Нарэшце, у пачатку жнiўня мяне завезлi ў школу.
Дзякуючы рэкамендацыйным лiстам панi графiнi экзамены я паздаваў зусiм добра, пасля чаго бацька ўладзiў мяне на кватэру, дзе i харчаванне, i рэпетытар, i сямейная апека ды ўсё iншае за дзвесце злотых i пяць карцоў* натураплаты за год, а таксама справiў мне школьную форму.
* Карэц - даўнейшая мера, каля 129-цi кiлаграмаў.
Новая вопратка так спадабалася мне, што я не змог нацешыцца ёю за ўвесь дзень, устаў цiхутка ноччу, упоцемку надзеў мундзiр з чырвоным каўняром, шапку з чырвоным аколышам i хацеў пасядзець так некалькi хвiлiн. Таму, аднак, што ноч была дажджлiвая, з дзвярэй трохi цягнула, а я, не лiчачы мундзiра i шапкi, быў без нiчога, узяў ды задрамаў i праспаў да ранiцы ў новай форме.
Такi спосаб начавання развесялiў маiх сябрукоў, але ў гаспадара нашай кватэры абудзiў падазрэнне, што дома ў яго завёўся незвычайны свавольнiк. Гаспадар пабег у заезд, дзе спынiўся мой бацька, i сказаў яму, што нi за якiя грошы не будзе трымаць мяне на кватэры, хiба што бацька дадасць яму пяць карцаў бульбы на год. Пасля доўгага торгу сышлiся на трох карцах, бацька затое развiтаўся са мной такiм чынам, што я i не шкадаваў, калi ён паехаў, i не сумаваў па доме, дзе мне часцей даводзiлася б адчуваць такую самую прыхiльнасць.
Мая вучоба ў першым класе не вызначылася якiмi-небудзь незвычайнымi падзеямi. Сёння, гледзячы на той час з гiстарычнай адлегласцi, як вядома, неабходнай для аб'ектыўнага погляду на рэчы, хачу прызнацца, што ў агульных рысах жыццё маё не надта змянiлася. У школе трохi даўжэй сядзелася ў закрытым памяшканнi, дома - часцей бегалася па вольнай прасторы. Я змянiў цывiльную вопратку на школьную форму, а асобы, што працавалi над гарманiчным развiццём маiх фiзiчных i духоўных здольнасцей, замест нагайкi карысталiся розгамi.
Вось i ўсё.
Як вядома, школа, дзе хлопцаў гуртам рыхтуюць да жыцця ў грамадстве, дае iм такiя веды, якiх яны не набылi б, гадуючыся паасобку. У гэтым я пераканаўся на першым тыднi вучобы, калi навучыўся майстэрству "адцiскаць тварог", для чаго патрэбна па меншай меры тры асобы, якiх не знойдзеш за межамi грамадства.
Толькi цяпер я, нарэшце, адкрыў у самiм сабе той сапраўдны талент, прырода якога ахоўвала мяне ад тэарэтычных пошукаў, а штурхала да калектыўнай дзейнасцi. Я належаў да першакласных iгракоў у мячык, бываў камандзiрам у бойках, наладжваў групавыя прагулы, дырыжыраваў у класе агульным тупатам цi бэканнем, чым мы, усе шэсцьдзесят хлапчукоў, займалiся сяды-тады для адпачынку. Затое, аказаўшыся сам-насам з граматычнымi правiламi, выключэннямi, скланеннямi i спражэннямi, якiя, як вядома, з'яўляюцца асновай фiласофскага мыслення, я раптам адчуваў у душы нейкую пустату, з глыбiняў якое выплывала санлiвасць.
Калi я пры такой здольнасцi выкручвацца ад вучобы мог на ўроках адказваць даволi складна, дык гэта толькi дзякуючы моцнаму зроку, якi дазваляў мне чытаць з кнiжкi, што ляжала на другой цi на трэцяй парце. Здаралася часамi, што я выдаваў зусiм не тое, што было зададзена, i тады я хапаўся за стэрэатыпны спосаб апраўдання. Казаў, што добра не пачуў або - спалохаўся.
Наогул быў я вучнем будучынi, не толькi таму, што абуджаў нездаволенасць у старых руцiнёраў, а карыстаўся сiмпатыяй маладых, але i таму, што добрыя адзнакi па розных прадметах, а разам з гэтым i надзею перайсцi ў наступны клас бачыў я толькi ў марах, якiя значна апярэджвалi рэчаiснасць.
Мае адносiны з настаўнiкамi былi розныя.
Настаўнiк лацiнскай мовы ставiў мне нягоршыя адзнакi таму, што я стараўся на ўроках гiмнастыкi, якiя вёў таксама ён. Ксёндз, выкладчык рэлiгii, наогул не ставiў мне адзнак, бо я засыпаў яго мноствам нялёгкiх пытанняў, на якiя ў яго быў заўсёды той самы адказ: "Ляснеўскi, стань на каленi!" Настаўнiк малявання i калiграфii хвалiў мяне як мастак, але ганiў як калiграф; аднак таму, што ў разуменнi ягоным майстэрства пiсьма было найважнейшым школьным прадметам, у душы сваёй ён галасаваў за калiграфiю i ставiў мне "калы" цi "двойкi".
Арыфметыку я разумеў зусiм добра, бо выкладалася яна метадам нагляднага навучання - бiццём па лапах за няўважлiвасць. Настаўнiк польскай мовы прарочыў мне выдатную кар'еру, бо я аднойчы нейкiм цудам напiсаў на яго iмянiны верш пахвалу ягонай суровасцi. Адзнакi па iншых прадметах залежалi ад таго, наколькi добра падказвалi мне сябры i цi на той, што трэба, старонцы была раскрыта кнiга на пярэдняй парце.
Найбольш блiзкiя адносiны былi ў мяне з iнспектарам. Чалавек гэты так прызвычаiўся выпрошваць мяне на ўроках з класа i да сустрэч са мною пасля заняткаў, што аднойчы шчыра занепакоiўся, чаму гэта я за цэлы тыдзень нi разу не нагадаў яму пра сябе.
Читать дальше