Charley Brindley - Raji - Boek Twee

Cadet Wilson, die de Amerikaanse vlag droeg, draaide naar rechts, nam zes passen en liet dan de vlaggenstok zakken tot een hoek van vijfenveertig graden zodat de vlag neerhing van de stok. Er klonken een paar stille opmerkingen uit het publiek toen bleek dat de vlag versleten was en er vlekken op zaten. Hij was ook gescheurd en er zaten verschillende kleine, ronde gaten in.

"De vlag die u hier ziet, is een replica van de vlag die cadet Wilson in de houten doos draagt."

Cadet Wilson hield de houten doos met het glazen deksel naar het publiek. Iedereen kon de opgevouwen Amerikaanse vlag erin zien liggen.

"De reden waarom we een replica laten zien, is omdat de originele vlag in de doos te waardevol en kwetsbaar is om dagelijks te gebruiken." Cadet Smith keek naar de linkerkant van het podium. "Het is een eer dat we vandaag een soldaat in ons midden hebben die rechtstreeks kennis heeft over de geschiedenis van deze vlag."

Een soldaat in een blauw gala-uniform van de marine en een witte pet stapte het podium op vanuit de coulissen. Hij liep langzaam en gebruikte een wandelstok ter ondersteuning, maar zijn houding was nog altijd recht. Het duurde even voor hij de katheder bereikt had.

"Sergeant William Jensen," zei cadet Smith, "Amerikaans marinierskorps."

Sergeant Jensen kreeg een luid applaus en dan salueerde cadet Smith snel. De marinier stopte, nam zijn wandelstok in zijn linkerhand en salueerde ook. Toen hij zijn hand liet zakken, stak hij hem uit voor een handdruk.

Cadet Smith liet sergeant Jensen alleen bij de katheder en ging naast dr. Pompeii staan. Sergeant Jensen nam zijn pet af en plaatste hem onder zijn arm.

" Teufel Hunden, " sprak hij door de micro. Na een korte stilte herhaalde hij: " Teufel Hunden is hoe de Duitsers ons noemden tijdens de Slag bij het Belleaubos. De ruwe vertaling is 'duivelshonden'. Het was in mei 1918, precies acht jaar geleden, dat generaal John J. Pershing de Amerikaanse mariniers beval om het Duitse leger te verdrijven uit een dicht bebost gebied op een zeventigtal kilometer ten westen van Parijs. Mijn eenheid was het tweede bataljon, vijfde marineregiment, onder leiding van kapitein Lloyd Williams.

"De eerste dag van het gevecht werden we zwaar onder vuur genomen door mitrailleurs en de Duitse artilleriegranaten landden steeds dichter bij onze linies. We kregen de opdracht in positie te blijven tot er versterking kwam. Dan moesten we de mitrailleursnesten uitschakelen en dieper het bos indringen om de artillerie het zwijgen op te leggen. Terwijl we onze loopgraven aan het graven waren, schreeuwde iemand: "Ze komen eraan!"

"We grepen ons geweer en richtten het op de groep soldaten in hemelsblauwe uniformen die over een lage heuvel klauterden en door een tarweveld naar ons toe kwamen gelopen. Maar voor we een schot gelost hadden, schreeuwde kapitein Williams: "Niet schieten! Ze zijn ongewapend." Nadat hij een ogenblik de mannen bekeken had, zei hij: "Het zijn Fransen!" We lieten onze geweren zakken en maakten plaats voor de Franse soldaten die door onze linies heen tot achteraan liepen.

"Een Franse officier struikelde toen hij rende om zijn mannen in te halen. Hij herwon zijn evenwicht en riep naar kapitein Williams: 'U moet zich samen met ons terugtrekken, we worden overmand!'

"Kapitein Williams riep naar de rug van de rennende Fransman: 'Terugtrekken? We zijn hier verdorie nog maar pas!'"

Sergeant Jensen wachtte tot het beleefde gelach stilviel.

Het was moeilijk voor mij om al zijn woorden te begrijpen. Zelfs na een jaar in Virginia was mijn Engels nog niet erg goed. Als ik zijn lippen kon zien, zou ik hem misschien beter verstaan, maar ik snapte wel dat hij sprak over een veldslag tijdens de Grote Oorlog die nog maar een paar jaar geleden beëindigd was.

