Яўген Хвалей: Прынцэса з тусоўкі

Маёр Кузняцоў слухаў уважліва, раз-пораз мяняючы позу за сваім сталом. Было бачна, яго вельмі крануў Вадзімаў расказ. У канцы ён выйшаў з-за стала, падышоў да Вадзіма, паклаў руку на яго плячо.

— Ты тут не першы і не апошні з падобнымі гісторыямі. Хоць гэта страшна, калі падумаць, нават для нас, дарослых... Адно засвой: табе гэта трэба прапусціць праз душу і сэрца. I не выбрыкамі рэагаваць, як гэта ты зрабіў з Баранавым, а галавою думаць і думаць, каб хутчэй пакінуць калонію. Ты яшчэ не да канца страчаны юнак. — Кузняцоў гаварыў праўду: далейшы лес Вадзіма залежаў ад яго самога. — I гэтая страшная гісторыя з тваёй сяброўкай хай табе стане на ўсё жыццё урокам. Яе не вернеш, а ты адсюль можаш вярнуцца сапраўдным чалавекам... Ідзі на заняткі...

Маёр адышоў ад Цэхановіча, сеў за свой стол, а Вадзім выйшаў за дзверы кабінета і пакрочыў у пакой адпачынку. Яму хацелася цяпер пабыць у адзіноце. У пакоі якраз нікога не было. Сеў на крэсла перад тэлевізарам, які быў выключаны, абняў аберуч галаву і колькі сядзеў так — не помніць, пакуль не зайшла па яго выкладчыца гісторыі Марыя Пятроўна Івашова. Нехта падказаў, што Цэхановіч у пакоі адпачынку. Яна і забрала яго на урок.

Аб прыездзе Вадзіма з калоніі Антаніна Фёдараўна даведалася ад яго малодшай сястрычкі Алесі, якая вучылася ў пятым класе. У ім Мірановіч выкладала матэматьгку.

Аднойчы пасля урока яна затрымалася ў класе. Побач з ёю апынулася Алеся. Неяк само сабой у Антаніны Фёдараўны выскачыла пытанне:

— Алеся, а брат твой Вадзім яшчэ не вярнуўся з калоніі? — настаўніца ведала, што хутка павінен скончьщца тэрмін зняволення Вадзіма.

— Тыдзень назад прыехаў... Сядзіць дома...

— Алеся, — пачала як мага тактоўней прасіць Антаніна Фёдараўна. — Перадай яму, калі ласка, што я хацела б сустрэцца з ім. Няхай падыдзе ў школу ў любы дзень.

— Добра, Антаніна Фёдараўна. Я перадам Вашу просьбу, — Алеся подбегам выскачыла з класа.

Запрашэнне Антаніны Фёдараўны Вадзім спачатку ўспрыняў з асцярогай, а потым вырашыў усё-ткі пайсці ў школу, выбраў адпаведны дзень і накіраваўся туды.

Вось і школа, у якой правучыўся сем гадоў. Тыя ж сцены басейна з чырвонай цэглы, за ім — з белых панеляў будынак школы, які нагадваў літару «П».

У сэрцы нешта торгнула, апякло, нібы агнём. Так, здаецца, даўно ён не хваляваўся... Школа, родная школа... Колькі ўсяго тут было за час вучобы! I добрага, і дрэннага... Як далека бачыцца з вышыні перажытага... Эх, каб можна было нанава прайсці ўсе свае школьныя гады! Колькі б не зрабіў ён памылак! Як нашмат радасней можна было б пражыць тое жыццё...

Вадзім нясмела адчыніў знаёмыя ўваходныя дзверы... Вестыбюль, направа — гардэроб, злева наперадзе — калідор, паабапал якога класы. Ен яшчэ крыху прайшоў і апынуўся каля паста. Спытаў у пажылой вахцёркі, калі заканчваецца ўрок.

— Праз дзесяць хвілін, — адказала тая.

Вадзім ведаў, што настаўніцкая знаходзіцца на другім паверсе. Там можна будзе паглядзець расклад урокаў і даведацца, у якім класе зараз Антаніна Фёдараўна. Сустракацца з настаўнікамі яму не хацелася. У яго становішчы гэта было б цяжка. Таму вырашыў сустрэцца з Антанінай Фёдараўнай у класе.

Так і зрабіў. Зайшоў у настаўніцкую, якая была пустая, прабег вачыма расклад урокаў. Антаніна Фёдараўна вяла ўрок матэматыкі ў восьмым «Б». Яшчэ раз акінуў пакой настаўніцкай — здаецца, нічога не змянілася: уся тая ж абстаноўка, калі ён забягаў сюды ў час перапынкаў. Выйшаў і пакрочыў у бок восьмага «Б». Гэты кабінет ён помніў. Сам тут некалі займаўся. Слухаў тую ж Антаніну Фёдараўну...

Дзесяць хвілін прабеглі хутка. Празвінеў званок, і праз нейкія секунды з класа выйшлі першыя вучні. Вырашыў не заходзіць у клас, а дачакацца, калі Мірановіч выйдзе сама, як звычайна з класным журналам у руках.

А вось і яна... Выйшла з некалькімі дзяўчынкамі, якія нешта на хаду гаварылі настаўніцы, магчыма, аб прайшоўшым уроку. Антаніна Фёдараўна, здалося, зусім не змянілася за гэтыя тры гады: такая ж прыгажуня, як і была, з тым жа ручаём чорных валасоў, стройнай паставай, у сінім шарсцяным касцюме.

Антаніна Фёдараўна пакуль не заўважала Вадзіма, працягвала размаўляць з дзяўчынкамі, апусціўшы вочы. I толькі потым, калі ўзняла галаву, перад ёю раптоўна вырас Вадзім. Ен стаяў насупраць, абапёршыся спіной да сцяны калідора. Стройны, плячысты, яшчэ больш падросшы.

Мірановіч пазнала Вадзіма, і, пакінуўшы дзяўчынак, рушыла да яго.

— Вадзім, гэта ты?! Дзень добры! — прывіталася настаўніца.