Edgar Burroughs - Tarzan de la Simioj

La unua importis armeeton da ĉarpentistoj kaj masonistoj, tubriparistoj kaj farbistoj de iu fora metropolo, kaj tio, kiu estis kaduka ŝelaĵo kiam ili venis al ĝi, nun estis komforta duetaĝa domo plena je ĉiu moderna oportunaĵo havigebla en la daŭro de mallonga tempo.

"S-ro Clayton, kion vi faris?" elkriis Jane Porter; ŝia koro sinkis en ŝia brusto kiam ŝi taksis la ŝajnan elspezegon, kiun li faris.

"Tsss," avertis Clayton. "Ne permesu, ke via patro eksciu. Se vi diros nenion, li nenion rimarkos, kaj mi tute ne povis toleri, ke li vivu en la terura malpuraĵejo, kun trovis s-ro Philander kaj mi. Mi faris malmulton kvankam mi volis fari multon. Por li, Jane, mi petas, neniam menciu la aferon."

"Sed vi scias, ke ni ne povos repagi vin," kriis la junulino. "Kial vi volas trudi al mi tiel teruran ŝuldon?"

"Ne, Jane," malfeliĉe diris Clayton. "Se temus nur pri vi, nu, kredu min, mi estus farinta nenion, ĉar mi sciis dekomence, ke tio nur aĉigus min antaŭ viaj okuloj, sed mi ne povis toleri, ke tiu kara maljunulo loĝu en la truaĉo, kiun ni trovis ĉi tie. Mi petas, ke vi kredu, ke mi tion faris nur por li, kaj donu al mi almenaŭ tiun peceton da plezuro."

"Mi certe kredas vin, s-ro Clayton," diris la junulino, "ĉar mi scias, ke vi estas sufiĉe bonkora kaj malavara por fari tion nur por li — kaj, ho, Cecil, mi volus povi repagi vin kiel indas — kiel vi volas."

"Jane, kial vi ne povas?"

"Ĉar mi amas alian."

"Kanleron?"

"Ne."

"Sed vi edziniĝos kun li. Li informis min pri tio antaŭ ol mi forveturis de Baltimoron."

La junulino spasmetis.

"Mi ni amas lin," ŝi diris, preskaŭ fiere.

"Ĉu temas pri la mono, Jane?"

Ŝi kapjesis.

"Ĉu mi do estas malpli dezirinda ol Kanler? Mi havas sufiĉe da mono, eĉ pli, por ĉio ajn," li amare diris.

"Mi ne amas vin, Cecil," ŝi diris, "sed mi estimas vin. Se mi devos senhonorigi min per tia interkonsento kiu iu ajn viro, mi preferas, ke tiu estu iu, kiun mi jam malŝatas. Mi malamegos la viron, al kiu mi vendos min sen amo, kiu ajn li estu. Vi estos pli feliĉa," ŝi finis, "sola — kun miaj estimo kaj amikeco, ol kun mi kaj mia malŝato."

Li ne plu trudis la aferon al ŝi, sed se ekzistis en la mondo viro kun murdemo en la koro, tiu estis William Cecil Clayton, Lordo Greystoke, kiam, post semajno, Roberto Kanler haltis antaŭ la biendomo en sia ronronanta sescilindra aŭto.

Pasis semajno; streĉa, senokaza, tamen malkomforta semajno por ĉiuj loĝantaj en tiu viskonsina biendometo.

Kanler estis insistema, ke Jane tuj edziniĝu al li.

Ŝi finfine rezignos pro nura malŝatego de la senpaŭza kaj fia petegado.

Oni interkonsentis, ke la postan tagon Kanler veturos en la urbon kaj revenos kun rajtigilo kaj pastro.

Clayton volis forveturi tuj kiam oni anoncis la planon, sed la lacega, senespera mieno de la junulino tenis lin tie. Li ne povis forlasi ŝin.

Io povus tamen okazi, li volis pense konsoli sin. Kaj en la koro li sciis, ke necesus nur fajrereto por ŝanĝi lian malamon de Kanler al la sangavido de la murdisto.

Kanler frumatene ekveturis al la urbo.

Oriente, oni povis vidi malaltan tavolon de fumo super la arbaro, ĉar jam semajnon incendio furiozis nelonge for de ili, sed la vento ankoraŭ venis el la okcidento, kaj nenia danĝero minacis ilin.

Je la tagmezo, Jane ekiris por promenado. Ŝi rifuzis permesi, ke Clayton kune venu. Ŝi diris, ke ŝi deziras solecon, kaj li respektis ŝian deziron.

En la domo, profesoro Porter kaj s-ro Philander sorbiĝis en profunda diskutado pri iu peza scienca problemo. Esmeralda dormetis en la kuirejo, kaj Clayton, kies okuloj doloretis pro sendorma nokto, ĵetis sin sur la kanapon en la salono kaj baldaŭ falis en malkvietan dormon.

Oriente, la nigraj fumnuboj leviĝis pli alte en la ĉielon; subite, ili kirliĝis, kaj poste komencis drivi al la okcidento.

