M. Rawinis: Miłość i wróżby

Jeno odsunął skobel, i otworzył wrota kościoła. Do świątyni wraz ze świtaniem wpadł chłód poranka.

– Będzie ładny, słoneczny dzień – powiedział kowal.

Stał w otwartych wrotach i patrzył przed siebie, na nieodległe domostwa i zagajniki Choć minęła tylko jedna noc, drzewa utraciły niespodziewanie wiele liści, niesionych teraz przez wiatr, a te które zostały w koronach, nie były już zielone. Nad Doliną z wolna unosiła się mgła, spoza której od osady dochodziły stłumione pogwizdywania.

– Pasterz dzisiaj chyba zaspał, bo późno wygania bydło – powiedział Jeno.

Za plecami kowala rozległ się szloch, ale ten nie odwrócił się. Stał w drzwiach świątyni, z każdą chwilą wypełniającej się światłem, wysoki, trochę pochylony.

Szloch nasilał się, przechodząc w jęk pełen bólu. Ojciec Ambroży nie wstał z ławy, nie podszedł.

Zapytał:

– Czy kiedykolwiek zdołasz mi wybaczyć?

Jeno wyprostował się, przeciągnął dłońmi po twarzy. Jak ktoś, kto wie, co i dlaczego powinien uczynić. Nie odpowiedział.

Odszedł.

Ruszyli o świcie. Ubrali się lekko, jak to na polowanie, ale że było to polowanie na człowieka, nikt nie zostawił w domu miecza, choć mało kto miał na sobie coś z pancerza.

Zaraz pod zamkiem starosta Rosół podzielił gromadę na trzy grupy. Prawą dowodził król Kazimierz, środkową on sam, a lewą Jakub z Lipowej. Prowadzili pachołkowie, którym wcześniej pan kasztelan kazał śledzić miejsca, gdzie mógł przebywać Marama. Wedle tych wieści miał on kryjówkę w lesie w okolicach Dębowca, na południe od Holsztyna. Nie wiadomo było, czy to jedyne schronienie rozbójnika w okolicy, czy ma ich więcej, ale tam go ostatnio widziano i tam też skierowali się wszyscy, choć każdy inną drogą.

Najkrótszą, na wprost przez leśne trakty, udał się król Kazimierz, pozostali mieli obejść las od Biskupic i Zawodzia. Jechali luźną, gwarną z początku gromadą, która cichła w miarę jak zagłębiali się w las.

Przebyli kilka płytkich strumieni, minęli skałki, by znaleźć się w borze, który ciągnął się na wiele mil, aż wychodził na południową drogę. To przy niej ostatnio widziano Maramę. Plan był taki, żeby doszedłszy do drogi zakręcić i iść nią na północ, wolno i w luźnym szyku, który mógłby zwabić rozbójnika i przekonać go, że podróżni staną się jego łatwym łupem. Pokryci kurzem chowali się pod zwykłymi płaszczami, dbając, aby nie było widać broni. Tylko król miał na sobie wspaniały czerwony płaszcz, wyszywany złotą nicią. Kasztelan Bartosz usiłował przekonać króla, aby oddał swój strój komuś z czeladzi, a sam nie narażał się niepotrzebnie, ale król odmówił.

– Nie będzie byle pachoł paradował w moim płaszczu – powiedział i dodał, że chyba nie musi obawiać się niczego w tak znakomitym towarzystwie.

Jeno spędził w kuźni niewiele czasu. Tyle tylko, ile potrzebował na spakowanie worka, do którego włożył kilka ze swoich narzędzi, skromny zapas żywności, zimowe buty i ciepły płaszcz, parę drobiazgów.

Potem zarzucił wór na plecy i nie oglądając się, ruszył ścieżką ku południowej drodze.

Marama uciekał.

Biegł przed siebie równymi, wielkimi krokami, na jakie pozwalały mu długie, mocne nogi. Biegł spokojnie, miarowo jak człowiek, który potrafi pokonać wielkie odległości bez zmęczenia, przyzwyczajony do wysiłku, a nawet więcej, jakby z tego wysiłku czerpał pewną przyjemność.

Zaraz na początku odrzucił wszystko, co mogłoby mu przeszkadzać. Worek i skóry używane do przykrycia zostawił w zaroślach, zapamiętując te miejsca, żeby później łatwo tu dotrzeć. Odrzucił kij, a długi miecz umieścił w pochwie, zamocowanej na plecach, która przydawała się w takich właśnie szczególnych przypadkach.

