Charley Brindley - Raji - Boek Drie

"Mag ik jullie iemand voorstellen?” vroeg ze aan Raji en mij. Ik denk niet dat Raji erop gelet had, maar ik dacht dat ik Kayins stem lichtjes hoorde trillen.

We gingen staan om hem te begroeten. Hij was niet gekleed in de traditionele Birmaanse klederdracht, maar droeg een grijs pak in westerse stijl dat mooi gemaakt was, maar niet duur was geweest. Zijn houding was kaarsrecht, zijn voorkomen leek wel militair, en hij was langer dan de meeste Birmaanse mannen. Ik schatte hem achter in de twintig. De voorste rand van zijn zwarte hoed was neer gevouwen waardoor hij weggelopen leek te zijn uit een Charlie Chanfilm.

"Dit is majoor Kala-Byan," zei Kayin.

Hij nam zijn hoed af, zette een stap naar voor, nam Raji's hand en maakte een lichte buiging. Daarna gaf hij mij een stevige handdruk. "Heel fijn u te ontmoeten, Mr. Fusilier." Zijn Engels was goed en klonk erg Brits.

"Blij u te ontmoeten, majoor. Bent u lid van de Burma Rifles?" Ik wist dat veel Birmaanse mannen lid waren van die eenheid van het Britse leger, maar ik had nog nooit gehoord dat ze tot officier gepromoveerd werden.

Ik zag dat hij kwaad werd en bijna een snelle reactie gaf, maar dan hield hij zich in. "Nee, mijnheer," zei hij traag. "Ik ben geen lid van de Burma Rifles."

Kayin had ook de reactie van de majoor gezien. "Majoor Kala-Byan is lid van de Birmaanse Beweging voor Onafhankelijkheid."

De blik in Kayins ogen terwijl ze de majoor aankeek, verraste me. Het was niet echt bewondering, maar eerder trots, als een moeder die haar zoon ziet scoren tijdens een voetbalwedstrijd.

“Ik snap het,” zei ik, hoewel ik het helemaal niet snapte. Waarom had Kayin een man van het verzet meegebracht naar ons? En hoe kende ze hem?

"Wilt u een kopje thee?" vroeg Raji aan de majoor terwijl ik teken deed dat hij op de sofa mocht zitten.

"Dank u," zei hij en hij legde zijn hoed op de sofa en gluurde even naar de koffiekan. "Maar ik drink liever koffie."

Wel , dacht ik, hij houdt tenminste van koffie. Het was de eerste keer dat ik iemand ontmoette in het Oosten die koffie vroeg.

De majoor zat in het midden van de sofa en Kayin ging op het uiteinde zitten en leunde naar mij over. Terwijl Raji koffie voor hem uitschonk, ging ik achterover zitten op mijn stoel.

"U en Miss Devaki hebben geneeskunde gestudeerd aan de Theodore Rooseveltuniversiteit in Richmond, Virginia," zei de majoor terwijl hij het kopje en schoteltje aanvaardde van Raji en er wat melk in schonk uit het kannetje dat op het dienblad stond.

Hoewel zijn woorden meer klonken als een feit dan een vraag gluurde ik naar Raji terwijl ze op de andere stoel ging zitten.

"Maar u hebt de studies niet afgewerkt?" Hij nipte van zijn koffie.

Ik schudde mijn hoofd. Dit was een vraag.

Ik tikte met mijn pijp op de rand van de asbak en vulde hem dan met tabak. Ik stak mijn zakje tabak naar hem uit, maar hij bedankte ervoor en haalde een nieuw pakje Lucky Strikes uit zijn binnenzak. Hij scheurde het cellofaan, opende het pakje en bood Raji een sigaret aan. Ze schudde haar hoofd en dan bood hij Kayin een aan. Ze verraste me door een sigaret te nemen. Ik stak een lucifer aan en stak hem uit naar haar. Ze leunde naar voor en hield haar hoofd schuin om haar sigaret aan te steken. Ik keek om te zien of ze de rook zou inhaleren; ze inhaleerde niet.

Ik stak mijn pijp aan, schudde de lucifer uit en stak een nieuwe aan om de majoor een vuurtje aan te bieden. Hij aanvaardde het vuurtje en hield zijn handen rond de mijne alsof hij het tegen de wind wilde beschermen.

"Drie vuurtjes met een lucifer?" vroeg hij terwijl hij achterover ging zitten en diep inhaleerde.

Vreemd , dacht ik. Hoe kan je de overtuigingen en het bijgeloof van een cultuur leren kennen?

