Aleksandro Grin - La vojo nenien

Ne sciante, kio al li okazos, li por ajna okazo prenis el tirkesto de la skribtablo la arĝentan cervon kaj kaŝis ĝin en la internan poŝon de la jako, poste forlasis la loĝejon kaj trovis apotekon, kie estis aŭtomata telefono.

De tie, intencante averti Futroz-on, Davenant vokis lian numeron laŭ la libro de abonantoj. Dum tiu tempo, kiam la stacio estis konektanta lin kun la loĝantoj de la ruĝ-flava salono, Davenant iom ripozis anime — li ree estis tuŝanta la elŝiritan el lia vivo belan domon. Aŭdinte la voĉon, respondantan al li, Davenant tuta ektiris sin al la aparato kaj komencis rideti, sed kun li parolis Urania Talberg.

Ŝi lasis al li diri nenion. Eksciinte de li, kiu parolas, la guvernistino diris:

— Kiel sovaĝe viaflanke! Por kio vi sendis tiun homon? Li diris, ke li estas via patro kaj ke vi sendis lin. Kiu li estas?

— Mi neniun sendis, — respondis Davenant, paliĝinte pro honto. — Pro Dio... Mi deziras klarigi... Deziras diri al ĉiuj... Sinjoro Futroz...

— Sinjoro Futroz kaj la knabinoj forveturis en Liss-on hodiaŭ per la ok-hora trajno. Ili revenos post tri tagoj.

— Ĉu forveturis?

— Jes. Al spektakloj de Clavering kaj Meran. Ĝis revido.

La telefono silentis. Davenant eliris el la apoteko. Sur ties pordo pendis afiŝo, nun li vidis ĝin. Li bezonis ĝin, kaj li tralegis ĝin ekde la komenco ĝis la fino, kaj poste ekiris al Galeran. Tio estis lia lasta peno trovi defendon.

Afiŝoj pri la gastrolo en Liss de la famaj geaktoroj Leon Clavering kaj Leoncalle Meran estis disgluitaj en la urbo. Des pli al ili estis garantiita sukceso ĉe bonhava loĝantaro, ke la teatro de Poket estis nur ankoraŭ finkonstruata. La deklaritaj tri elpaŝoj de la gastrolantoj: «Kean», «Hugenotoj» kaj «Somernokta sonĝo» — sekvis unu post la alia la 3-an, la 4-an kaj la 5-an de aŭgusto. Davenant devis trafi en Liss-on jam hodiaŭ vespere aŭ vespere de la sekva tago. En la unua okazo li povus veturi en aŭtomobilo, kiun li ne posedis, en la dua — veturi per la matena trajno. Nur matene estis ekveturanta la trajno al Liss, sed por bileto li ne havis monon. Ne vidante alian eliron, li ĵetiĝis al Galeran kaj eksciis de la loĝantoj, ke Galeran plu ne estas hejme. «Al li tio fojfoje okazas, — klarigis al Davenant Simpson. — Okazis, ke li eĉ dum sep tagoj forestis, do, se vi tre bezonas lin trovi, iru en la restoracion de Kishlot, sur la Polvan straton, tie Galeran frekventas, tie oni lin konas». Ne finaŭskultinte, Davenant forlasis Simpson-on tiel haste, ke tiu ne sukcesis elpeti de li kelkajn monerojn prunte. Kun amaro pensis Davenant pri Kishlot, iri al kiu priŝtelita kaj elĵetita li ne povus eĉ sub minaco de morto. Tamen ne ekvidi lastfoje la homojn, kiuj faris por li tiel multe, li same ne povis. La penso renkonti ilin apud la teatro, imagante ilian miregon, kiu diros al ili ĉion pri lia fideleco kaj alligiteco al ili, — emocios, eble, kaj devigos ilin firme, signe de eterna flama amikeco premi lian manon, — ricevis malsanecan amplekson; ekster tio ekzistis por li nenio, kaj, se oni lin nun ŝlosus aŭ ligus, li neeviteble kaj danĝere ekmalsanus. Tio estis krio de pereanto, la lasta espero saviĝi, post kiu, se ĝi ne realiĝis, venas kvieto, pli malbona ol morto.

«Jen ili revenos, — cerbumadis Davenant. — Kiam mia patro abomena venos al ili, ĉio iĝos klara. Sed estos malfrue jam. Ili komprenos, pro kio mi kaŝas min kaj foriras por ĉiam, por ke eĉ ombro de dubo ne estu en ili pri mi. Kia mi estis, tia mi foriras».