Biegł prosto na zachód. Najpierw polami między skałkami, potem zagajnikami, a wreszcie lasem, bez namysłu wybierając dróżki i ścieżki Jeszcze w Bukowcu próbowali mu zajść drogę ludzie z osady, wezwani do obowiązku łapania przestępcy. Szli ławą przed siebie, szeroką, nieuporządkowaną.

Wpadł między nich, nie zwalniając biegu powalił dwóch i pognał dalej. Kiedy obejrzał się po chwili, zobaczył, że zatrzymali się i stoją, czekając dalszych rozkazów.

Marama sam był dla siebie panem, nikomu nie podlegał, nikogo nie musiał słuchać, więc zawsze wygrywał takie gonitwy. W ciągu lat przeżył ich kilka, wielkich i mniejszych, a wszystkie kończyły się jednakowo. Czasem byli bliżej, czasem dalej, ale zawsze czuli respekt przed jego pałką, jego siłą, sprytem i okrucieństwem. Tratował przeszkody niczym dzikie zwierzę i uchodził. A oni przedłużali pościg niechętnie, poganiani przez starostę albo kasztelana, aż do chwili, kiedy dowodzący mówił „dość" i mogli wrócić do swoich domów i do swoich zajęć.

Marama doskonale wiedział, że tak będzie i tym razem. Im bardziej się oddali, tym mniejszą będą mieli ochotę biegać za nim, więc parł do przodu, czując, jak radośnie gra mu w płucach. Miał tak wielką przewagę, że chciało mu się śpiewać.

Inną grupę zobaczył koło Księżych Stogów, ale już był po drugiej stronie potoku i już pędził pomiędzy drzewami, przeskakując krzaki, tratując paprocie. Oni szli jego śladem, coraz bardziej zagłębiając się w las. A las należał do niego. Tu w plątaninie strumyków, pagórków, ścieżek, było wiele miejsc trudnych do przejścia dla kogoś, kto ich nie znał, nie spróbował własną stopą, więc zapadali się na podmokłych łąkach, grzęźli na bagnistych polanach, tonęli prawie w rzeczkach o mulistym, zdradliwym dnie.

Biegł naprzód i już widział znaki, które były czytelne tylko dla niego, a oznaczały granice bezpiecznego świata. Nie zwalniał, bo jednak pogoń otaczała go szerokim wielkim kręgiem, pętlą, która mogła zacisnąć się na jego szyi. Więc wybrał trudno dostępne, nikomu nieznane miejsca, gdzie chodził tylko dziki zwierz i on, Marama. Przed nim były rozległe, nieprzebyte dla nikogo poza Maramą, Czerwone Bagna.

Szukali go po wioskach i osadach, przepatrywali młyny, stogi, zarośla, wytężali oczy na polach i pomiędzy skałami. W południe zamknęli owo wielkie kolisko i szli teraz wolno, ale wytrwale do jego środka, uważnie badając każdy ślad. Marama biegł, przeskakiwał z kępy na kępę, wiedział, gdzie podeprzeć się kijem, gdzie nie postawić nogi i nie stracił ani chwili na zastanawianie się nad wyborem drogi.

Był już blisko schronienia, ale i oni byli niedaleko, kilkakrotnie słyszał granie rogów, ujadanie psów, a potem zupełnie już bliskie stukanie kijów o kije, o drzewa i przeraźliwe terkotanie kołatek.

Pędził zakosami, pod górę, w dół, pomiędzy drzewami, po kamieniach, po trawie, po gruncie niebezpiecznie grząskim, po piasku, przedzierał się między chaszczami, brodził po strumieniach. Ci, którzy zaszli go od południa byli najbliżej. Konni posuwali się szybciej niż mógł biec, wkrótce prawie poczuł ich oddechy za plecami. Nie oglądał się, nie tracił czasu, uciekał i uciekał.

Mógłby tak jeszcze długo gnać, bo jeszcze miał wielki zapas sił, który by mu starczył na pół dnia albo i na dłużej. Ale musiał zwolnić w trudnym terenie, musiał spojrzeć w bok, przypomnieć sobie pokręconą sosnę albo kształt kamienia, a potem ułożenie brzóz przy mokradłach.

Wykorzystali jego wahanie, bo wśród ścigających byli nie tylko kmiecie i chłopi, których tu przygnano z obowiązku, ale i rycerze, dla których polowanie było rozrywką i którzy za punkt honoru mieli umęczyć się w pościgu, zadyszeć, zmordować aż do czarnej ćmy w oczach.