De overtuiging dat je nooit drie sigaretten mag aansteken met dezelfde lucifer stamt, denk ik, uit de Wereldoorlog van 1918 toen drie Amerikaanse soldaten een nacht samen in een vossenhol zaten. Een van de soldaten opende een pakje sigaretten, nam er zelf eentje en gaf dan een aan elk van zijn twee vrienden. De eerste soldaat stak zijn sigaret aan, stak de lucifer uit naar de tweede man om zijn sigaret aan te steken en dan naar de derde soldaat. Een Duitse sluipschutter die het vlammetje had opgemerkt aan de overkant van het strijdveld mikte zorgvuldig en vuurde net op het moment dat de derde soldaat zijn eerste, en laatste, trekje nam.

Misschien was dat eerder een militaire dan een culturele overtuiging. Maar ik had geen militaire achtergrond. Hoe wist ik van die overtuiging af? Ik nam me voor om hierover te spreken met Kayin de volgende keer dat we alleen waren. Als zij en ik een koppel zouden worden, dan wilde ik ook haar overtuigingen kennen en niet alleen haar taal.

Ik drukte de lucifer uit in de asbak. "Nee," antwoordde ik op zijn vraag of we onze studies afgewerkt hadden, "we zijn gestopt in ons derde jaar."

"Waarom?" vroeg hij.

Ik trok aan mijn pijp en wachtte even. Ik vond het niet erg om te praten over onze studies of waarom Raji en ik ermee gestopt waren, maar ik had een hekel aan ondervraagd worden.

"Oxford," zei ik terwijl ik achterover in mijn stoel ging zitten en mijn benen kruiste.

Een wolkje rook verhulde het gezicht van de majoor een ogenblik, maar ik vermoedde door de blik van Kayin dat hij even naar haar gekeken had.

"Excuseer?" zei hij terwijl de grijze rook wegtrok.

"U hebt aan de universiteit van Oxford gestudeerd," zei ik terwijl ik mijn pijpenkop bekeek en dan weer naar hem keek.

"Mijn accent?" Hij plukte een beetje tabak van het puntje van zijn tong met zijn wijsvinger en duim.

"Ja." Ik glimlachte en vroeg verder. "Wat was uw vakgebied?"

"Ik heb diploma's in bouwkunde en mijnbouw," antwoordde hij en hij liet het stukje tabak in de asbak vallen.

"Waarom mijnbouw? Ik had verwacht dat politieke wetenschappen u zouden interesseren."

Hij nipte van zijn koffie terwijl hij over de rand van zijn kopje even naar me keek voor hij antwoordde. "Mijn interesse ging vooral uit naar de recentste ontwikkelingen op het gebied van explosieven."

"Ik ben met mijn studies gestopt," zei ik, "omdat ik er de zin niet meer van inzag. En jij, Raji?"

"Ik denk dat ik," zei ze, "het eerder beschouw als sabbatsverlof. Ik ga waarschijnlijk ooit wel terug om mijn diploma te halen."

Ik keek weer naar de majoor. "Is dat een antwoord op al uw vragen?"

"Het spijt me," zei hij en hij plaatste zijn kopje weer op het schoteltje, "het was niet mijn bedoeling om onbeleefd te zijn. Soms ben ik te direct en vergeet ik mijn manieren. Ik hoop dat ik u beiden niet beledigd heb."

"Nee, hoor," antwoordde Raji met een glimlach.

Ik wuifde zijn bezorgdheid weg.

"Ik weet," ging hij verder op een vriendelijker toon, "dat u allebei sympathie hebt voor onze zaak."

Ik keek naar Kayin en zag dat ze op mijn reactie zat te wachten.

"Wat is uw zaak, majoor?" vroeg ik.

De majoor leunde naar voor om de as van sigaret af te tippen. "Heel eenvoudig, we willen de Britten weg uit Birma."

"En als de Britten weigeren op uw verzoek in te gaan?" vroeg ik.

"Dan zijn we bereid in actie te komen tegen hen."

"We?" vroeg ik. "Ik heb in de krant gelezen dat de Britten bijna vijf regimenten in Birma hebben, plus artillerie-eenheden en kanonneerboten. Beschikt u over genoeg manschappen om daar tegenop te kunnen?"

"Nee, we hebben niet genoeg manschappen om hen nu te confronteren, maar we groeien elke dag in aantal."

"En u wil dat ik, Raji en, ik veronderstel, Kayin tot uw leger toetreden?"

"Kayin heeft andere verplichtingen. Maar ik zou het heel erg waarderen als u en Miss Devaki zouden meedoen aan een trainingsoefening met ons."

Ik wilde weten welke andere verplichtingen Kayin had, maar hij ging verder voor ik het kon vragen.

"Ik ga met een regiment guerrillastrijders naar Ethiopië voor een oefenmissie."