Морис Тоэско - Падарунак (на белорусском языке)

Так жылося i думалася Лакасаню, пакуль не навалiлася на яго хвароба.

Дзякаваць богу, здарылася гэта акурат у самы разгар лета. Ён працаваў ужо два гады ў адных i тых гаспадароў, якiя даволi памяркоўна абыходзiлiся з iм. Што зробiш, у iх свае клопаты, вунь колькi трэба плацiць за машыны, купленыя ў крэдыт. Даводзiцца берагчы кожны франк. А эканомiя, як вядома, засушвае чалавечыя пачуццi...

Хворы Лакасань не сумняваўся, што яго завязуць у багадзельню. Але маладая гаспадыня паклала яго ў ложак, дала лякарства, выклiкала доктара, даглядала, песцiла - словам, рабiла ўсё, нiбы была яму за дачку. У старога адзiнокага чалавека аж слёзы сыпалiся ад гэтай увагi i пяшчоты, пра якую кожны бацька можа толькi марыць...

Калi Лакасань паправiўся i зноў апынуўся на пашы, iм завалодала адна-адзiная думка... Нават ноччу, прачынаючыся, бачыў ён перед сабой гожую постаць гаспадынi, якая нiбыта зноў нахiлялася над iм i пыталася: "Ну як, дзядзька Лакасань, як вы сёння сябе адчуваеце? - i тут жа супакойвала: Нiчога, нiчога, хутка зноў станеце на ногi, дый доктар казаў вам..."

Пакуль стары папраўляўся, ён еў разам з маладымi гаспадарамi i быў сведкам усiх iх размоў. Моладзь ёсць моладзь, у яе свой размах, свае смелыя планы: падвоiць статак, ператварыць жаўтазелевы папар у квiтнеючую лугавiну, купiць тэлевiзар, каб бавiць час доўгiмi асеннiмi i зiмовымi вечарамi... Праўда, наконт тэлевiзара думкi трохi разышлiся. Гаспадыня хацела перш-наперш прыдбаць пральную машыну, але муж ёй запярэчыў i сказаў, што тэлевiзар яны будуць глядзець абое, а вось пральная машына будзе служыць толькi ёй адной. "У рэшце рэшт, - стаяў на сваiм муж, - мыць бялiзну можна i без машыны, а тэлевiзар нiчым не заменiш. Купiм тэлевiзар i заадно суседзям пакажам, што мы не лыкам шытыя..."

Словам, пераканаў гаспадар сваю кабету, i спрэчка на тым скончылася. Зрэшты, якая там спрэчка, ды ў такой маладой сям'i, дзе каханне яшчэ рабiла сваю цудатворную справу...

Прайшла зiма. Пачалася вясна, i стары Лакасань зноў з'явiўся на ферме. Трэба было бачыць, з якой пяшчотай пазiраў ён на сваю маладую гаспадыню. I здавалася яму, што вось вярнуўся ён дамоў, да сваёй сям'i пасля доўгага падарожжа... Ды хто гэта бачыў, хто гэта разумеў?.. Ва ўсякiм разе нi гаспадар, нi гаспадыня нiякiх перамен у паводзiнах старога пастуха не заўважылi.

Мiж тым сёлета Лакасань быў куды больш гаваркi, чым у мiнулыя гады. То ён расказваў пра сябе, то скардзiўся на здароўе, то з гонарам гаварыў пра свой узрост ("Як нi лiчы, а хутка восемдзесят")... I аднаго разу, калi гаспадыня была дома адна, ён падышоў да яе i нечакана спытаўся: "Паслухайце, вам праўда хочацца купiць тую пральную машыну?"

Ад нечаканасцi ў гаспадынi аж мову адняло. Потым яна схамянулася i, анi не сумняваючыся, што стары вырашыў пажартаваць, гарэзлiва адказала: "А як жа, вядома!"

- Калi так, то я дам вам грошай на гэту машыну.

"Жартаваць дык жартаваць", - сказала сабе гаспадыня i з усмешачкай праспявала:

- Ну, калi вы заплацiце, то, можа, я тады сама i выберу...

- Добра. Заўтра паедзем у горад, зойдзем да Ланзака, там i купiм вам машыну.

"Вось табе i жартачкi, - не магла даўмецца кабета, - няйначай стары нешта задумаў..."

А пастух тым часам працягваў:

- Ведаеце, я зусiм не жартую. Колькi б тая машына нi каштавала, я заплачу за яе. Вы не думайце, грошы ў мяне ёсць, i скажу вам шчыра: не надта мне хочацца, каб яны трапiлi ў рукi манашак...

Назаўтра гаспадар павёз жонку i Лакасаня ў горад. Адразу паехалi да крамы Ланзака. Гаспадар застаўся на вулiцы, каб паправiць штосьцi ў маторы, а стары пастух з прыгожай гаспадыняй пайшоў у краму.

- Як гэта глянуць на вашы пральныя машыны?

- Адну секунду... Вось, калi ласка, вельмi практычная мадэль... А вось яшчэ адна, працуе ў паўаўтаматычным рэжыме... А гэта, панове, - поўны аўтамат! Вы ўключаеце яе - i нiякiх праблем: машына сама выканае ўсе аперацыi i сама адключыцца...

- Мы, бадай, возьмем вунь тую, - сказала гаспадыня i паказала на самую простую i, напэўна, самую танную мадэль.

З любоўю паглядаў Лакасань на сваю добрую, прыгожую гаспадыню, якая калiсьцi так старалася вылечыць яго i якая, можа, i сама таго не ўсведамляючы, прымала цяпер яго бацькоўскую ласку...

Стары падышоў да машын, паклаў руку на самую дасканалую, "поўны аўтамат", i ўрачыстым голасам, якi не вельмi пасаваў яго ўзросту i становiшчу, прамовiў:

- Пан Ланзак, вось гэтая машына няхай будзе маiм падарункам даме. Колькi я вам павiнен?

Не чакаючы адказу, пастух дастаў з кiшэнi пачак грошай.

Дамоў вярнулiся з пральнай машынай.