Ekde la mateno mem Davenant ne estis hejme kaj nenion manĝis; tute ne dezirante manĝi, li tamen aĉetis panon, por ne senfortiĝi, sed manĝi li ne povis; envolvinte la panon en ĵurnalon, li eliris sur la ŝoseon, laŭ kiu li devis pasi cent sepdek mejlojn. Lin mirigis nek la distanco, nek evidenta neeblo trairi ĝustatempe tian grandegan vojon. Li sciis, ke li devas esti ĉe la teatro en Liss ne pli malfrue ol je la oka horo de vespero de la 5-a de aŭgusto. Kiel oni artifikas veturi en vagono sen bileto, li pri tio ne havis eĉ etan ideon. Ĉiuokaze por li tio estis nevenkebla problemo. Li pasis unu aŭ du mejlojn, plu tenante la panon sub la akselo netuŝita. Fojfoje, ekvidinte atingantan lin aŭtomobilon, Davenant haltadis kaj levadis la manon. Pririgardinte lin, la ŝoforo kraĉadis aŭ malestime kurbigadis la vizaĝon, la preterveturantoj retrorigardadis al la pala vojaĝanto kun nekompreno, fojfoje moke svingante la manojn, pensis, ke li estas ebria, kaj vere, neniel eblis kompreni laŭ lia aspekto, kion deziras diri tiu stranga junulo kun larĝe malfermitaj okuloj. Dum horo traglitis en lia konscio ok aŭtomobiloj. Malsukcesinte kun unu, li silente levadis la manon al la alia, tria kaj tiel plu, fojfoje dirante: «Haltu. Mi petas vin, veturigu min». Ĉe la vorto «petas» la aŭto jam polvis tiel malproksime antaŭe, ke ĝi ŝajne eĉ ne estis preterinta lin.

La suno estis subiranta, kaj dum ioma tempo la vojo estis malplena. Ekaŭdinte vican bruon malantaŭ si, dirantan pri sava rapideco, malmulte konsciante, kion li faras, kaj riskante esti kripligita aŭ eĉ mortigita, Davenant ekstaris meze de la vojo, kun la vizaĝo al la aŭtomobilo, kaj levis la manon. Li ne tremeris, ne moviĝis eĉ je colo, kiam la aŭtomobilo haltis kontraŭ lia brusto. Li ne aŭdis malpuran sakradon de la perpleksiĝinta ŝoforo kaj aliris la pordeton de la veturilo, rigardante rekte al la vizaĝoj de tri ebrietaj viroj, kiuj malfermegis la buŝojn. Iliajn demandojn kaj kriojn Davenant estis aŭdanta, sed ne komprenanta.

— Mi petas nur unu aferon, — diris li al dika viro en diktola palto kaj leda kaskedo. — Pro via patrino, fianĉino, edzino aŭ viaj infanoj, prenu min kun vi en Liss-on. Se vi tion ne faros, mi mortos. Mi devas esti morgaŭ je la oka horo tie, kien vi veturas, en Liss. Sen tio mi ne povas vivi.

Li parolis mallaŭte, sufokiĝante, kaj tiel klare esprimis sian staton, ke la pasaĝeroj de la aŭtomobilo en hezito interrigardis.

— Al la knabo io okazis, — diris maldika homo kun ĉifita vizaĝo. — Lin tutan skuas tiko. He, junulo, por kio ci bezonas Liss-on?

— Kial ci scias, kien ni veturas? — demandis la tria, la mastro de la aŭtomobilo kun nigraj lipharoj kaj ruĝaj vangoj.

— Ĉu vi veturas ne al Liss?

— Jes, ni veturas al Liss, — kriis la dikulo, — sed ja laŭ frapado de niaj hufoj tion ne eblas ekscii. Evans, ĉu ni veturigu lin?! Kion ci havas sub la akselo? Ĉu ne bombon?

— Tio estas pano.

— Sed kial ci ne veturis per trajno? — demandis la homo kun nigraj lipharoj.

Davenant silentis.

— Mi ne sukcesis trovi monon, — klarigis li, kompreninte finfine la sencon de la demando.

— Li eksidu kun Walter, — decidis la mastro de la veturilo, rememorinte, por feliĉo de Davenant, siajn proprajn vagadojn de la juna aĝo. — Eksidu al la ŝoforo, knabo.

Davenant tiel ekĝojis, ke kaptis la kubuton de la nigraliphara homo kaj premis ĝin, ridante pro admiro. Eksidinte apud Walter, li plu ridis. La ŝoforo per abrupta movo sendis la rigidiĝintan aŭton gliti inter vesperaj montetoj kaj diris al Davenant:

— Ĉu ci ridas?! Ĉu gajas? Hu, virkapro! Ekstaris, kiel virkapro. Mi bedaŭras, ke mi ne faligis cin pro tia impertinenteco. Jen, drinku, virkapro!

Li etendis al li botelon, kiun ŝovis de malantaŭe la mastro. Davenant, plu tremante pro laco de la despera impeto, kiun anstataŭis beata sento de rapideco de irado de la multekosta nova aŭto, trinkis kelkajn glutojn. Al li oni transdonis pecon de kokaĵo, fromaĝon kaj oranĝon. Li ĉion formanĝis, poste, ekaŭdinte, ke de malantaŭe oni ion krias, turniĝis. La maldika homo kriis: «Kial ci tiel hastas en Liss-on?» — kaj ne distinginte lian senligan respondon: «Mi ne povas, ne sukcesos al vi klarigi, kredu min...», — indulge svingis la manon, okupiĝinte pri la botelo, kiu rondiradis el unuj manoj al la aliaj.