Marisa Amigo - Liburu ezkutuaren misterioa. Rara avis liber

–Goazen, ihes egingo du eta! –esan zuen Noamek.

Irteerako espazio mugatutik, igogailuen aurretik, igaro zenean, alarmak jo zuen. Orduan gizonak abiadura arindu zuen eta eskaileretan behera arrapaladan joan zen.

–Goazen korrika, bestela, atarira heldu bezain laster, kalera irtengo da!

Seiak batera ziztu bizian gizonaren atzetik abiatu ziren. Liburuak begiratu zituzten mediatekaren alde hura lehen solairuan zegoen eta segituan behe solairura heldu ziren. Hau oso zutabe originalez betetako atari handia zen. Xabierrek aurreikusi zuen bezala, gizona kultura zentroko sarrerako ate baterantz lasterka zihoan.

–Noam eta zuek, neskak, joan segurtasuneko zaindariari abisua emateko. Laguntzera etor dadila, bestela ezin izango dugu harrapatu.

Taldea bitan zatitu zen, alde batetik, Xabierrek, Pablok eta Mariak gizonaren atzetik lasterka egin zuten eta, bestetik, Noamek, Kirstenek eta Gabrielek zaindariari oihuka deitu zioten, gizonari jazarri ziezaion. Behe solairuko beste muturrean zegoen arren, berehala konturatu zen deitzen zutela eta kasu egin zien.

–Gizon batek liburu bat eraman du –azaldu zion Noamek arnasestuka–. Bertatik atera da –Arrikibar plaza atzamarrez seinalatu ziola.

Zaindaria lasterka abiatu zen. Xabierrek, Pablok eta Mariak plaza zeharkatu zuten eta Urkixo zumardirantz joan ziren, abiadura azeleratzen zuen gizonaren atzetik, hirurek jarraitzen ziotela ikusi zuelako. Aurrera egiten zuen eta, noizean behin, atzerantz begiratzen zuen, badaezpada, ea neskato-mutikoak gehiegi hurbiltzen zitzaizkion. Horrelako une batean, atzerantz itzulita zegoela, polizia bat haren aurrean ipini zen eta geldiarazi zuen.

–Nora zoaz hain azkar?

Xabier, Pablo eta Maria mihia zintzilik heldu ziren. Pertsona batzuk jakinminez pilatu ziren haien inguruan. Gizonak ez zuen ezer ere esan. Honezkero, galdutzat eman zuen bataila.

–Eta zuek, zergatik egiten duzue korrika gizon honen atzetik?

–Ikusi dugu bibliotekatik liburu bat hartu eta patrikan sartu duela –azaldu zion Pablok poliziari.

–Egia al da hori?

Poliziak gizonari begiratu zion eta hark, lotsa pixka batez, liburua atera zuen patrikatik.

–Bai, egia da.

–Baina zergatik lapurtu duzu? Ez dakizu maileguan eman diezazuketela, zuk eskatzen baduzu?

–Ez, jauna, ez dakit. Bilatu eta aurkitu egin dut. Ume nintzela, herrian amak irakurtzen zidan. Izugarri gustatzen zitzaidan. Azkenean aurkitu dut.

Poliziak errukiz begiratu zion.

–Zuek badakizue ezin dela lapurtu. Badakizue, ezta?

–Noski, horrexegatik jarraitu diogu, aldi baterako maileguan eskatzea errazagoa dela esateko. Egun batzuetan utziko dizute eta etxera eraman ahalko duzu –azaldu zuen Xabierrek.

Poliziak liburua eskatu zion. Atera egin zuen eta denek aurreko azala ikusi zuten: Herri ipuinak, Antonio Trueba Jaunarenak.

–Hara! Guk badakigu jaun hori San Bizente elizan dagoela lurperatuta! Hilobian zisne bat dauka eta bertso batzuk: “Zisneak, hiltzerakoan, kantatzen duela diote” –esan zuen oso ozenki Xabierrek.

Poliziak harrituta begiratu zien. Zer arraroa, ume haiek XIX. mendeko idazle bat ezagutzea ere! Eta gainera bazekiten non zegoen lurperatuta! Gutxi balitz, haren bertso batzuk gogoratzen zituzten, berak ere ezagutzen ez zituenak. –Oso ikasle onak izan behar dira, esan zion bere buruari, horrexegatik zeuden mediatekan–. Pentsamendu horiekin guztiekin, poliziak deliberatu zuen liburua itzultzea eta gizona ez salatzea izango zela onena.

