Шолам-Алейхем - Песня песняў

Я крочу, засунуўшы рукі ў кішэні, патрэсваю арэхамі, арэхі пастукваюць. Бузя ні на крок не адстае. Я не магу ісці паволі. Мяне цягне ў паветра. Мне хочацца ляцець, лунаць, імчацца, як арол. Я пускаюся бегчы. Бузя бяжыць таксама. Я скачу па складзеным бярвенні — з аднаго бервяна на другое. Бузя скача таксама. Я ўгору — і яна ўгору. Я ўніз — і яна ўніз. Хто першы стоміцца? Я адгадаў.

— Дакуль жа гэта будзе? — пытаецца ў мяне Бузя.

А я адказваю ёй словамі з «Песні песняў»:

— «Ад шэяфуях гаём — пакуль не згасне дыханне дня; вэносі гацлалім — і не пабягуць цені…» Ха-ха-ха! Ты стамілася, а я — не!

Я шчаслівы, бо тое, што магу я, Бузя не можа. І ў той жа час мне шкада яе. Мне шчыміць сэрца. Мне здаецца, што яна засмуткавала. З Бузяю заўсёды так: вясёлая, вясёлая — тады раптам схаваецца недзе ў кутку і пачне ціхенька плакаць. І колькі б у такія хвіліны ні суцяшала яе мама, колькі б ні цалаваў яе тата, — нічога не дапаможа. А па кім яна ўсё плача? Па тату сваім, што ён так рана памёр? Альбо па матцы, што яна выйшла замуж, з'ехала і забылася пра дачку? Ах, гэтая яе мама-мамуся! Варта пры Бузі ўспомніць яе маці, і яна то чырванее, то робіцца бледнаю. Яна не паважае сваю маці. Яна не скажа дрэннага слова пра яе, але яна яе не паважае. Гэта я ведаю дакладна. Мне невыносна, калі Бузя ўпадае ў смутак. Я саджуся на бярвенні поруч і стараюся развеяць яе сумныя думкі.

Я трымаю рукі ў кішэнях, пагрукваю арэхамі і гавару ёй:

— Адгадай, што я мог бы зрабіць, каб захацеў.

— Ну што б ты мог зрабіць?

— Варта мне захацець, і ўсе твае арэхі пяройдуць да мяне.

— Ты выйграеш іх у мяне?

— Не, мы з табою нават і не пачнём гуляць.

— Тады што? Ты адбярэш іх у мяне сілаю?

— Не, яны самі пяройдуць да мяне.

Яна ўзнімае на мяне свае прыгожыя вочы. О, гэтыя яе дзівосныя блакітныя вочы з «Песні песняў»!

Я кажу ёй:

— Ты, можа, думаеш, што я жартую. Дурненькая, я ведаю такі загавор… Варта мне сказаць адно такое слова…

Яна яшчэ шырэй расплюшчвае вочы. Я адчуваю, што расту. Я сапраўдны герой. І я тлумачу ёй паблажліва, як вялікі:

— Мы, хлопчыкі, можам усё, што хочаш. Ёсць у нас у хедары адзін хлопец, мой таварыш, ён завецца Шайка-сляпы (ён сляпы на адно вока), дык ён ведае ўсё, што хочаш. Нямашака таго на свеце, чаго б Шайка не ведаў. Нават кабалу [1] Кабала — рэлігійнае тлумачэнне старажытнажыдоўскіх слоў і літар, якія нібыта маюць магічную сілу. . Знаеш, што такое кабала?

Не, скуль ёй ведаць? Я адчуваю сябе на сёмым небе ад таго, што магу прачытаць ёй лекцыю пра кабалу.

— Кабала, дурненькая, гэта такая рэч, якая вельмі нават можа прыдацца. З дапамогаю кабалы я магу зрабіць так, што я цябе буду бачыць, а ты мяне — не. З дапамогаю кабалы я магу здабыць віно з каменя і золата са сцяны. З дапамогаю кабалы я магу зрабіць так, што мы абое, от як тут сядзім, узнімемся ажно да хмар, нават вышэй за хмары!..

Узняцца разам з Бузяю з дапамогаю кабалы ўвышыню, ажно да хмар і нават вышэй за хмары, і паляцець з ёю далёка-далёка за сінь-мора — гэта мой самы запаветны лятунак. Там, за морам-акіянам, пачынаецца краіна карлікаў, што паходзяць ад асілкаў часоў цара Давіда. А карлікі тыя па прыродзе сваёй — сардэчныя, добрыя чалавечкі. Жывіцца яны жывяцца аднымі толькі цукеркамі з міндальным малаком, цэлымі днямі іграюць на маленькіх дудачках і ўсе разам водзяць карагоды, анічагуткі не баяцца і надта любяць гасцей. Калі прыедзе да іх нехта з «нашых», дык яны будуць карміць-паіць яго, падораць яму самае лепшае адзенне, безліч залатога і сярэбранага посуду, а перад ад'ездам напхаюць поўныя кішэні дыяментаў ды брыльянтаў, якія валяюцца ў іх, як у нас, скажам, смецце на вуліцы.

— Як смецце на вуліцы? Ну-у? — гэтак аднойчы ўсумнілася Бузя, калі я расказваў ёй пра карлікаў.

— Ты не верыш?

— А ты верыш?

— Чаму не?

— Дзе гэта ты чуў такое?

— Што значыць — дзе? У хедары.

— Ах, у хедары.

Усё ніжэй і ніжэй апускаецца сонца і запальвае паласу небакраю найчысцейшым золатам. Золата адбіваецца ў Бузіных вачах. Яны купаюцца ў золаце!

Мне вельмі хочацца, каб Бузя прыйшла ў захапленне ад Шайкавай методы і ад тых фокусаў, што я магу вырабляць з дапамогаю кабалы. Аднак Бузя і не думае захапляцца. Наадварот, мне здаецца, што яна падсмейваецца. То ж бо чаго тады яна паказвае мне ўсе свае жамчужныя зубкі? Мяне гэта кранае за жывое, і я кажу ёй:

— А можа, ты мне не верыш?

Бузя смяецца.

— Ты, можа, думаеш, што я выхваляюся? Што я выдумляю розную лухту?