Marisa Amigo - Liburu ezkutuaren misterioa. Rara avis liber

–Ederto, Noam, bai, baditugu letrak, baina ez dakigu zer nahi diguten adierazi –komentatu zuen Pablok–. Garrantzitsuena falta zaigu.

Marrazkia oso ondo gelditu zen eta letra guztiak argi eta garbi ikusi ahal izan zituzten. Lau multzo zisne batean zeuden eta multzo bakar bat, berriz, aurrez aurreko zisnean.

Xabier hausnarketan gelditu zen marrazkiari begira.

–Kontu handiz limoia ematea proposatzen dizuet, ea planoan besterik dagoen edo dena kopiatu dugun ziurtatzeko. Aurrekoan ere egin genuen, baina beste behin egin dezakegu.

–Ideia ona, Xabier, baina kontu handiz egin beharko dugu, zeren zerbait idatzita egongo balitz, agian zikinduko bailitzateke eta orduan ezin izango genuke inoiz irakurri.

Mapa hori San Nikolas elizan aurkitu zuten, Pilare Birjinaren aldarean. Bertan orri bi ziren, ondo ezkutatuta, eta batek bertso bat zuen: “Zisneak, hiltzerakoan, kantatzen duela diote” eta beste bat zurian. Egun batzuk geroago, bertsoa Antonio Truebarena zela deskubritu zuten eta haren hilobian grabatuta zegoela, San Bizente elizan. Orri zuria, azkenean, beste mapa izan zen eta, limoia eman ziotenean, zisne biren marrazkiak eta letra txikitxoak agertu zitzaizkien.

–Nire aitak kontatu dit, gegga gagaian, espioiek tinta ikusezina egabiltzen zutela, mezuak bidali ahal izateko.

–Zer zirraragarria, Gabriele! Adinez nagusi naizenean, niri espioia izatea gustatuko litzaidake, baina gerra barik!

Mariak esandakoari guztiek barre egin zioten eta, gainera, ados zeuden berarekin. Espioia izatea guztiz zirraragarria izan behar zen.

–Ba, badakigu ikastetxeko kode sekretu bat. Geuk erabili dezakegu –proposatu zien Pablok–. Gutxienez, arriskuan egongo bagina, ondo etorriko litzaiguke.

Xabierrek limoi xerra batzuk ekarri zituen eta kontu handiz hasi ziren lanean, kotoizko makilatxo batekin igurtziz. Lehendik emanda zegoen bazterretatik berriro ere ematen ziotenean, zikintzen zen eta tinta nahasten zen, eta modu horretan ia ez zegoen ezer irakurtzerik.

–Kontuz, Xabier! Hortik ez ibili, emaiozu zuriz dagoen bazter horretatik.

Pablok agindutakoari jarraituz, Xabierrek orriaren goiko aldean eman zion limoia. Beste letra batzuk agertu zitzaizkien.

–Kopia itzazu, Noam, ezabatu baino lehen.

J.D.rena

Guztiok buruak paperaren gainean batu eta zirrarazita begiratu zituzten letra agertu berriak.

–JDrena? Zer izango ote da hori?

–Ba, nire ustez, Pablo, altxorraren jabea izan liteke, argi eta garbi, “rena” esaten duelako, eta aurretik beste letra batzuk, jabearenak. Liburu hau Maria“rena” dela diogun bezalako adiera da, hau da, neurea dela.

Mariaren interpretazioa egokia iruditu zitzaien, baina artean deszifratu behar zituzten beste letrak.

–Zuk esandakoa izan liteke, hain zuzen, orriaren buruan, goiko aldean, idatzita dagoelako, mapa baino lehenago. Tira, saiatuko gara igartzen zer leku adierazten dituzten beste letra batzuek –proposatu zien Xabierrek.

–EBSSL Egoitza Bihotz Sakratua izan liteke beste behin ere, baina San Ignazioren aldarearen ordez beste aldare bat izan liteke: SL. Ez dakigu, baina goazen hurrengoa aztertzera: JSESI.

Pablo JSESI, JSESI… behin eta berriro esanez gelditu zen.

–Badirudi San Ignazio dela. Elizaren izena Jz hasten da.

–Zergatik ez dakarzu ordenagailua eta begiratuko dugu? –proposatu zuen Mariak.

Xabier arrebaren ordenagailua bilatzera atera zen. Berehala, Bilboko elizen zerrenda aurkitu zuten eta J zutenak aztertu zituzten. Aurretik ezaguna zuten San Jose bazen, baita Joan Santuak eliza ere.

–Jz ez dago besterik. Joan Santuen eliza hori non dago?

–Ea, bilatuko dut, Maria.

Xabier irakurtzen hasi zen:

–XVII. mendeko eliza barrokoa da eta jesuiten antzinako ikastetxea izan zen, San Andres ikastetxea. Joan Santuak deitzen da. Ba, izan daiteke, badakigu RARA AVIS sarearen gauza baliotsuak ezkutatu zituzten haiek jesuitekin bazituztela harremanak.

–Bai, eta badakigu San Ignazio izugarri gustatzen zitzaiela jesuitei.

Noamen hitzen aurrean, Maria altxatu zen.

–Ez izan astakilo, Noam, ez da izugarri gustatzen zitzaienik, baizik eta haien ordena sortu zuen santua zela.

–Oso ondo, ba. Jadanik ulertu dut, Maria. Zu haren hilobiaren barruraino sartu zinenez gero, badakizu hori.

Une batez, barrezka lehertu ziren. Pablo ondorioak ateratzen saiatu zen.

–Agian, Joan Santuak Eliza izan liteke, San Ignazioren aldarea. Momentuz baliogarria izan daiteke guretzat, ez duzue uste?

–Goazen hurrengo multzoa ikustera: SBEK –irakurri zuen Xabierrek.

–Hogi ege badakigu: San Bizente Eliza da.

Oraingo honetan Gabriele izan zen interpretatzailea.

–Baina K, zer izango ote da?

–Orain igartzea zaila da; elizara joan beharko dugu ikertzeko. Jarraitu dezagun. Bi falta zaizkigu: bata PI da eta bestea SMA, aurrez aurreko zisnean.

Isilik gelditu ziren. Ezer ere ez zekiten.

–Ez da inpogta. Badakigu dezente eta hasten gagenean, beste aggasto batzuk augkitzen joango gaga.

–Kirstenek arrazoia du. Gaurkoz, aski egin dugu. Datorren asteburuan jarraituko dugu. Espainierako andereñoa ikusi beharko dugu, aurkitutakoaren berri emateko –gogorarazi zien Xabierrek.

Elkar agurtu zuten, egindako lanarekin gogobeteta. Arratsalde horretan aurrerakada handia egin zuten ikerketa berrian.

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.