Астрыд Ліндгрэн - Браты Львiнае Сэрца

"Людзi там шчаслiвыя, так, яны працуюць, вядома, дапамагаюць адзiн аднаму ва ўсiм, але яны i спяваюць, гуляюць, расказваюць казкi, — гаварыў ён. Зрэдку яны палохаюць дзяцей жахлiвымi, жорсткiмi сагамi пра страшыдлаў, такiх, як Карм i Катла, i пра такiх жорсткiх людзей, як Тэнджыл. Але потым яны смяюцца над усiм гэтым".

— Вам было страшна? — пытаюцца яны ў дзяцей. — Дык гэта ж толькi сагi. Гэта тое, што нiколi не iснавала, ва ўсякiм разе тут, у нашых далiнах.

— Мацiяс шчаслiвы ў Наджылiме, — сказаў Джанатан. — Там у яго старая ферма ў Яблыневай Далiне, самая прыгожая ферма ў самай прыгожай i самай зялёнай далiне Наджылiмы.

— Неўзабаве трэба будзе збiраць яблыкi ў яго садзе, — сказаў Джанатан. — I мы будзем там, каб дапамагчы яму. Ён жа зусiм старэнькi, каб узлазiць на лесвiцу.

— Я вельмi хачу трапiць туды, — сказаў я. I падумаў, што ў Наджылiме павiнна быць вельмi добра, i акрамя таго, я вельмi хацеў пабачыць Мацiяса зноў.

— Ты сапраўды гэтага хочаш? — спытаў Джанатан. — Мы маглi б жыць разам з Мацiясам. На ферме Мацiяса ў Яблыневай Далiне ў Наджылiме...

— А як гэта ўсё будзе?

— О, гэта будзе цудоўна, — адказаў Джанатан. — Мы зможам ездзiць на конях па лясах, распальваць кастры — калi б ты толькi ведаў, якiя лясы ў Наджылiме! А ў глыбiнi лясоў ёсць маленькiя чыстыя азёры. Мы маглi б распальваць кастры кожны вечар каля якога-небудзь возера i праводзiць там некалькi дзён i начэй. А потым вяртацца да Мацiяса.

— I дапамагаць яму збiраць яблыкi? — падказаў я. — Але тады Сафii i Орвару давядзецца клапацiцца аб Вiшнёвай Далiне i Далiне Дзiкай Ружы без тваёй дапамогi, Джанатан?

— Ну i што ж, — адказаў Джанатан. — Я не патрэбен больш Сафii i Орвару. Яны самi цудоўна справяцца ў сваiх далiнах.

Але потым ён замоўк i больш нiчога не расказваў. Мы абодва маўчалi, бо я быў вельмi стомлены i не вельмi шчаслiвы. Не такое ўжо гэта суцяшэнне слухаць пра Наджылiму, калi яна ад нас так далёка.

Цемра станавiлася ўсё гусцей i гусцей, а горы цямней i цямней. Вялiзныя птушкi лёталi над намi i крычалi так сумна, што ўсё здавалася надта змрочным. Вадаспад Карма грымеў удалечынi, i мне ўжо надакучыла слухаць яго. Шум вадаспада нагадваў мне пра тое, пра што хацелася б забыць. Усё было такое сумнае, што падумалася — я нiколi не буду шчаслiвы.

Я падсунуўся блiжэй да Джанатана, ён спакойна сядзеў, прытулiўшыся да выступу скалы, твар яго быў бледны. Ён выглядаў, як казачны прынц, але збляднелы i змучаны прынц. "Бедны Джанатан, ты ж таксама нешчаслiвы, — падумаў я. — Каб жа я мог зрабiць цябе крыху шчаслiвейшым..."

I вось, калi мы сядзелi тут у цiшынi, Джанатан загаварыў:

— Сухарык, я павiнен штосьцi сказаць табе.

Спачатку я спалохаўся, таму што калi ён так гаварыў, то гэта заўсёды было штосьцi журботнае.

— Што ты павiнен мне сказаць? — запытаўся я.

Ён пагладзiў мяне па шчацэ.

— Не палохайся, Сухарык... Але памятаеш, што гаварыў Орвар? "Нават маленькi язычок полымя Катлы мог забiць або паралiзаваць любога", — ты памятаеш, як ён гаварыў гэта?

— Так, але чаму ты ўспомнiў пра гэта?

— Таму што... — адказаў Джанатан, — таму што маленькi язычок полымя Катлы ўсё-такi датыкнуўся да мяне, калi мы ўцякалi ад яе.

Цэлы дзень балела маё сэрца ад гора i страху, але я не плакаў. А цяпер слёзы пакацiлiся градам.

— Ты што, збiраешся памерцi зноў, Джанатан? — закрычаў я.

Але Джанатан сказаў:

— Не, але я б хацеў, таму што я нiколi не змагу рухацца.

Ён растлумачыў, якiм жорсткiм было полымя Катлы. Калi яно не забiвала, то прыносiла яшчэ горшае зло, яно разбурала штосьцi ўсярэдзiне, i чалавек станавiўся паралiзаваным. Спачатку ты гэтага не заўважаеш, але потым яно павольна i няўмольна падпаўзае да цябе.

— Цяпер я магу яшчэ рухаць рукамi, — сказаў ён. — Але неўзабаве я не змагу рабiць i гэтага.

— А цi ж гэта не пройдзе? — я яшчэ на нешта спадзяваўся.

— Не, Сухарык, гэта пройдзе, калi толькi я траплю ў Наджылiму.

"Толькi калi ён трапiць у Наджылiму..." — нарэшце я зразумеў! Ён збiраецца зноў мяне пакiнуць, я ведаў гэта. Усё-такi калi-небудзь ён пойдзе ў Наджылiму без мяне...

— Не iдзi, — заплакаў я. — Не пакiдай мяне, ты не павiнен сыходзiць у Наджылiму без мяне.

— Ты хочаш туды са мной? — запытаў ён.

— Так, а як жа iнакш! — усклiкнуў я. — Цi ж я табе не казаў, што дзе будзеш ты, там буду i я.

— Так, ты гаварыў, i гэта мяне суцяшае, — сказаў Джанатан. — Але туды цяжка трапiць.

Нейкi час ён маўчаў, а потым кажа:

— Цi памятаеш той выпадак, калi мы выскачылi з акна? Той жахлiвы час, пажар, а мы скочылi ўнiз у двор? I тады я трапiў у Наджыялу, ты помнiш?