Шолам-Алейхем - Песня песняў

Не. Сягоння мне не ўдасца пагаварыць з Бузяю, сказаць ёй хоць слоўца, хоць паўслоўца. Вось яна ўстае, ціхімі лёгкімі крокамі ідзе да шафы, прыносіць мацеры свечкі ў сярэбраных падсвечніках. Старыя, такія знаёмыя высокія сярэбраныя падсвечнікі. Як даўно пазнаёміліся і пасябравалі мы з імі. Гэтыя сярэбраныя падсвечнікі калісьці займалі ганаровае месца ў маіх залатых мроях пра зачараваную царэўну ў крыштальным палацы. Тыя залатыя Мроі з гэтымі сярэбранымі падсвечнікамі, са святочнымі свечкамі, з мамінымі прыгожымі, далікатнымі, белымі рукамі, з Бузінымі прыгожымі блакітнымі вачыма з «Песні песняў», з апошнімі залатымі промнямі заходзячага сонца — ці ж усё гэта не сплялося адно з адным, не злілося ў непарыўнае цэлае?..

— Дык што, — кажа тата, зірнуўшы ў акно і кіўнуўшы мне ў знак таго, што час пераапранацца і ісці маліцца ў сінагогу.

Мы пераапранаемся, я і тата, і ідзём у сінагогу.

Наша сінагога, наша старая-старая сінагога, таксама не змянілася, не змянілася зусім. Ні на кроплю. Толькі крыху пачарнелі сцены. Нібыта паніжэў аналой. Крыху пастарэла трыбуна для чытання торы. Ды і прытвор са святынямі страціў ранейшы бляск.

Як маленькае свяцілішча, выглядала некалі ў маіх вачах наша сінагога. Цяпер свяцілішча крыху пакасілася. Ах, куды падзеліся ўрачыстасць і бляск нашай старой сінагогі? Дзе тыя анёлкі, што луналі пад яе размаляваным сафітам кожны перадсуботні вечар, на кабалас-шабас і ўсе святы ў час маіх малітваў?

Прыхаджане таксама мала змяніліся. Толькі крышачку пастарэлі. Чорныя бароды зрабіліся белымі. Плечы крыху сагнуліся. Атласныя каптаны пасекліся. Відаць белыя ніткі, жоўтыя палосы. Кантар Мейлах і цяпер спявае гэтак жа хораша, як даўней, шмат гадоў таму. Толькі голас зрабіўся злёгку прыглушаны. У яго малітве чуецца новы тон: у ёй больш плачу, чым спеву, больш скаргі, чым малення. А наш рабін? Стары рабін? Гэты зусім не змяніўся. Быў белы, як свежы снег — і застаўся белы, як свежы снег. Адна драбяза: рукі ў яго цяпер трасуцца. Ды і ўсяго яго трасе. Ад старасці, напэўна. Азрыел, служка, жыд без знаку барады, быў бы такі самы, як і некалі, калі б не зубы. Ён страціў усе зубы і са сваімі запалымі шчокамі цяпер быў болей падобны да старой жыдоўкі, чым да мужчыны. Нічога, ён і сёння яшчэ можа грымнуць пранікам па стале, як дойдзе да малітвы «Васемнаццаць блаславенняў». Праўда, удар ужо не той, што некалі. Некалі, шмат гадоў таму, можна было аглухнуць ад ягонага ўдару. Цяпер жа не. Відавочна, няма тае сілы, што даўней. А быў жа волат-жыд.

Даўней, шмат гадоў таму, мне было хораша тут, хораша бязмежна, не забыць! Тут, у маленькім свяцілішчы, даўней, шмат гадоў таму, мая дзіцячая душа лунала разам з анёламі пад размаляваным сафітам. Тут, у маленькім свяцілішчы, даўней, шмат гадоў таму, я сур'ёзна і з асалодаю маліўся разам з татам і іншымі жыдамі…

І вось зараз я зноў у сваёй колішняй сінагозе, і я маюся разам з колішнімі, даўнімі прыхаджанамі, і я чую таго самага кантара, што і даўней, які пяе гэтаксама, як і некалі. І ўвесь прыход моліцца самазабыўна і горача, гэтаксама, як і некалі. І я малюся разам з усімі, але мае думкі далёкія ад малітвы. Я перагортваю старонку за старонкаю ў сваім малітоўніку — і, я не вінаваты ў тым, адкрываецца мне «Песня несняў», раздзел IV: «Гінох ёфо рааёсі — ты прыгожая, сяброўка мая, ты сама прыгажосць. Гінох ёфо, эйнаіх ёйнім — ты прыгожая, і прыгожыя вочы твае — галубкі…» Мне б хацелася маліцца разам з усімі так, як я маліўся некалі. Аднак мне не ідзе малітва ў галаву!

Я гартаю старонку за старонкаю ў сваім малітоўніку — і, я не вінаваты, зноў адкрываецца «Песня песняў», раздзел V: «Бойсі лэгані, ахойсі кало — я прыйшоў у вінаграднік мой, сястрыца, нявеста мая…»

І далей: «Нарваў я міры маёй з водарамі маімі; паеў мёду майго, ужыў віна майго…»

Ды што гэта я кажу? Што гавару? Сад не мой. Я не буду рваць міру, удыхаць водары, есці мёд, піць віно. Сад — не мой сад. Бузя — не мая нявеста. Чыясьці, не мая!.. І бушуе ўва мне пекла. Полымя гневу — не на Бузю. Ні на кога. Не. Толькі на самога сябе: як жа гэта, як мог я ў такі час быць гэтак далёка ад Бузі? Як мог я дапусціць, каб у мяне адабралі Бузю і аддалі яе другому? Хіба ж яна ўвесь час не пісала мне пісьмаў і не намякала, што яна «спадзяецца ў хуткім часе пабачыцца» са мною?.. Хіба не я сам адкладваў адказы ёй ад свята да свята, пакуль яна не перастала пісаць мне?..

— Са святам. Гэта мой сын.

Так знаёміць мяне мой тата з прыхаджанамі пасля малітвы, а яны аглядаюць мяне з усіх бакоў, і вітаюцца са мною, і прымаюць мае вітанні як належнае.