Генрих Белль - Бiльярд а палове дзесятай (на белорусском языке)

- Ён не зробiць шкоды.

- Што ж, - адказала я, - ты яшчэ ўбачыш, на што здольныя гэтыя бясшкодныя людзi; Грэц гатовы i родную мацi прадаць.

Потым я жахнулася праз сваю празорлiвасць, калi Грэц напраўду прадаў сваю мацi; ён зрабiў гэта, Роберт, - выдаў сваю родную мацi палiцыi толькi з тае прычыны, што старая жанчына раз-пораз паўтарала: "Гэта грэх i ганьба". Болей яна не казала нiчога - толькi гэты самы сказ, аж пакуль аднаго разу яе сын не абвясцiў: "Гэтага цярпець я больш не магу; гэта iдзе насуперак майму гонару". Яны схапiлi старую, адвезлi яе ў прытулак для састарэлых, абвясцiлi яе вар'яткай, каб уратаваць ёй жыццё; але менавiта гэта i сталася прычынай яе смерцi: яны далi ёй нейкi ўкол. Хiба ты не памятаеш Грэцавай мацi? Яна ўсё вам кiдала цераз плот парожнiя кошыкi з-пад грыбоў, а вы распляталi тыя кошыкi i будавалi трысняговыя хацiнкi; калi, бывала, доўга iшоў дождж, яны рабiлiся бураватыя ад бруду; тады вы высушвалi iх, i я дазваляла вам iх палiць; няўжо ты не памятаеш... тая старая жанчына, якую выдаў Грэц, яго родная мацi? Вядома, Грэц да сённяшняга дня стаiць за сваiм прылаўкам, пяшчотна пагладжваючы кавалкi сырой пячонкi. Яны прыйшлi таксама па Эдыт, але я не аддала яе, я скрыгатала зубамi, крычала гвалт, i яны адступiлiся; я ўратавала Эдыт да тае самае хвiлi, калi яе забiў порсткi птах; я спрабавала затрымаць i яго; чула, як ён ляцеў да нас з шумам, як падаў долу, i ведала, што ён нясе смерць; з трыумфам ён уварваўся да нас праз акно ў калiдоры; я распасцерла рукi, каб злавiць яго, ды ён порстка шуснуў паўз мае рукi; даруй мне за тое, што не здолела ўратаваць авечку; i памятай, Роберт, што ты абяцаў прынесцi мне стрэльбу. Hе забудзься. Будзь уважлiвы, хлопча, калi будзеш падымацца па драбiнах; хадзi сюды, я цябе пацалую, i прабач мне, што я смяюся; якiя спрытныя цяпер цырульнiкi.

Выпрастаўшыся, ён падымаўся па драбiнах, ступаючы ў шэрую бясконцасць памiж папярэчынамi, а ў той самы час насустрач яму спускаўся Давiд, маларослы Давiд; усё сваё жыццё ён мог насiць гарнiтуры, якiя купляў яшчэ зусiм малады... памалу! Чаму вы спыняецеся памiж прыступак, чаму вам хоць бы не прысесцi на iх, калi вам трэба пагаварыць адзiн з адным; абодва выпрастаўшыся; цi напраўду яны абнялiся, цi напраўду сын паклаў руку на плячо бацьку, a бацька - на плячо сыну?

Калi ласка, каву, Гупэрц: моцную, гарачую; i цукру як найбольш; па абедзе ён любiць моцную i салодкую каву, a з ранiцы - слабую; ён, мой гаспадар; ён iдзе сюды з шэрай бясконцасцi, у якую адыходзiць вялiкiмi крокамi другi, выпрастаны i нязломны; яны адважныя - мой муж i мой сын, яны спускаюцца да мяне, у закляты замак: сын два разы, а мой гаспадар толькi адзiн раз на тыдзень: ён прыносiць з сабою суботу, у ягоных вачах каляндар, вымярэнне часу; i я не магу нават спадзявацца, што мне ўдасца растлумачыць яго аблiчча спрытнасцю цырульнiкаў: восемдзесят год яму, у яго сёння дзень нараджэння, якi будзе ўрачыста адзначаны ў Кронэравай кавярнi; але без шампанскага; ён заўсёды цярпець не мог шампанскага, i я так i не даведалася чаму.

Некалi ты марыў пра тое, каб наладзiць у гэты дзень грандыёзную вечарыну: сем разоў па сем унукаў, праўнукi, нявесткi, унукi з жонкамi, унучкi з мужыкамi; ты ж - колькi помню - здаваўся сабе Аўраамам, заснавальнiкам вялiзнага роду; ты бачыў сам сябе ў скляпеннях летуценняў з дваццаць дзевятым праўнукам. Памнажацца, працягваць памнажацца... але гэта будуць сумныя радзiны: адзiн-адзiны сын; светлавалосы ўнук i цёмнавалосая ўнучка, якiх табе падаравала Эдыт, а мацi, заснавальнiца сям'i, - у заклятым замку, куды спусцiцца можна толькi па бясконца доўгiх драбiнах з вялiзнымi перакладзiнамi.

- Заходзь, няхай з табою зойдзе шчасце, стары Давiд, ты i цяпер гэткi самы хударлявы, як у маладосцi; не цвялi мяне календаром у тваiх вачах; я адплываю на маленькiм каляндарным лiстку з надпiсам "31 траўня 1942 г."; не знiшчай маёй лодачкi, злiтуйся з мяне, каханы; не спiхвай мяне ў акiян тых мiнулых шаснаццацi год. Цi памятаеш ты лозунг: "Перамога з неба не спадзе: яе трэба заваяваць", бяда тым людзям, што не прымаюць бычынага прычасця; ты таксама ведаеш, што прычасцi маюць жахлiвую ўласцiвасць: яны iснуюць бясконца; людзi былi галодныя, а хлеба для iх не пабольшала, рыбы не пабольшала; прычасце авечкi не наталяла iх голаду, а вось бычынае прычасце давала ежы ўдосталь; яны не навучылiся лiчыць: трыльён за цукерку, конь за адзiн яблык, а потым няма i трох пфенiгаў, каб заплацiць за булачку; i заўсёды парадак, прыстойнасць, гонар, адданасць; прышчэпленыя бычыным прычасцем, яны неўмiручыя; пакiнь гэта, Давiд, навошта цягнуць час за сабою; злiтуйся, патушы час на календары ў тваiх вачах; гiсторыю робяць iншыя; у цябе ёсць Кронэрава кавярня; калi-небудзь табе паставяць помнiк - такi невялiчкi з бронзы; цябе ўвекавечаць з рулонам эскiзаў у руцэ: малы, шчуплы, з усмешкай на вуснах, штосьцi сярэдняе памiж маладым равiнам i прадстаўнiком багемы; з неакрэсленай пячаццю вясковага паходжання; ты ж бачыў, куды вядзе палiтычная разумнасць; няўжо ты хочаш пазбавiць мяне маёй палiтычнай неразумнасцi?