Уладзімір Караткевіч - Каласы пад сярпом тваiм. Кнiга I

Не спявалi яшчэ i пеўнi,
Як кабыла глыбока ўздыхнула:
Мокры, цёплы белы жарэбчык
Мякка лёг у Мiколавы рукi.
Аж да поўдня чакаў Мiкола,
А пасля ён пагнаў худобу,
I за ёй жарабятка пабегла.

Йшлi яны i прыйшлi на паляну.
На паляне – курная хата.
Каля хаты чвэртка валокi
I сухая старая дзiчка.
Стаў Мiкола у лесе i бачыць:
Гаспадар бяжыць да кабылы.
На нагах падраныя поршнi,
Твар змарнелы, на твары слезы.
Адвярнуўся Мiкола i кажа:
“Вось i ўсё, хадзем, брат Касьяне,
Паспяшаем хутчэй на неба,
Дасць нам бог за затрымку па шыi”.

Перад богам стаiць Мiкола,
Порткi ў се заляпаны граззю,
На кашулi крывавыя плямы,
Твар знябыты, чырвоныя вочы.
На Мiколу бог раззлаваўся:
“Ля карчмы ацiраўся, вядома,
З дзеўкамi качаўся па гумнах,
Размяжулiлi нос табе хлопцы.
Прэч з вачэй!”
Тут Касьян засмяяўся:
“Што табе я казаў, Мiкола?
Як прыходзiш, каток, на неба, –
Трэба чыстае мець адзенне,
I не варта таго кабыла,
Каб гнявiў ты госпада бога”.
“Пра якую кабылу ты кажаш
Бог спытаў.
I тады Мiкола
Расказаў яму пра кабылу,
Пра зямлю,пра бедныя весi:
“Божа, божа, ты бачыш пакуты.
Крыж у хлопаў паны здзiраюць,
Каб ярмо нацягнуць на шыю.
Мужыкi на зямлi азёрнай.
Ўсю салому са стрэх паздзiралi,
Ўсю кару з сасонак паелi”.

Бог задумаўся, цяжка, глыбока,
I сказаў: “Даруй мне, Мiкола.
Я ўсё гэта давеку запомню”.
Гнеўна бог зiрнуў на Касьяна:
“Чысты ты, Касьян, i прыгожы.
Край мой бедны ваўкi раздзiраюць, –
Ты ж аб чыстай адзежы дбаеш.
А цi думаў ты, браце Касьяне,
Што для сэрца майго даражэйшы
Нават цёмны, апошнi злодзей.
Ён царкву маю абдзiрае,
На прастол брудным поршнем лезе,
Але лезе з чыстай душою,
Бо ад голаду дзецi канаюць
I ў яго, i ў яго суседа.
Ты пра гэта не думаў, Касьяне,
I таму я даю Мiколу
Кожны год два вялiкiя святы,
Каб Мiколу славiлi людзi,
А табе я даю, неразумны,
Дзень апошнi, дваццаць дзевяты,
Ў лютым месяцы, месяцы гурбаў”.

Тут Касьян, як бабёр, заплакаў:
“Божа, божа, за што караеш?
Ты пакрыўдзiў свайго святога
За адроддзе паршывай кабылы!”
I сказаў яму бог спакойна:
“А цi думаў ты, браце Касьяне,
Што з мячом я з’яўлюся хутка,
Што надыдзе пан бог у славе
Ратаваць свае белыя землi?

Час той прыйдзе. I скора прыйдзе.
Стане моцным канём жарабятка,
I на гэтым канi я паеду
Да пачынкаў [6] Пачынак – хата ў нечапаным лесе. i хат сялянскiх.
Конi iхнiя мала елi,
Працавалi, вазiлi цяжка, –
Справядлiвасцi ездзiць належыць
На мужыцкiх пузатых конях.

А калi на крыж мяне пацягнуць–
Мужыкi мяне абароняць.
Iм даю я ў лясах дубiны,
Iм даю я ў зямлi каменне.
А астатняе – самi здабудуць”.

Над зямлёю гудзе навальнiца,
Над зямлёю халодная злiва.
Недзе ў лесе таўсцеюць доўбнi,
Недзе ў стайнi расце жарабятка.