Янка Купала - Тутэйшыя

Н а ч а л ь н і к. Скажэце мне: вы ўчора грабілі кватэ-ру грамадзяніна Боршчыка на Архірэйскім завулку?

М і к і т а. Нічога падобнага, мусье таварыш. Я не грабіў,— мяне, меджду протчым, грабілі — фрэнчык формельны, боты жоўценькія знялі…

Н а ч а л ь н і к. Не загаварывайце зубоў, а кажэце праўду.

М і к і т а. Праўду кажу, ваша чырвонасць, — далі-пан, я не грабіў, меджду протчым.

С п і ч ы н і. Пазвольце вам, гражданін рэгістратар, не паверыць: я сам, стоячы на скверы, каля вадакачкі, бачыў, як вы з іншымі цягалі рухомую маемасць з ква-тэры таварыша Боршчыка.

М і к і т а. Э! так бы і сказалІ, гэр Спічыні, што я цягаў. Але я не грабіў. Усяго таго было, што я па загаду свайго, меджду протчым, начальніка насіў гэтыя рэчы яму ў гасцініцу «Парыж».

С п і ч ы н і. Паложым, гэта таксама грабёж.

Н а ч а л ь н і к. I што далей было?

М і к і т а. Нічога. Там у нумары, куды я зносіў рэчы, сядзелі нейкія маладыя, меджду протчым, мусьі ў форме і нейкія маладыя, меджду протчым, мамзэлі без формы ды выпівалі пазнанскі лікер.

Н а ч а л ь н і к. I вы тых рэчаў к сабе ў хату не цягалі?

М і к і т а. Ані падвязачкі не прыцягнуў! Ага! Маю нават сведку. Мамзэль Наста была у тэй самай кампа ніі, дзе выпівалі, і бачыла, што я начальнікавы рэчы ўсе там екладаў.

Н а ч а л ь н і к. Мы ўсё-такі маленькія агледзіны зро-бім вашых рэчаў, каб часам памылкова не запуталіся між імі і чужыя. (Робяцъ зболыиага рэвізію. Начальник знаходзіць кошык з бутэлькамі.) А гэта не награбленая гарэлка?

М і к і т а. (набок) . Оеей! Осей! зусім прапаў і з кос-тачкамі нават. (Да Начальника.) Гэта… гэта не гарэлка, а, меджду протчым, лікер пазнанскі, ваша тавары-скасць. На гандаль купіў, на свабодны гандаль, меджду протчым.

Н а ч а л ь н і к. Добры гандаль! (Падымаючы вядро з патакай.) А гэты мёд таксама на гандаль?

М і к і т а. Гэта не мёд, меджду протчым, і не на гандаль, а патака, якую сам з мамашай буду есці.

Н а ч а л ь н і к. Награбленая?

М і к і т а. Меджду протчым… меджду протчым, так сабе ўзятая з агульнадаступных грамадзянскіх складаў, зусім так сабе.

Н а ч а л ь н і к. Добрае так сабе… Вашы дакумэнты!

М і к і т а. Якія — старыя ці новыя? старыя во дзе — у гэтых портфэльчыках. (Паказвае на прынесеныя к та-му часу Гануляй партфелі.)

Н а ч а л ь н і к. Старыя потым раскумекаем — давай-це новыя.

М і к і т а (пакапаўшыся ў кішэнях і за пазухай, набок) . Оей! Оей! Польскі дакумэнт трэба паказваць. Каб я лепей скрозь дна праваліўся. (Дастаўшы дакумент з~за пазухі, да Начальніка.) Во ён гэты, меджду протчым, дакумэнт. (Набок.) Каб яго калядны пярун спаліў!

Н а ч а л ь н і к. (разглядаючы дакумент) . Польскі?

М і к і т а. Зусім польскі і з усіх бакоў польскі. (Набок.) Каб яго за Буг вынесла, меджду протчым!

Н а ч а л ь н і к. Хто можа прачытаць?

С п і ч ы н і. Пазвольце, таварыш, я прачытаю. (Чытае.) «Оказіцель нінейшэго Нікіціуш Зносіловскі служы пшы Комісарыяце поліцыі мяста Мінска, яко доносіцель».

М і к і т а. «Яко розносіцель», Гэнрых Мотавіч!

С п і ч ы н і. Паложым, не «яко розносіцель», а «яко доносіцель», — чорнае на белым стаіць.

Н а ч а л ь н і к. Ператлумачце дакумэнт.

С п і ч ы н і. «Паказчык гэтага, Шкіцій Зносілов, служыць у Менскім Камісарыяце поліцыі даношчыкам».

М і к і т а. «Разношчыкам», Гэнрых МотавІч!

С п і ч ы н i. He «разношчыкам», а «даношчыкам», — чорнае па беламу стаіць, гражданін Зносілов.

М і к і т а. Вы, мусье профэсар, кепска прачыталі і кепска ператлумачылі.

С п і ч ы н і. Паложым, я ніколі кепска не чытаю і кепска не тлумачу, глядзеце самі, гражданін рэгіст-ратар!

М і к і т а. (чытаючы) . До… до… до… доносіцелем. Оей! Оей! Як жа гэта выйшла? я сам пісаў, сам рукою ўласнай пісаў, а начальства подпісь дало i не прачытала, мабыць, Гэнрых Мотавіч! Як жа гэта вы мяне вучылі, меджду протчым?

С п i ч ы н i. Паложым, пры чым тут мая навука, калі вы самі пераблуталі «до» з «роз'ам». А можа, вы и не пераблуталі?

М i к i т а. Увесь Менск ведае, што я служыў разно-шчыкам, а не даношчыкам.

Н а ч а л ь н і к. Ну, досыць! Пасля разбяром! (Да Мікіты.) Хто тут з вамі яшчэ знаходзіцца?

М і к і т а. (паказваючы) . Гэта, меджду протчым, мая мамаша, а гэта i гэна, як ix? — мае госці.

Н а ч а л ь н і к. (да Спраўніка і Дамы) . Вашы дакумэнты. (Прыгледзеўшыся.) I вы, здаецца, мае старыя знаёмыя? Во цёплая кампанія.

Дама і Спраўнік кланяюцца i аддаюць свае дакументы.

Н а ч а л ь н і к (да Спічыні.) Прачытайце.

С п і ч ы н i. У гэтым напісана: «рэвіровы сюдмэго рэвіру мяста Мінска».