Charley Brindley - Raji - Boek Drie

Raji

Boek drie: Dire Kawa

door

Charley Brindley

charleybrindley@yahoo.com

www.charleybrindley.com

Vertaald door

Leen Vermeersch

Fool Stop vertaling en correctie

Website https://www.foolstop.be

Omslagontwerp door

Charley Brindley

© 2019

Alle rechten voorbehouden

© 2019 Charley Brindley, alle rechten voorbehouden

Gedrukt in de Verenigde Staten van Amerika

Eerste uitgave februari 2019

Dit boek is opgedragen aan

Tatta Marie Brindley

De boeken van Charley Brindley

zijn vertaald in 20 talen:

Italiaans

Spaans

Portugees

Frans

Nederlands

Turks

Chinees

Oekraïens

Hongaars

Bulgaars

Arabisch

Servisch

Japans

Indonesisch

Duits

Bengali

Roemeens

Grieks

Pools

en

Russisch

De volgende boeken zijn verkrijgbaar als audioboek:

Raji, Boek een (in het Engels)

Casper’s Game (in het Engels)

Dragonflyvs Monarch, Boek een (in het Engels)

Dragonflyvs Monarch, Boek twee (in het Engels)

Do NotResuscitate (in het Engels)

The Last Mission of the SeventhCavalry (in het Engels)

Hannibal’sElephant Girl, Boek een (in het Russisch)

Henry IX (in het Italiaans)

Ariion 23 (in het Chinees)

Qubit’s Incubator (in het Engels)

Hannibal’sElephant Girl, Boek Twee (in het Engels)

Andere boeken van Charley Brindley

1. Oxana’s Pit

2. The Last Mission of the SeventhCavalry, Boek een

3. The Last Mission of the SeventhCavalry, Boek twee

4. Raji, Boek een: Octavia Pompeii

5. Raji Boek twee: De academie

6. Raji Boek vier: The House of the West Wind

7. Hannibal’sElephant Girl, Boek een

8. Hannibal’sElephant Girl, Boek twee

9. Cian

10. Ariion XXIII

11. De laatste plaats in de Hindenburg

12. Dragonflyvs Monarch, Boek een

13. Dragonflyvs Monarch, Boek twee

14. The Sea of Tranquility 2.0 Boek een: Exploration

15. The Sea of Tranquility 2.0 Boek twee: Invasion

16. The Sea of Tranquility 2.0 Boek drie

17. The Sea of Tranquility 2.0 Boek vier

18. The Rod of God, Boek een

19. Sea of Sorrows, Boek twee van The Rod of God

20. Do NotResuscitate

21. Henry IX

22. Qubit’s Incubator

23. Casper’s Game

Non-fictie

24. Seventeen Steps tobecoming a successfulSphynxBreeder

Binnenkort verkrijgbaar

25. Dragonflyvs Monarch: Boek drie

26. The JourneytoValdacia

27. Still Waters Run Deep

28. Ms Machiavelli

29. Ariion XXIX

30. Hannibal’sElephant Girl: Boek drie

Zie achteraan dit boek voor meer informatie over de andere boeken.

Inhoud

Hoofdstuk een

Hoofdstuk twee

Hoofdstuk drie

Hoofdstuk vier

Hoofdstuk vijf

Hoofdstuk zes

Hoofdstuk zeven

Hoofdstuk acht

Hoofdstuk negen

Hoofdstuk tien

Hoofdstuk elf

Hoofdstuk twaalf

Hoofdstuk dertien

Hoofdstuk veertien

Hoofdstuk vijftien

Hoofdstuk zestien

Raji

Het was de herfst van 1932 en Fuse en ik liepen over de bijna verlaten campus van de Theodore Rooseveltuniversiteit in Richmond, Virginia.

We waren derdejaarsstudenten geneeskunde en zouden bij de besten van de klas horen, als er tenminste een klas zou zijn. Twee dagen voordien hadden we samen op de harde houten stoelen gezeten tegenover het bureau van dr. Octavia Pompeii. Ze was de voorzitter van de medische afdeling en ze zag eruit alsof ze het gewicht van de volledige universiteit op haar tengere schouders meetorste. Haar mooie, rode haar was dun geworden en in de voorbije twee jaar was er wat grijs in de krullen aan haar slapen geslopen. Ze had donkere kringen onder haar trieste ogen.

Dr. Pompeii had diep ademgehaalden gezucht. “Raji, Fuse, ik heb slecht nieuws.”

