Emilio Velazquez - De betoverende vrijheidspiegel

Terwijl Dylan in de andere dimensie huilde van verdriet, hoorde hij Anthony tegen zijn zusje Joyce zeggen: ‘vlug verstop je achter deze container, laat je niet zien tot het veilig is. Ik ga hulp halen, ik kom je straks ophalen. Vertrouw niemand en helemaal geen volwassen personen, je komt pas eruit als ik je roep.’

’Nee,’ riep Joyce, ‘laat me alstublieft niet alleen, ik ben zo bang.’

‘Ik kom zo snel mogelijk, echt, je moet me vertrouwen anders overleven we het beiden niet.’ Voordat Anthony weg wou lopen, zag hij achter hem een spiegel tevoorschijn komen en zag tot zijn verbazing Dylan uit de spiegel klimmen. Hij geloofde niet wat hij net had gezien. Hij kon niet praten, verbaasd keek hij naar Dylan en liep naar zijn zusje om haar te beschermen. Dylan gaf aan met zijn vinger op zijn mond om stil te zijn; hij wilde niet dat ze opgemerkt werden door de terroristen. Dylan had een sjaal om zijn gezicht heen gewikkeld om niet herkend te worden. Hij fluisterde tegen Anthony en Joyce: ‘Als jullie leven je lief is, moet je met me meekomen. Jullie leven is in gevaar; ik kan jullie nu redden. Snel, want ik hoor dat de terroristen jullie willen vermoorden en daarom blijven ze zoeken tot ze jullie vinden. Kom met mij mee. Als je me vertrouwt, zijn jullie veilig, maar dit geheim moeten jullie voor je houden. Ik kom uit de spiegel; ik kan jullie daar in veiligheid brengen, maar je moet me vertrouwen en goed luisteren naar wat ik jullie ga zeggen. Gaan jullie mee? Of je blijft hier en je wordt vermoordt? Ik wil het graag nu weten, want ik hoor de voetstappen steeds dichterbij komen.’ Toen hoorden ze Bor de Verschrikkelijke schreeuwen: ‘Ze zijn achter deze straat, we hebben ze, dit is een doodlopende straat.”

Anthony en Joyce stemden toe om met Dylan mee te gaan, en Dylan zei: ‘Pak mijn arm allebei, snel!’ En zo stapte Dylan met Anthony en Joyce in de spiegel en toen ze net verdwenen waren, kwamen de terroristen aangerend en zwaar bewapend het enige wat ze zagen was een kleine spiegel tegen de muur. Geen kinderen te bekennen: alles was leeg. Bor de verschrikkelijke was woedend. Toen herinnerde hij zich die schaduw in de spiegel. Hij liep richting de spiegel en begon diep te kijken en te voelen, maar hij voelde gewoon glas. Hij wist niet dat Dylan en Joyce en Anthony aan de andere kant van de spiegel aan het kijken waren hoe Bor de spiegel aan het inspecteren was, totdat hij de spiegel kapot gooide tegen de muur en schreeuwde: ‘Zoek verder, jullie moeten ze vinden – levend of dood – het interreseert me niet hoe. Anders gaan jullie er zelf aan.’ Toen vertrokken de terroristen en Bor liep achter ze aan met een blik achter zich omkijkend, alsof hij iets vermoedde.

Eindelijk was het veilig en begon Joyce vragen te stellen: ‘Wie ben jij? Hoe heb je dat gedaan?’ Heel verbaasd was ze, net als Anthony die bij zijn zus bleef om haar te beschermen. Ze bleven maar heen en weer om zich heen kijken in de dimensie. Het was zo stil en zo vredig, en het was veilig. Dylan bleef zwijgen, hij wilde eerst dat ze gekalmeerd zouden worden voordat hij ze zou vertellen wie hij was.

Toen ze allebei eindelijk gekalmeerd waren begon Dylan rustig te praten. Hij zei: ‘Luister, hier zijn jullie veilig. Wij moeten een tijdje hier binnen blijven voor jullie veiligheid. Ik ben Dylan, en dit is mijn gave. Ik kan transporteren via alle spiegels in deze dimensie. Overal in de stad. Mijn opa is vermoord, jullie ouders zijn gekidnapt of ook vermoord – dat weet ik niet – ik was jullie aan het zoeken. Gelukkig heb ik jullie eerder gevonden dan de terroristen. Deze aanslag is gepland door Lord Mordenius en zijn rechterhand Bor de Verschrikkelijke: hij wil de macht overnemen van jullie vader en dit land in een dictatuur veranderen. Daarom moesten jullie dood, en daarom heb ik jullie hulp nodig, ik wil wraak nemen op alle terroristen die mijn opa hebben vermoord, maar ook op Mordenius en Bor. Die twee zijn mijn hoofdverdachten; die wil ik persoonlijk vermoorden. Doen jullie mee? Dan gaan we morgen eerst zoeken naar jullie ouders. Ik wil graag weten wat er met hun is gebeurd, daarna gaan we een plan bedenken en hoe we dit gaan uitvoeren. Ik ga ook contact zoeken met mijn vrienden en daarna komen we bij elkaar.’ Anthony zei direct: ‘Ik doe met je mee. Wanneer gaan we actie ondernemen? Mijn handen jeuken om Lord Mordenius en Bor de Verschrikkelijke hard aan te pakken.’ Joyce ging er ook mee akkoord. Maar eerst gingen ze uitrusten en morgen gaan we aan de slag om wraak te nemen.

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.