Уладзімір Караткевіч - Хрыстос прызямліўся ў Гародні

Ляцелі аднекуль галасы, чуліся за мурам крокі, смех і гукі лютні. У ззянні месяца заспявалі маладыя галасы:

Ціхі голас казаў, што нехта любы, мілы і каханы. А над усім гэтым у месячным дыме распасціралася бяздоннае неба, і мігцела ў ім то белая, то сіняя, то вясёлкавая зорка.

Раніцаю ён пераскочыў цераз плот:

— Я прыйду вечарам і забяру цябе.

— Так… Так…

— Назаўсёды. Я толькі павінен падрыхтавацца.

— Я чакаю.

…Ён ішоў вуліцай, і ягоны твар быў як быццам адноўлены тым, што з ім адбылося. Магчыма, таму, што ў нахабных калісьці, круцельскіх вачах жыло ціхае і добрае ззянне.

Яшчэ дужа здалёк ён убачыў, што насустрач яму рухаюцца дванаццаць занепакоеных постацяў. Але раней, чым ён паспеў хаця трохі наблізіцца да іх, на яго выкруціўся з завулка п'яны з раніцы, доўгавалосы, страшны і зверападобны, у сваіх шкурах Іллюк Спасаіконапрэабражэнскі.

— А-а, Езусе літасцівы, — ён ледзь трымаўся на нагах. — Во дзе сустрэліся! Дазвольце рончку. Я ж, можна сказаць, твой Ілія. Той, пра якога яшчэ Ісайя казаў: «Голас, што лямантуе ў пустыні». Я… — і тут ён змаху чабарохнуўся ў вялізную лужыну, — Іаан Ксціцель.

— Што гэта за свіння? — грэбліва спытаў Тумаш.

— Ілія, — сказаў Братчык. — Які папярэднік, такі і месія.

— А я ж… падрыхтаваў шлях твой перад табою.

Фама — Тумаш падміргнуў. Сіла — Якуб і Лявон — Пётр схапілі папярэдніка за рукі і павалаклі. Ён араў нагамі зямлю, робячы дзве баразны:

— Не пазнаеш? Адракаешся? А я ж цябе ў Ярдань мачаў! Ну пачака-ай! Прарочыў я! Зведаеш ты цяпер мае прароцтвы! Голас Божы быў у тых начных людзей. Чакаай!

Юрась плюнуў і рушыў далей.

Калі ўсе яны зварочвалі з Мечнай вуліцы на вуліцу Абдзёртага Бабра, насустрач ім трапілася два дзесяткі коннікаў у чырвоных плашчах: замкавая варта. За імі цягнулася вельмі абдзёртая закрытая карэта, запрэжаная парай добрых белых коней.

Хрыстос не звярнуў на іх увагі. Яму было не да таго.

…Праз некалькі гадзін яны сядзелі ў Юрасёвым пакоі і спрачаліся. Спрачаліся зацята.

— Ажэніцца ён, — іранізаваў Лявон — Пётр. — Не паспеў з'явіцца пан Езус, як ён, ці ведаеце, ажэніцца, — тытунёвыя Лявонавы вочы бегалі. — Ясна, што тут такое: шлюб пад плотам, а вяселле — потым.

— Я табе, Лявон, зараз дам па тваёй апостальскай лысіне, каб языка свайго атрутнага пазбавіўся, — спакойна сказаў Юрась.

Конаўка згубіў раўнавагу. Заенчыў ледзь не з адчаем:

— Ды ты разумееш, што гэта такое будзе, тваё вяселле? Ты ж адразу як Хрыстос ляснешся. Ты ж сам нядаўна казаў, што будзеш плысці, як лёс нясе, узвышацца, уладу браць, грошы браць. — І перадражніў: — «Раз ужо застануся ў гэтым гноі, ра-аз усе гэтыя свінні».

— Учора думаў, — сказаў Братчык. — А сёння брыдка мне.

— Яна Ксціцеля памятаеш? — нервова спытаў гарбаносы мытар. — Зладзеі мы. Нельга спыніцца, раз трапілі, як сучка ў кола. Вішчы ды бяжы. Спынішся — яны табе прыпомняць, што ты і хто ты. На прэнгу ўспомняць, якое яно, увазнясенне ды ў неба ўзяцце. Люд цябе на шматкі разарве.

— Як хочаце, — упарта сказаў Хрыстос. — Я павінен…

— Перад кім? — залямантаваў яловым голасам Якуб Алфееў. — Перад дзеўкай той? Ды спі ты з ёй, колькі хочаш — слова ніхто не скажа. Бласлаўляць цябе стануць, стопы цалаваць. Ёй, думаеш, нешта іншае трэба? Ты — Бог.

— Дзеля яе…

— А пра нас забыў?! Зноў на дарогу?! А жэрці што?!

— Аўтух — Андрэй па-дурному зазваніў у кішэні грашыма.

— А, грошы, — успомніўшы, сказаў Хрыстос. — Вось тут кожнаму па чатыры залатых… І мне тое самае… Я сабраў.

І тут выбухнулі страсці.

Братчык ніколі не мог уявіць, што дзесяць чалавек могуць так крычаць.

— А пасля што? Гэта на ўсё жыццё?

— Яшчэ каб казну ўзяць, коней накр… намяняць, дык тады нічога. А тое… чатыры манеты.

— У мяне гэта самая ўдалая роля, — рыпеў Баўтрамей. — Плацяць як ніколі.

— Пашанцавала так, — галава на блюдзе варушыла тоўстай верхняй губой. — А табе чаго яшчэ трэба?! Наракальнік ты! Еўнах!

— І я!… Гэна!… Як яго!… Яно!… Ну, таго!!!

— Каханыя, — супакойваў жанчынападобны Іаан. — Нашто ісці? Ён не думае. Добрае робіць свету і сабе.

Ад гвалту барабаніла ў вушах.

— Цыц! — гаркнуў раптам няверны Тумаш. — А я згодзен з ім. Дзеля гонару.

— Разумны чалавек, — сказаў Раввуні і пахваліў сябе, не ўтрымаўся: — Амаль як яўрэй.