Уладзімір Караткевіч: Каласы пад сярпом тваiм. Кнiга I

Над зямлёю Дняпроўскай i Сожскай
Праляталi янгалы смерцi.
Дзе лятуць – там вымерла вёска,
Дзе прыселi – там горад вымер,
Там жыццё папам i далакопам.

Так нарэшце край абязлюдзеў,
Што i янгалам страшна стала:
“Чым пражыць, як памрэ апошнi?”
І галоўны сказаў: “Хопiць лётаць,
Трэба нам на зямлi пасялiцца”.
Збудавалi яны палацы,
Збудавалi муры з каменняў,
Увесь Дняпро мiж сабой падзялiлi,
Ўсiх людзей ад краю да краю...

...Збудавалi цэрквы i касцёлы,
Па малiтву ладанам кураць,
Задымiлi, як лазню, неба.

Бог гадамi сядзеў i нюхаў,
А пасля сказаў сабе Юр’ю:
“Многа дыму да нас далятае,
Вельмi мала шчырай малiтвы.
Твой народ па Дняпры i далей.
Што рабiць з тваiм удзелам, Юры?”
I сказаў яму Юры-пераможца:
“Ты пашлi на зямлю Мiколу.
Ён з сялян, ён добра рассудзiць”.
Грозна бог свае бровы нахмурыў:
“Добра ведаю я людзей вясковых,
Вечна яны скардзяцца, ныюць,
Хiтрасцю ж аплятуць i чорта.
Я пашлю з Мiколам Касьяна.
Ён з паноў, ён другое заўважыць”.
Цiха Юры адказвае богу:
“Знаецца Касьян з нячыстай сiлай,
Сэрца злоснае ў твайго Касьяна”.

Бог салдата свайго не паслухаў,
Даў загад Мiколу i Касьяну.
Вось абодва спусцiлiся з неба
I пайшлi па сёлах i вёсках.
Быў Мiкола ў кужэльнай свiтцы,
А Касьян у парчы залацiстай.

Ходзяць, ходзяць. Ад болю i жалю
У Мiколы заходзiцца сэрца:
Панства горш за цароў турэцкiх,
Басурманы не так лютуюць...

Раззлаваўся нарэшце Мiкола:
“Хопiць iх шкадаваць, сыраядцаў.
Пойдзем, браде Касьяне на неба, –
Хай заб’е iх бог блiскавiцай”.
Адказаў Касьян чорнавалосы:
“До, Мiкола, пароць гарачку.
Хлопы лепшых паноў не варты,
П’юць гарэлку, бярвеннi крадуць,
На мяжы б’юцъ вiламi брата.
Кожны заслужыў свайго пана.
А калi паноў паб’еш маланкай –
Хто тады нам храмы збудуе?
Хто тады нам ладан запалiць?
Здохнем з голаду, дурань, на небе”.

Пакiваў Мікола галавою,
I пайшлi яны моўчкi на неба...
Вечар крадзецца над зямлёю,
Недзе у пупrчы ваўкi завылi.
Чуе у дрэвах хрыпы Мiкола,
Чуе ён няпэўныя рухi.

“Хто такi? – спытаў Касьян Мiколу. –
Цi не мiшка, баранi нас божа?”
“Не, не Мiшка, – проста кабыла”, –
Адказаў Мiкола спакойна...
Памiж хвояў стаiць кабыла, –
Не кабыла, а здань без цела.
Страшна рэбры стырчаць, як латы
З абадранай страхi сялянскай.
Карак збiты, бяльмо на воку...
I... жарэбiцца тая кабыла!

Пацягнулася да святога,
Як дзiцёнак хворы, зiрнула:
“Можа, гэты мне дапаможа?”
Стаў Мiкола, макаўку пачухаў:
“Брат Касьян, давай дапаможам”.
Тут, як чорт, Касьян раззлаваўся:
“Гэтай падле найлепей здохнуць,
Чым цягаць барану i бярвеннi
Ды жывiцца гнiлою саломай.
Канавал я, цi што, нарэшце?
Хочаш – пэцкай мужыцкiя рукі.
Я прыйду на неба незайманым,
Чыстым стану прад божыя вочы”.

Тут Мiкола склаў сваю свiтку,
Вогнiшча развёў мiж лаўжамi.
Сеў Касьян да цяпла, рукi грэе,
А Мiкола стаiць ля кабылы,
Мацае ёй бруха рукамi,
Па крыжы далонямi гладзiць...
Каб ля Оршы ён быў канавалам
Паўрубля яму б заплацiлi,
Завалiўся б грашыма Мiкола.