Стефан Гайм - Агасфэр (Вечны Жыд) (на белорусском языке)

А пакуль там тое, прынесьлi вялiкую круглую мiсу варыва, нават з ашмоткамi мяса й тлушчам. Пасьля ладнай штурханiны на разборы той мiсы, куксаты пры гэтым разьвiвае дужа вялiкi спрыт, чуваць толькi плямканьне й сёрбаньне й цiхiя сьмешкi Айцэнавага гарбатага суседа, якi кажа яму:

- Бачыце, юны мой пане, у людзей яно не намнога лепей, чым у быдла, i вось часам пытаешся ў самога сябе, а што ж бо такое меў сабе Гасподзь Бог на ўме, ствараючы, з дазволу кажучы, вось такое брыдоцьце й маючы яго за шэдэўр паводле вобразу свайго.

А куксаты, плямкаючы, акiдаецца:

- Злы твой бог i несправядлiвы, калi карае ўбогiх, а магутных адорвае, так што каторае нават падумаць можа, быццам над гэтым пахiбным богам павiнен быць яшчэ адзiн, вышэйшы, зусiм далёкi, якi добрым часам прынясе сьвятло ўсiм нам.

Жоўць расплываецца ў юнага Айцэна; ён ускоквае, тузаючы з сабою свой канец абруса, аж закалыхалiся недаедзеныя мiскi, i крычыць:

- О вы, агуднiкi бога й яго справядлiвасьцi, а ня хочаце ж вы бачыць, што зноў наведзены парадак як на небе так i на зямлi!

I як што ўсе тут разам прыцiхлi, чакаючы новых догматаў, у галаве ў юнага Айцэна раптам разьзеўрылася пустата, i ён ня ведае, што сказаць далей i каўтае сьлiну, а ўжо там-тут сюд -туд, а пасьля i з усiх бакоў выбухае рогат i бушуе, пакуль не ўваходзiць гаспадар зь мясам i ўсе не хапаюцца за свае мiскi, каб уварваць сваё, юны гер фон Айцэн - першы сярод першых. Пад мяса ўсе п'юць кiслае вiно з далiны ракi Заале, гарачацца й весяляцца з выпiўкi й жратвы, i Айцэн дзiвуецца са свайго гарбатага суседа справа, зь якой грацыяй той есьць, упраўляючыся трыма пальцамi, як ахайна пакрышыў свой хлеб, як пакроiў прыгожым ножыкам мяса, набiраецца духу й пытаецца ў яго:

- Калi вы так моцна абазнаныя, што да мяне, i што я студыёзус, i што выпраўляюся ў Вiтэнбэрг, хто ж такi вы, i што прывяло вас сюды, у горад Лейпцыг?

- Той? - кажа чалавек з куксай. - Яго я ведаю, ён усюды й нiдзе, i вычварае штукi з картамi, што чыстае вам дзiва, i каторае з вас нават падумае, што ён умее загаворваць казiныя бэбахi, каб яны ператваралiся ў залатыя, але калi каторае паспрабуе расплацiцца такiм золатам, яно тут жа, у руцэ, зноў гаўнякамi абернецца.

Той другi сьмяецца бязрадасным сьмехам i будзе казаць:

- Гэта, мабыць, залiшне з тым тваiм золатам i бэбахамi, але што да картаў, дык раскiну вам так, аж што будучыню ўбачыце, i ўсё ў натуры й без падвоху, туз падспод, сямёрка да тройкi, усё па сiстэме, каб вы ведалi; а цяпер я ў разьезьдзе па справах гешэфту, шукаю аднаго жыда, яго тут бачылi, хацелася б перакiнуцца слоўцам-другiм.

- Жыда, во, - кажа юны Айцэн, убачыўшы ў гэтым тэму, на якую ён мог бы вой як разагнацца, бо цётачка з Аўгсбурга напхала яму галаву расказамi пра вя-лiкае панства Фугкраў, якiя колiсь гандлявалi грашыма й фiнансавалi ўсё князёўства краю, нават самога кайзера, а цяпер тут жыды, адны жыды, толькi ўжо даражэй абыходзяцца й ня любяць задавацца сваiмi багацьцямi.

- Ах, божа, - кажа той другi, - гэта вы пра народ, зь якога паходзiць наш Гасподзь Iсус.

- Якi яго цьвiкамi да крыжа! - трыўмфуе Айцэн, ён ведае гэтыя дыскурсы, ягоны бацька ў Гамбургу ўжо няраз дыспутаваў з жыдамi, у якiх пазычаў грошы пад высокi чынш. - а й якiм жа такiм слоўцам вы хацелi б зь iм перакiнуцца, вашым жыдам?

- Я хацеў бы даведацца ў яго, цi ёсьць ён той, хто ён ёсьць, - кажа яго сусед.

Гэта да глыбiнi душы кранае юнага Айцэна, якi ведае сваю Бiблiю i яшчэ ведае, што наш Гасподзь Iсус, будучы спытаны пра тое самае, адказаў, я ёсьць, хто я ёсьць. Але ён рагоча на цэлае горла, каб пазбыцца пачуцьця, што закралася ў яго, i кажа:

- I яго вы, мусiць, абмухлярыце, вы ўсе так зрабiлi б, каб маглi.

Але той другi, здаецца, ужо змогся ад духоўнай спрэчкi. А як што якраз увайшоў слуга й памецiў кружочкамi й крыжыкамi на грыфельнай таблiцы, колькi кiм зьедзена й выпiта, а пасьля згроб абрус разам зь мiскамi й лыжкамi, усё да апошняга кубка, i вынес, ён вымае зь кiшэнi калоду картаў, ну, такiх, якiя цяпер чысьценька друкуюцца й называюцца чортавым малiтоўнiкам, кладзе зь яе дзесяць картаў перад сабою на голы стол i запрашае Айцэна, каб ён зь iх выбраў сабе адну, запомнiў яе, i як толькi гэта добранька зробiць, ён яму яе адкрые. Айцэн разглядвае карты, якiя, адкрытыя, дзiўным чынам спакушаюць яго, i ён думае сабе, што ўсё гэта чыстая лухта й блiзiр; але ўсё-такi выбiрае адну, чырвовага туза, на памяць пра дзеву Барбару Штэдэр, там дома, у Гамбургу, якая потайкам добра-такi прыпяклася яму, i кажа незнаёмаму, што вось ужо гатовы, адгадвай. А той ужо зьбiрае ўсе дзесяць адкрытых картаў, кладзе да астатнiх, закрытых, i спрытнымi рукамi тасуе калоду так хутка, што гасьцям у пакоi, якiя з кубкамi й чаркамi ў руках падышлi блiжэй i, поўныя цiкаўнасьцi, абступiлi яго й Айцэна й таго куксатага, аж у вачах застракацела. А тады шырокiм жэстам раскiдае калоду перад Айцэнам, сарочкамi дагары, i кажа: