Валерый Ларчанка: Казкі для малых беларусаў

© Валерый Ларчанка, 2020

ISBN 978-5-4498-2951-1

Создано в интеллектуальной издательской системе Ridero

Жыў – быў сабака. І яго клікалі Бублік. Чаму, Бублік? А, усё, таму, што хвост у яго закручваўся наверх колцам і нагадваў па форме абаранак. Але, Абаранкам пса не сталі называць, таму, што прамаўляць доўга, і на барана вельмі падобна. Чаго добрага сабака мог і пакрыўдзіцца. А імя Бублік ў самы раз! Ідзе, аднойчы, Бублік па вуліцы, глядзіць, а ў двары свайго дома сусед Палкан будуе новую сабачую будку.

– Прывітанне, Палкан!

– Прывітанне, Бублік! – Глядзі, якую сабачую будку я пабудаваў для сябе! – Кажа Палкан.

Бублік паглядзеў на сабачую будку, якую зрабіў Палкан, потым, абышоў вакол будкі, нават унутр зазірнуў.

І, трэба сказаць, будка для сабакі атрымалася вельмі зручнай і прасторнай, але, крыўдна стала Бубліку, што гэта Полкан, а не ён, Бублік, гэтую будку пабудаваў.

– Падумаеш, я і лепш магу зрабіць! – Скрывіўся Бублік пагардліва.

– Ну, калі можаш – рабі! – Адказаў Полкан і працягнуў абаранкі дошку, цвікі і нажоўку.

– Ды я зраблю такую будку, якую ніхто і ніколі не рабіў! – Пачаў выхваляцца Бублік.

Ен ўзяў дошку і нажоўку, паклаў дошку на варштат, і пачаў рухаць нажоўкай па дошцы. Пілка пайшла не ў той бок. Тады Бублік зноў правёў нажоўкай па дошцы. І, зноў, пілка ня пайшла туды, куды яе накіроўваў Бублік. Як ні стараўся Бублік, але, роўна пілаваць ў яго ніяк не атрымлівалася.

Пілаваў, пёс Бублік, пілаваў, ледзь пальцы, сабе, ня адпілаваў. Але, усё ж, ен распілавала дошку на часткі. Будзем сумленныя! Ён сапсаваў дошку!

– Добра, хопіць! – Сказаў Бублік. – І так сыдзе! – І ён узяў у лапы малаток і цвік, паклаў дошку на варштат. Размахнуўся і…

– Ой ой ой ой! – Заенчыў Бублік, кружачыся, як ваўчок, і дзьмухаючы на апухлы, счырванелы палец.

Сабака кінуў малаток на зямлю. – Няўмелыя і ненавучаныя ў цябе інструменты! – Крыкнуў Бублік.

– Інструменты добрыя! – Не пагадзіўся з Бублікам пёс Палкан. – Паглядзі, як шмат я зрабіў з дапамогай гэтых інструментаў!

– Не, няўмелыя і ня навучаныя! – Крыкнуў Бублік.

– Гэта, лапы ў цябе няўмелыя і ня навучаныя, яны не ведаюць, як звяртацца з гэтымі інструментамі. Ці ты, думаеш, што калі ты ўзяў нейкі інструмент у свае лапы, то ты зможаш з яго дапамогай адразу выканаць працу? Не! Трэба шмат вучыцца і доўга трэніравацца, перш чым у цябе атрымаецца зрабіць нешта добра!

Вырашыў, аднойчы, Бублік выкупацца. Бо, каля дома, у якім жыве Бублік, працякае шырокая і глыбокая рака. А яшчэ, там, каля самага берага, ёсць пясочны пляж, і летам, у сонечнае надвор'е, так добра паляжаць на жоўтым, нагрэтым, пясочку, падстаўляючы жывот і спінку пад гарачыя промні паўдзённага сонца. або, ляпіць домікі з мокрага пяску. або, гуляць у мяч, ці, проста весела бегаць і скакаць. Ды ці мала, чым можна заняцца на пляжы?

Бублік аапрануў на сябе плаўкі, на галаву нацягнуў каляровую гумовую шапачку, а на плячо павесіў вялікі, пухнаты ручнік. І, раскрыўшы над галавой яркі парасон, для паратунку ад сонечных промняў, і засунуўшы заднія лапы ў блакітныя, гумовыя, шлапакі, і насвістваючы вясёлы матыў нейкі песенькі, Бублік выйшаў з хаты. Падыходзячы да ракі, Бублік ўбачыў, што сусед Бабёр Бабровіч, які жыў на далёкім канцы іх пасёлка, на самай рацэ, нешта майструе на беразе.

Бубліку стала цікава, – А чым, гэта, ён, там, займаецца?

Бублік падышоў бліжэй, паглядзець, што бабёр будуе.

А Бабёр Бабровіч пілой дошкі пілуе, гэблікам стругае, вялікім, гумовым, малатком адну дошку да другой падганяе, прыладкоўвае.

– Прывітанне, Бублік!

– Добры дзень, Бабёр Бабровіч! А, што гэта вы, тут, робіце?

– Ды, вось вырашыў сабе новую лодку зрабіць. А, то, мая старая. Ужо, згніла, зусім, прадзіравілася. Небяспечна стала на ёй плаваць.

Пастаяў Бублік, паглядзеў, як бабёр лодку робіць, як яе, звонку, чорнай смалой пакрывае, кто б, не цякла.

Дык, вось! Пастаяў Бублік. Паглядзеў. А, потым, далей пайшоў. І, тут, раптам, думае, – А, чаму, гэта ў мяне няма сваёй лодкі? Чым я горшы за Бабра Бабровіча?

– Эх, як выдатна было б, плыць па зіхатлівай роўнядзі ракі! – Пачаў марыць Бублік. – Пад табой, у сіняй, рачной глыбіні, рыбкі плаваюць, гарэзуюць. Над табой, у нябеснай, блакітны, вышыні, свеціць яркае, жоўтае, сонейка, і белыя, пушыстыя, аблачынкі бягуць. А ўсё на беразе дзівяцца і пытаюцца адзін ў аднога,