Fuse en ik hadden even naar elkaar gekeken. We wisten dat de universiteit in slechte financiële papieren zat, net als alle scholen. Het personeel en de studenten waren geleidelijk aan weggebleven sinds de crash in 1929.

“De medische afdeling wordt gesloten,” had dr. Pompeii gezegd.

"Oh, nee," had ik gezegd. "Waarom?"

Ze had even met een geel potlood gespeeld. "We hebben zeventig procent van onze financiering verloren en er zijn nauwelijks inschrijvingen voor het volgende semester."

Fuse was stil gebleven, maar ik wist dat hij, net als ik, in shock was. In de loop van het voorbije semester hadden we hier al over gepraat, maar ik denk niet dat we geloofd hadden dat het echt zou gebeuren. Ze hadden even gezwegen.

"Dr. Pompeii," had Fuse dan gezegd. "Wat zal je doen?"

Mijn goeie vriend Fuse had zoals altijd eerst aan anderen gedacht.

"Eigenaardig genoeg," had ze gezegd, "ga ik weer naar school."

"Dat is fantastisch, dr. Pompeii," had ik geantwoord. "Waar ga je heen?"

“Cornell University. Ik ga orthopedie studeren." Ze had door wat papieren op haar bureau gebladerd. "Ik heb een lijst opgesteld van tien scholen waar ik wil dat jullie je kandidatuur indienen. Ik heb aanbevelingsbrieven, samen met jullie resultaten, naar alle tien gestuurd. Ik heb geen idee hoe het zit met studiebeurzen, maar jullie moeten het proberen."

"Dr. Pompeii," had Fuse gezegd, "ik denk niet..." Hij was gestopt en had naar mij gekeken. "Ik denk niet er scholen bij zijn die geld hebben voor studiebeurzen."

"Dat kan je niet weten. Als jullie bij geen van deze tien aanvaard worden, dan zoeken we tien andere. Er is niemand in het hele land die het meer verdient dan jij en Raji om een beurs te krijgen."

Ik had de lijst met scholen aangenomen. "Heel erg bedankt, dr. Pompeii," had ik gezegd toen ik ging staan. "We gaan meteen met die lijst aan de slag."

Dr. Pompeii was gaan staan en had haar hand naar me uitgestoken over de tafel. "Ik wens jullie allebei alle geluk van de wereld." Ze had haar andere hand uitgestoken naar Fuse.

"Dank je wel dr. Pompeii," had Fuse geantwoord, "bedankt voor alles wat je voor ons gedaan hebt."

* * * * *

Ik weet niet hoe het kwam, maar onze wandeling bracht ons naar de campus van de Octavia Pompeii Academy vlak in de buurt. Ik dacht terug aan die dag in augustus 1926 toen ik net startte in het eerste jaar. Fuse was niet bij de eerste vijftig geëindigd in de wedstrijd, maar hij mocht toch starten toen een andere student zijn opleiding moest stopzetten omwille van een overlijden in zijn familie.

Nu zag de ooit zo levendige academie er deprimerend uit. De ramen en deuren waren dichtgetimmerd en het onkruid overgroeide de verhardingen en de tennisvelden. We bleven staan tegenover het Hannibalhuis en keken naar drie kraaien die in het muurtje boven de deur pikten.

"Ik heb een brief naar mam geschreven," zei Fuse terwijl hij naar de kraaien bleef kijken.

"Je gaat weg, hé?"

Hij knikte en keek nog altijd niet naar me. Ik draaide me om en liep verder over het trottoir terwijl ik keek naar de barsten in de afbrokkelende cement. Hij liep naast me.

"Waar gaan we heen?" vroeg ik.

Hij stopte en keek me aan en ik zag die scheve glimlach die ik zo goed kende.

"Ik heb altijd al eens naar India willen gaan."

"Ik ook." Ik glimlachte terug.

Het was al vijftien jaar geleden dat ik meegenomen was van mijn thuis in Calcutta. Als ik terugkeek op mijn leven in Amerika, was ik overtuigd dat ik die misdadigers dankbaar moest zijn dat ze me in 1912 op straat gekidnapt hadden samen met twintig andere meisjes en jonge vrouwen. Ze hadden ons als dieren in het ruim van een veeschip naar New York gebracht en dan verkocht als contractarbeiders. Na mijn dertiende verjaardag was ik weggelopen van het huis in New York City waar ik gevangengehouden werd. Twee dagen later lag ik te slapen in een schuur op het platteland in Virginia.