— Нічога, — сказаў Лотр. — Ім таксама спачатку страшна было.
Лотр моцна забраў у свае рукі справу, і Басяцкі яму не перашкаджаў. Высунуў ідэю, уратаваў усім шкуры — і до. Цяпер, калі Ватыкан будзе незадаволены — можна будзе казаць, што думку кінуў, а далей усё рабіў нунцый. Калі будуць хапаць, ён воленсноленс заступіцца за мніха — адной вяроўкай звязаны. А Лотрава рука шмат чаго вартая. Магутныя сваякі, сувязі, багацце.
Каплан унутрана ўсміхаўся.
— Сіла Гарнец, — сказаў Лотр.
Гарганцюа плямкнуў платаядным ротам і засоп.
— Ты Іакаў Зеведзееў, апостал Якуб.
— Хай.
— Яны таксама рыбачылі на галілейскім моры.
— Цікава, якая там рыба вадзілася? — спытаў новы апостал Якуб.
Пытанне засталося без адказу. Трэба было спяшацца. Лотр шукаў вачыма падобнага на дзяўчыну Ладыся.
— А брат твой па жанчынападобству, Іаан Зеведзееў, апостал Ян, евангеліст Ян.
Мудрагелістыя вочы Ладысевы пашырыліся.
— Прыемна мне. Але пацерам-то мяне вывучылі, а іншаму ні-ні. І нікога не паспелі за тыя часы. Іншыя пачалі першыя літары, а я тут прапаведваць пачаў. То я нават не ведаю, як «а» выглядае. Ані ў глове гэта ў мяне, ані…
Лотр усміхнуўся:
— Яны, рыбары гэтыя, думаеш, дужа пісьменныя былі?
— То няхай, — закаціліся юродскія вочы.
— Значыцца, вы — Зеведзеевы, — з няўлоўнай іроніяй сказаў Басяцкі.
Раввуні ўздзеў вочы ўгору.
— Ваанергес, — па-старагебрайску сказаў ён. — Божжа мой!
— Праўда твая, — сказаў Басяцкі. — Дужа яны гучна. «Сыны громавы».
Лявон Конаўка — Пятро — падступна засмяяўся:
— А што? Хто ўжо што, а я гэта ведаю. З імі ў адным будане начаваць немагчыма — такія ўдоды.
— Хопіць, — перарваў яго Лотр. — Акіла Кіёвы.
Целяпень скалануў іржавымі валасамі, дабрадушна ўсміхнуўся: зразумеў — на вогнішча не пацягнуць.
— Гэна… я.
— Ты з гэтага дня — Філіп з Віфсаіды. Апостал Піліп.
З цяжкасцю захадзілі вялікія надброўныя дугі.
— Запомніш?
— Павучу пару дзён — запомню. Я здольны.
— Ты, Данель Кадушкевіч, быў мытар — быць табе, па схожасці працы, евангелістам Матфеем. Апосталам Мацеем.
Сварлівыя, фанатычныя вочы змежыліся.
— Ты, ліцадзей Мірон Жарнакрут, зныня Варфаламей.
— Хто? — зарыпеў Мірон.
— Апостал Баўтрамей, — растлумачыў Лотр. — За бяздарнасць тваю. Той таксама ў самога Хрыста вучыўся, а потым, у «Дзеяннях», яго і не нагадваюць.
Лотр разглядаў бурсацкую морду наступнага.
— А ты, Якуб Шалфейчык, апостал Якуб. Іакаў Алфееў меншы.
— Які я тут меншы. Я тут вышэй за ўсіх. Максімус.
І пакрыўджана змоўк.
Бурмістр Юстын глядзеў на фокусніка. Правільна-круглая галава, ускінутая ў несамавітым гонары. Верхняя губа надзьмутая.
— Гэтаму, Яну Катку, — устаў бурмістр, — па самахвальству ягонаму, трэба Ляввея даць.
— Праўда што, — сказаў Балвановіч. — Ляввей, празваны Фадзеем. Апостал Тадэй. А паколькі ў евангеллях розначытанні — хто ў лес, хто па дровы, то ён жа Іуда Іакаваў, ён жа Нафанаіл. Бач, імён колькі!
— Дзякуй, — сказаў Каток. — Я амаль задаволены.
Міхал Іліяш глядзеў на Лотра чорнымі хітрушчымі вачыма. Усміхаўся.
— Ты, Міхал Іліяш, з гэтага часу Сымон Кананіт, па мянушцы Зілот. Таму што «няма ў ім хітрасці».
Навісла маўчанне. Раввуні глядзеў у Лотравы вочы. Кардынал скрывіў усмешкаю рот:
— Ну, а табе, Раввуні, і Бог загадаў быць Іудай з Карыёт.
— Чаму?
— А таму, што ты тут, бадай, адзіны, хто да трыццаці лічыць можа.
— Я…
— Сумленны? Ну й добра. У ходзе працы перавыхаваешся, паверыш у свае здольнасці… пан апостал Іуда.
Іудзей уздыхнуў:
— Ну што… Ну, дзякуй і на тым… Не я адзін… І не ў першы раз я за гэтага басяка адказваю.
Лотр устаў, і за ім узняліся ўсе.
— Усім, хто яшчэ звязаны за дрэнны звычай даваць волю рукам, усім гэтым, хто добра біўся, развяжыце рукі. І хадзем да брамы. — Адшукаў вачыма Карнілу:
— Ідзіце наперад. Пастарайцеся ўпарадкаваць энтузіязм, сотнік.
Суддзі адкінулі свае капюшоны, скінулі чорныя мантыі. Варта зняла са сцен паходні.
У іхнім трапяткім святле шэсце пацягнулася да дзвярэй.
Раздзел ХІ. «…І падуць перад ім народы»
Лёг перад Змеем, гледзячы ў прах, і паставіў ягоную нагу сабе на патыліцу, а сэрца маё калацілася, як рыба на пяску.
Егіпецкае паданне
…абурыўся духам пры выглядзе гэтага горада, поўнага ідалаў.
Дзеянні, гл. 17, ст. 16
Прарок Іллюк прымазаўся да нападаючых позна — можа, п'яны быў і толькі што праспаўся. Цяпер ён стаяў і крычаў на ўвесь стары горад:
Читать дальше