Charley Brindley - Raji - Boek Twee

"Dat zweer ik, sergeant."

"Zweert u dat u deze relikwie van eer zal beschermen tegen vuur en onweer en dat u haar veiligheid boven de veiligheid van uw eigen lijf en leden zal stellen?"

"Dat zweer ik, sergeant."

"Dan rest mij de grote eer de Amerikaanse vlag aan uw zorgen toe te vertrouwen."

De sergeant reikte de cadet de houten doos aan. De cadet nam hem aan, hield hem tegen zijn borst en draaide zich naar het publiek. Terwijl het publiek en de eerstejaars achter hem applaudisseerden, marcheerde cadet Grayson tot bij cadet Wilson. In een afgemeten en precieze beweging presenteerde cadet Wilson de vlaggenstok aan cadet Grayson. Na de overhandiging marcheerden ze allebei naar de linkerkant van het podium en gingen met het gezicht naar het publiek staan.

Cadet Benjamin Smith liep terug naar de katheder. "Graag stel ik u nu Calvin Hoskinson voor."

Een slanke jongeman stapte op het podium. Hij droeg een grijs uniform uit de Amerikaanse Burgeroorlog. Toen hij bij de katheder aankwam, schudde cadet Smith zijn hand en maakte dan plaats voor hem. De vlaggendrager met de vlag van Virginia zette een stap naar voor en liet de vlaggenstok zakken zodat de vlag mooi naar beneden hing.

Er zaten vlekken op de vlag, hij was gescheurd en er zaten verschillende kogelgaten in. Op de vlag stond de staatszegel van Virginia met een vrouwelijke krijger met een zwaard in haar rechterhand en haar rechtervoet op een liggend figuur die een tiran voorstelde van wie de kroon op de grond lag. Onder de twee figuren stond de Latijnse inscriptie Sic Semper Tyrannis : Zo vergaat het tirannen altijd. De achtergrond van de vlag was diepblauw.

De jongeman nam zijn pet af en stapte naar de katheder. "Mijn grootvader was soldaat Levin Hoskinson. Hij droeg de vlag van Virginia tijdens de Eerste Slag bij Manassas op 21 juli 1861. Zijn eenheid heette Virginia's Eerste Brigade, maar na het gevecht werd ze hernoemd tot de Stonewall Brigade, ter ere van haar commandant, generaal Stonewall Jackson.

"Generaal Jackson kreeg zijn beroemde bijnaam in het heetst van de strijd, toen de Geconfedereerde Staten terrein verloren. Brigadegeneraal Barnard Elliott Bee leidde de Derde Brigade van het Leger van de Shenandoah die zich op de linkerflank van generaal Jackson bevond. Hij schreeuwde: 'Daar staat Jackson als een stenen muur. Als we bereid zijn te sterven, zullen we overwinnen. Voeg je bij Virginia!'

"Generaal Bee stierf de dag na Manassas aan verwondingen die hij tijdens de strijd had opgelopen, maar Stonewall Jackson en zijn brigade leidden de aanval bij Manassas die het tij deed keren en die uiteindelijk de eerste overwinning van de oorlog opleverde voor het Geconfedereerde leger. Generaal Jacksons brigade vocht daarna nog achtendertig slagen uit tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog. Tijdens het conflict vochten meer dan zesduizend soldaten mee in de Stonewall Brigade, maar op het ogenblik dat ze zich overgaven in Appomattox, waren nog slechts tweehonderd haveloze, verslagen mannen over."

Calvin Hoskinson wachtte een ogenblik om het publiek de gelegenheid te geven even na te denken over de veldslag en de oorlog. Dan ging hij verder.

"Soldaat Lavin Hoskinson stierf die bloederige namiddag van 21 juli 1861. Hij was negentien, een jaar ouder dan ik nu ben.

"Mijn grootvader sneuvelde in Manassas, maar zijn vlag..." hij keek naar de drager van de Virginiaanse vlag die de doos met het glazen deksel zo hield dat het publiek de vlag erin kon zien, "...zijn vlag is hier vandaag en het is een eer voor mij dat ik gekozen ben om het bewaken van die waardevolle relikwie van ons heldhaftig verleden door te geven aan een nieuwe vlaggendrager."

Calvin wachtte tot het applaus wegebde en stapte dan opzij zodat cadet Smith de katheder kon gebruiken.

"De nieuwe bewaker van de Virginiaanse vlag is..." hij vouwde een vel wit papier open, "cadet-korporaal Fletcher Slaymaker."