–Goazen atzera bibliotekara eta azalduko diogu nola egin beharko duen berriro ere ez lapurtzeko. Zuek ederto egiten duzuela ikusten dut. A!, eta eskerrak ematen dizkizuet, oso ondo portatu zaretelako. Liburuzainari kontatuko diot eta ziur guztiz poztuko dela.

Mediatekara itzuli ziren eta poliziak agindu zuen bezala jokatu zuten. Gizonak promes egin zuen, ordutik aurrera, liburuak maileguaneskatuko zituela eta inoiz ere ez zituela lapurtuta eramango.

2 Planoa deszifratuz

Xabierren etxera itzuli ziren, mediatekan gertatu zitzaienaz hizketan.

–Niri pena handia eman dit gizon horrek, zeren, amak liburu hori irakurtzen ziola esaten zuenean, negar egiteko zorian baitzegoen.

–Noski, nigiege bai, baina ezin da libugu bat lapuggtu –gehitu zuen oso ziur Gabrielek–. Guztionak diga eta hoggela guztiok gozatu ahal ditugu.

Ados zeuden. Txiki-txikitatik liburuak, hasieran, ikasgelako bibliotekatik eta, geroago, mediatekatik hartzeko ohitura zuten. Horrela, askoz liburu gehiago irakurri ahal zituzten.

–Goazen plano berria ondo aztertzera –proposatu zien Xabierrek–. Badugu eskarmentu handia lan horretan eta, ziur aski, oraingoan errazagoa izango da. Banoa bilatzera, gordeta daukat eta.

Ez zuen denbora askorik eman, eskuan karpeta bat zeukala itzuli arte. Planoa atera eta denek arreta handiz begiratu zuten.

–Letrak ez dira batere ondo ikusten, oso txikiak dira eta.

–Bestearekin ere berdin gertatu zitzaigun, Pablo; gogora ezazu argi baten aurrean ipini genuela, argitan jarri ondoren, ikusteko ea hobeto agertzen zen.

–Eta letrak kalkatu genituen, zure amak eman zigun paper mehe batean, Xabier –gehitu zuen Noamek.

Maria, Kirsten eta Xabier berehala konturatu ziren bide egokia izango zela. Lehenengo eta behin, letrak kopiatzen saiatuko ziren, eta handitu ondoren, deszifratuko zituzten.

–Goazen, ba, lanari ekingo diogu. Bila ezazu papera, Xabier –proposatu zuen Mariak.

Dena prest zegoenean, egongelako mahaira joan ziren eta planoa zegoen kristalaren azpian potentzia handiko argi bat kokatu zuten. Horrela askoz hobeto ikusten zuten.

–Kopiatuko dugu eta originala gorde ahal izango dugu. Horrela, badaezpada, ez zaigu galduko eta kopia erabiliko dugu.

–Hogixe, Magia, nik kopiatuko dut, oso ondo egiten dut eta.

Kirstenek lanari ekin zion eta berehala zisne bikoitzaren lerroak markatu zituen, aurrez aurreko figura biak marra batzuen bidez bananduta.

–Marra hauek, antza denez, ura irudikatzen dute. Jakina, non egongo da zisnea uretan ez bada? –galdetu zuen Noamek barrezka.

–Ba, Tgueba idazleagen hilobian, zisnea hilik agegtzen zen.

Barre egin zuten.

–Bai, Kirsten, eta zuri pena eman zizun. Badugu gogoan.

Kirstenek marrazkia bukatutzat eman zuen.

–Badago. Oso ondo gelditu da. Ogain letggak idatziko ditugu.

–Kopia itzazu, Kirsten, EBSSL.

–Noamek kopiatu ditzala, nik jadanik maggazkia egin dut eta.

Noamek Kirstenen lanari jarraitu zion eta Pablok esandako letrak apuntatu zituen.

–Hori ezagun egiten zait, ez zeuden lehengo mapan?

Xabierrek aurreko mapa atera eta egiaztatu zuen.

–Gehienbat, bai, oraingo honetan honako hau idatzita dagoelako: EBSSL, eta EBS Egoitza, Bihotz Sakratua zen, baina aurrekoan San Ignazioren aldarea zen. Beraz, letra guztiak bat datoz, azken letra izan ezik.

–Agian beste aldare bat izan liteke –esan zuen azkar Mariak–. Gogoratzen zara, Xabier, nola sartu ginen San Ignazioren hilobian? Orain badakigu ez zela santuaren hilobia, baina guk uste genuen bertan lurperatuta egon zitekeela.

–Segi, Noam, idatz itzazu beste letrak ere bai.

Hurrengo letrak honako hauek ziren: JSESI, SBEK, PI eta, beste zisnean, multzo bakarra zegoen: SMA.

–Badugu dena.