Pli kaj pli ili proksimiĝis. La loĝantoj de la prizorganto-domo forestis, ĉar estis merkata tago, kaj neniu restis por rimarki la rapidan alkuradon de la fajra demono.

La flamoj baldaŭ transsaltis la sudan ŝoseeton kaj malebligis la revenon de Kanler. Venta fluktueto nun portis la fajron al la nordo, tiam returnis sin, kaj la flamoj staris preskaŭ senmova, kvazaŭ bridite de iu reganta mano.

Subite, el la nordoriento, nigra aŭtego rapidegis laŭ la vojo.

Ĝi salte ekhaltis antaŭ la dometo, kaj nigrahara giganto elsaltis por kuri sur la verandon. Li senpaŭze rapidis en la domon. Sur la kanapo kuŝis Clayton. La viro surprizite haltis, sed poste saltis apud la dormanton.

Kaptante ties ŝultron kaj skuegante lin, li ekkriis:

"Je Diablo, Clayton, ĉu ĉiuj frenezas ĉi tie? Ĉu vi ne scias, ke vin preskaŭ ĉirkaŭas la incendio? Kie troviĝas fraŭlino Porter?"

Clayton atingis la piedojn. Li ne konis la viron, sed li komprenis la vortojn, kaj tuj kuris al la verando.

"Dio!" li kriis, kaj tiam, rekurante en la domon, "Jane! Jane! Kie vi estas?"

Post momento Esmeralda, profesoro Porter kaj s-ro Philander alvenis al la du viroj.

"Kie estas fraŭlino Jane?" kriis Clayton, kaptante Esmeraldan ĉe la ŝultroj kaj malĝentile skuante ŝin.

"Ho, Gabrelio, sinjoro Clayton, ŝi iris promenade."

"Ĉu ŝi ankoraŭ ne revenis?" kaj, ne atendante respondon, Clayton elkuris al la ĝardeno, sekvate de la ceteraj.

"Al kiu direkto ŝi iris?" kriis la nigrahara giganto al Esmeralda.

"Laŭ tiu vojo," kriis la timanta virino, montrante la sudon, kie la vidon ŝirmis alta muro de tondrantaj flamoj.

"Metu ĉi tiujn en la alian aŭton," ordonis la nekonato al Clayton. "Mi vidis ĝin kiam mi alvenis — kaj forveturigu ilin laŭ la norda vojo.

"Lasu mian aŭton. Se mi trovos fraŭlinon Porter, ni bezonos ĝin. Se ne, neniu bezonos ĝin. Obeu min," kiam Clayton hezitis, kaj tiam ili vidis la gracian formon transsalti la senarbejon al la nordokcidento, kie ankoraŭ restis arbaro netuŝita de flamoj.

En ĉiu ekaperis la neklarigebla sento, ke granda respondeco leviĝis de iliaj ŝultroj; ia implicita konfidenco pri la kapablo de la nekonato savi Jane-on, se ŝi estos savebla.

"Kiu estis tiu?" demandis profesoro Porter.

"Mi tute ne scias," respondis Clayton. "Li nomis min, kaj li konas Jane-on, ĉar li demandis pri ŝi. Kaj li nomis Esmeraldan."

"Mi trovis lin iel surprize familiara," eldiris s-ro Philander. "Kaj tamen, benu min, mi scias, ke mi neniam antaŭe renkontis lin."

"Tamen!" kriis profesoro Porter. "Ege rimarkinde! Kiu li estis, kaj kial mi sentas en mi, ke Jane estas sekura, nur pro tio, ke li ekserĉis ŝin?"

"Tion mi ne scias, profesoro," sobre diris Clayton, "sed mi ja scias, ke mi havas la saman strangan senton.

"Venu, tamen," li kriis, "ni mem devos eskapi de ĉi tie, alie ni estos kaptitaj," kaj la grupo rapidis al la aŭto de Clayton.

Kiam Jane turnis sin por resekvi siajn paŝojn hejmen, ŝin timigis la rimarko de tio, kiom proksima ŝajnas la fumo de la incendio, kaj kiam ŝi plurapidis, ŝia timo fariĝis preskaŭ paniko kiam ŝi perceptis, ke la alkurantaj flamoj rapide trudas sin inter ŝi kaj la dometo.

Finfine ŝi estis devigata turni sin al la densa arbustaro kaj provi traŝovi sin okcidenten, klopodante ĉirkaŭiri la flamojn por atingi la domon.

Postnelonge evidentiĝis la senutileco de tiu penado, kaj tiam ŝia unusola espero restis ĉe la respurado de siaj paŝoj al la vojo kaj fuĝado por la vivo al la sudo kaj la urbo.

La dudeko da minutoj necesa por reatingi la vojo sufiĉis por ebligi bari tiun reiron tiel efike, kiel antaŭe bariĝis ŝia antaŭeniro.

Mallonga kurado laŭ la vojo kondukis al hororplena halto, ĉar tie antaŭ ŝi montriĝis alia flamomuro. Unu brako de la ĉefa incendio estis elĵetiĝinta kilometron sude de la ĉefa korpo por brakumi tiun mallongan vojparton en sia nerompebla teno.