Cadet Slaymaker sprong met een gil recht van zijn plaats tussen zijn ouders en haastte zich doorheen het centrale gangpad naar het podium.

Het publiek applaudisseerde terwijl hij door het gangpad liep.

Nadat de Virginiaanse vlag doorgegeven was aan cadet Slaymaker, ging hij bij de bewaker van de Amerikaanse vlag staan, terwijl Calvin Hoskinson naast sergeant Jensen ging staan. Ze schudden elkaar de hand en toen ging dr. Octavia Pompeii aan de katheder staan.

"De vlag van de Octavia Pompeii Academy is geen relikwie, maar hij wordt met evenveel eer en respect behandeld als de Amerikaanse en de Virginiaanse oorlogsvlag. Laten we hopen dat onze vlag nooit meegedragen wordt in de strijd, behalve als het voor tennis of schaak is." Ze wachtte tot het publiek weer stil was. "En daarin hebben we gezegevierd, is het niet, laatstejaars?"

De laatstejaars in het publiek juichten.

"En dat zullen we dit jaar ook weer doen..." ze keek naar ons, "of niet, eerstejaars?"

We juichten, zonder echt te weten waarvoor we juichten. Moesten we met andere scholen wedijveren in tennis en schaak? Ik hield niet echt van concurrentiestrijd, maar de jongens blijkbaar wel.

"De nieuwe vlaggendrager," zei dr. Pompeii, "van de vlag van de Octavia Pompeii Academy is..." Ze vouwde het vel papier open en er verscheen een verraste uitdrukking op haar gezicht, alsof het iemand totaal onverwachts was. Dan glimlachte ze tevreden en las de naam: "Cadet-korporaal Colt Handford."

Cadet Handford liep door het gangpad en sprong op het podium. Hij aanvaardde de enthousiaste handdruk van dr. Pompeii en ging dan in de houding staan om de vlag van de academie in ontvangst te nemen. Daarna nam hij zijn plaats in bij de andere twee vlaggendragers en glimlachte breed als het publiek zijn goedkeuring liet horen.

Hoofdstuk twee

“Hou je eens stil, Keesler,” zei Pepper tegen Liz terwijl ze de zoom van haar uniformrok vastspeldde.

Pepper was de secretaresse van dr. Pompeii. Ze was tweeëntwintig, Liz was zestien en ik veertien.

"Ik heb hoogtevrees," zei Liz. Ze knipoogde naar me.

Ik zat op mijn bed te kijken naar Liz die op een houten stoel stond terwijl Pepper Darling de lengte van haar rok aanpaste. "Miss Pepper," zei ik, "ik nodig moet spreken met dr. Pompeii."

"Waarom?" Pepper nam nog een speldje van tussen haar roodgeverfde lippen.

Ik dacht altijd in het Hindi, maar meestal sprak ik Engels. "Ik wil mijn plaats geven voor Fuse."

Liz en Pepper staarden me aan.

Het was de ochtend na de voorstelling op het podium en de overdracht van de vlaggen aan de nieuwe vlaggendragers. Ik had een slapeloze nacht achter de rug in de meisjesslaapzaal voor vier personen die Liz en ik deelden.

"Dat is onmogelijk." Pepper stak een speld in de zoom van de enkellange kaki rok.

"Dat kan je niet menen," zei Liz, "of wel, Raji?"

"Jawel, ik hoor hier niet."

“Daar heb je gelijk in," zei Pepper. "Draai je om, Keesler."

Liz keek over haar schouder naar Pepper. “Ze heeft evenveel recht om hier te zijn als ieder ander.” Liz was groot en slank, ze had krullend kastanjebruin haar dat tot halfweg haar rug reikte.

"Misschien," zei Pepper, "maar het is niet omdat ze een schaakwonder is dat ze door de eerste examenronde zal raken."

"Wie zegt dat?"

Pepper keek kwaad naar haar. "Heb je het schoolrapport gezien van Devaki?"

"Nee."

"Ik ook niet. En weet je waarom niet?"

Liz schudde haar hoofd.

"Omdat ze er geen heeft. Volgens mij is dat meisje nooit naar school geweest. Kom maar naar beneden, dan kunnen we zien of je jasje past."

“Ze is naar school geweest in India.” Liz stapte van de stoel en trok het jasje aan dat Pepper voor haar klaarhield. "Ze hebben waarschijnlijk helemaal geen rapporten daar."

Pepper keek even naar me met een opgetrokken wenkbrauw.

"Ze is waar, Liz. Ik ben nooit naar school geweest.”

"Als dat zo is," zei Liz, "hoe ben je dan uitgenodigd voor de wedstrijd?"