Сабака!..

Спрытнымі рухавымі пальцамі яна пачала мацаць яго нагу, сціраць свежыя і ўжо засохлыя пацёкі крыві. Ён не супраціўляўся — адкінуўшыся назад, аддаўся яе пяшчотнаму клопату; на душы ў яго было шчымліва-салодка і надзіва шырока. Але з драпіны ўсё ж сачылася кроў, краі раны разышліся і не хацелі зліпацца; хоць зусім і не балела, нагу трэба было перавязаць.

Джулія прыўстала на каленях і загадала яму:

— Глядзі нах гора. Нах гора…

Ён зразумеў: трэба было адвярнуцца, і паслухмяна павярнуў твар назад, да гары. Яна ў той час нешта разадрала на сабе, і калі ён зноў павярнуў галаву, у яе руках быў чысты паркалёвы шкумат.

— Медыкаменто надо. Медыкаменто, — казала яна, збіраючыся пачаць перавязку.

— Які там медыкамент? Зажыве, як на сабаку.

— Но. Такой боль очен плёхо.

— Не боль — рана. Па-руску гэта — рана.

— Рана, рана. Плёхо рана.

Ён азірнуўся, агледзеўся і, убачыўшы ў траве непадалёк шэрыя махры падобнай на падарожнік травы, адарваў ад іх некалькі лісткоў.

— Вось медыкамент. Маці заўжды ім лячыла.

— Ето? Ето плантаго майор. Нон медыкаменто, — сказала яна і ўзяла з яго рук лісткі.

— Ну, што ты! Гэта ж падарожнік. Вунь яшчэ як раны загойвае…

— Нон падаожнік. Ето плантаго майор по-латіні.

— А, па-латыні. А ты адкуль ведаеш?

Яна гулліва зыркнула вачыма.

— Джулія многа-многа знат латіні. Джулія ізучаль ботанік.

Ён таксама некалі вучыў батаніку, але ўжо нічога не памятаў з гэтай навукі і цяпер, больш спадзеючыся на людскі звычай, прыклаў лісткі падарожніка да распухлае драпіны. Дзяўчына з выразам нязгоды пакруціла галавой, але ўсё ж пачала абвязваць нагу белай анучкай. Упершыню, мабыць, Іван адчуў яе перавагу над сабой: мусіць, адукацыя Джуліі была куды вышэй за ягоную, і гэта яшчэ павялічыла хлопцаву павагу да яе. Івана няшмат турбавала рана, яго болей зацікавілі кветкі, назвы якіх яму не былі вядомы. Пацягнуўшыся рукой убок, ён сарваў нешта, вельмі падобнае на наш рамонак.

— А гэта як называецца?

Яна коратка зірнула на кветку:

— Перетрум розеум.

— Ну, зусім не па-нашаму. Па-нашаму гэта, мусіць, будзе рамонак.

Ён сарваў яшчэ маленькую сінюю, як адцвіўшы васілёк, сціплую кветачку.

— А гэта?

— Ето?.. Ето прымула аурыкулата.

— А гэта?

— Гентіна пірінеіка, — сказала яна, узяўшы з яго рук два невялічкія сіненькія гарлачыкі на жорсткай лісцявой сцяблінцы.

— Усё ведаеш. Малайчына. Толькі па-латыні…

Джулія тым часам як-колечы перавязала рану — зверху на перавязцы адразу ж выступілі дзве рудыя пляміны.

— Лежі надо. Тіхо надо, — запатрабавала яна.

Ён з нейкаю несур’ёзнай паблажлівасцю да яе турботы падпарадкаваўся, выцяг нагу і лёг на бок тварам да дзяўчыны. Яна падцяла пад сябе ногі і паклала руку на яго гарачую ад сонца галёнку.

— Карашо руссо. Карашо, — казала яна, беражна пагладжваючы яго нагу.

— Харошы, кажаш, а не верыш. Власаўцам абазвала, — успамінаючы нядаўні разлад, з папрокам зазначыў Іван.

Яна ўздыхнула і разважна сказала:

— Но влясовец. Джулія верішь, Іваніо знат правда. Джулія но понімат правда.

Іван пільным, працяглым позіркам паглядзеў у яе строгія вочы.

— А што ён табе гаварыў, той власавец? Ты дзе яго слухала?

— Лягер слушаль, — з гатоўнасцю адказала Джулія. — Влясовец говорі: руссо кольхоз голяд, кольхоз плёхо.

Іван усміхнуўся:

— Сам ён свалата. З кулакоў, відаць. Вядома, жылі па-рознаму, не такі ўжо ў нас і рай, як ты думаеш. Я, праўда, не хацеў табе ўсяго гаварыць, але…

— Говоріт, Іван, правда! Говоріт! — настойліва папрасіла Джулія.