"Nadat we twee uur gewacht hadden op de beloofde versterking en er heel veel slachtoffers gevallen waren door het onophoudelijke Duitse artillerievuur, klom kapitein Williams naar het voorste deel van onze loopgracht om de bosrand aan de overkant van het tarweveld in het oog te houden met een verrekijker.

"Hij liet zijn verrekijker, die rond zijn hals hing, zakken en riep: "Kom op, het is zover!"

"Het bleef even stil terwijl de mariniers naar elkaar keken. Niemand weet wat er in die mannen omging; het enige dat ik weet, is dat ik dacht aan het motto van het Marinierskorps: e sprit de corps. Dat heeft weinig te maken met de vijand, of met kapitein Williams, of zelfs met de oorlog. Maar het heeft alles te maken met het broederschap van het regiment. Een groep mannen die als een eenheid verbonden is en als een geheel functioneert. Het was die eenheid die ervoor zorgde dat ons peloton sterker was dan zijn aparte individuen. Samen konden we winnen.

"Van ergens in het midden klonk een strijdkreet en dan, met een luide schreeuw, klommen vijfhonderd mariniers uit de loopgraven om hun kapitein te volgen over het tarweveld dat ons van het bos scheidde.

"Onze vlaggendrager die de Amerikaanse vlag droeg, was de eerste die sneuvelde. Hij werd tweemaal geraakt door mitrailleurvuur. De vlag viel op de grond, maar werd onmiddellijk opgeraapt door een andere soldaat die naar voren rende en de aanval over het tarweveld leidde. Kogels schoten de vlag aan flarden en versplinterden de houten vlaggenstok.

"De vaandeldrager struikelde en viel neer. De vlag viel op het bloederige lijk van een andere marinier. Een derde soldaat nam de vlag, duwde de vlaggenstok in de grond en ging er dan naast op een knie zitten. Hij tilde zijn Springfieldgeweer op en opende het vuur op een Duits mitrailleursnest. De rest volgde zijn voorbeeld en al gauw zweeg de mitrailleur. De soldaat trok de vlaggenstok uit de grond en rende over het tarweveld terwijl hij een strijdkreet liet horen. De rest volgde hem op de hielen; we veroverden snel de mitrailleursnesten en namen de Duitse artillerie-eenheid gevangen.

"De duivelshonden," vertelde sergeant Jensen, "verloren meer manschappen tijdens de Slag bij het Belleaubos dan ooit tevoren.

"Deze vlag..." Hij wachtte even terwijl cadet Wilson zijn vlaggenstok rechtzette en naast sergeant Jensen ging staan. Cadet Wilson overhandigde de houten doos dan aan de sergeant. "... is niet zomaar wat stof en garen." Hij keek even naar het glazen deksel van de doos en draaide het dan zodat het publiek het kon zien. "Het is een heilige sluier die de geesten van de 1.811 soldaten bedekt die gestorven zijn in de Slag bij het Belleaubos terwijl ze de eer, de plicht en de vrijheid verdedigden waar deze vlag voor staat. Hij die nu in het bezit komt van dit icoon van heldhaftigheid en moed zal dezelfde heilige en ernstige taak krijgen als diegenen die gestorven zijn opdat ieder van jullie mag blijven in vrijheid leven. De nieuwe vlaggendrager zal met dezelfde hoge mate van waardigheid en respect worden behandeld als deze studenten met de vlag zelf moeten doen."

De sergeant zette een stap achteruit zodat cadet Smith terug kon keren naar de micro.

"Ik zal nu de naam aankondigen van de nieuwe laatstejaarsstudent die de vlaggendrager zal worden van de Amerikaanse vlag voor het academiejaar 1926." Hij vouwde een klein stukje papier open en keek dan rond naar het publiek. "De nieuwe laatstejaarsvlaggendrager is sergeant James Grayson."

Cadet Grayson sprong met een gil recht van zijn plaats achteraan in het publiek en haastte zich doorheen het centrale gangpad naar het podium. Het publiek applaudisseerde. Op het podium ging hij in de houding staan tegenover sergeant Jensen terwijl cadet Smith de microfoon vasthield voor de sergeant die naar cadet Grayson staarde terwijl hij wachtte tot het publiek weer stil was.

"Zweert u op uw eer," zei de sergeant tegen cadet Grayson, "dat u de traditie van respect en trouw aan de Amerikaanse vlag in ere zal houden, net als al uw voorgangers hebben gedaan aan de Octavia Pompeii Academy?"