Jenő Rejtő - La tri korpogardistoj en Afriko

Konsterna silento por momento, nur Hopkins murmuretas mallaŭte:

— Menciu ankaŭ tion… ke mi estas civilulo.

— Krome mi ordonas — li daŭrigis per laŭta voĉo, — ke morgaŭ ĉiu kompanio de la armeo menciu en la tagordono tiujn tri homojn, al kiuj mi nun etendas mian manon. — li premis nian manon unu post la alia. — admiralo de Surene ĉiam estos fiera pri tiu manpremo.

Li estis tia homo! Sehezite li starigis al la muro la malkuraĝajn, malbonajn, damaĝajn soldatojn, sed neniu taksis pli alte la veran plenumaĵon, ol li.

Alfonso la Neniulo elpaŝis sin rektiginte.

— Parolu!

— Ni subordige dankas la altan rekonon de via ekscelenco. Ni plenumis nian devon, kiel decas al bona soldato, tio estis ĉio.

— Ili — li turnis sin al la oficiroj — malkaŝis la plej fian perfidon kaj plenumis la plej malfacilan militistan ordonon ekde la memoreblaj tempoj, kiam ili kunportis sekretan raporton rekte al la militestraro tra fajro kaj akvo… — kaj li okulmezuris nin. — Kiaj… homoj ili estas… — li diris ridante, sed liaj okuloj brilis strange…

Iun tagon la garnizono de Fort Lamy, konsistanta el cent soldatoj, vekiĝis je surprizo en la ĝangalo. Tri aviadiloj surteriĝis sur la malgranda flugkampo en rapida sinsekvo. Alvenis oficiroj.

Neniu sciis, kio okazis. Oni deŝanĝis la kapitanon de la fortikaĵo kaj la radioteknikiston. Ili forlasis la fortikaĵon Fort Lamy per aviadilo. La kapitano suferis akcidenton dumvoje. Li falis el la aeroplano iel. Eĉ tion oni klaĉadas ĉie, ke li mortigis sin mem. Oni ordonis al la garnizono tuj ekmarŝi.

Ĉe la bordo de Kongo ili subite daŭrigis sian vojon orienten. Ili marŝis rekte al Igori en fortostreĉaj etapoj.

Samtempe svarmo de aviadiloj aperis super Igori… Terura motorburo plenigis la aeron, kaj oni metis la jenan radiogramon antaŭ la kapitanon:

„Post dek minutoj malliberuloj, indiĝenoj kaj gardistoj kolektiĝu en la fortikaĵo. Nia ordono estas la sekva: Se eĉ unu homo provos forlasi Igori-on, ni ekstermos la fortikaĵon per bomboj! Oni deŝanĝis la komandantojn de Fort Lamy, la garnizono estas fortikigita per leĝera baterio, Igori estos okupita dum la daŭro de tri horoj. Post dek minutoj ni komencos pafi per mitraloj. Kiu estos ekster la fortikaĵo, ni mortpafos tiun.”

Post dek minutoj la malalte flugantaj aviadiloj komencis parfi la ĉirkaŭaĵon per mitraloj

Posttagmeze je la sesa horo Igori kapitulacis sen rezisto. Je la sepa horo oni finis la unuan esploron, kaj dek ses homoj estis tre rapide mortpafita malantaŭ la fortikaĵo. Inter aliaj Brigeron kaj Fadeno, la zumkantinta, duon-idiota kaporalo. La „kapitanon” oni liveris katenite en Oran-on…

Nur kelkaj linioj aperis en la gazetoj pri la afero:

„En Igori la bagnanoj provis fari ribelon, kiun subpremis la garnizono de Fort Lamy. Tri dizertintaj soldatoj, el kiuj unu estas civilulo, venis en Igori-on konfiditaj de la sekreta servo, kaj la kolonia armeo intence ne urĝigis nian areston.”

Tiun dolorkompenson ricevis la multaj azenigitaj instancoj. Sed ni sciis, kiom ili urĝigis nian areston…

La loĝantoj de la kabano certe aspektis malbone, kiam kapitano Péret iris por ili kun sia taĉmento. Potrien atendis lin sur la sojlo. El la flava, velka vizaĝo de la serĝento malgaje elstaris lia nazo kaj konsistaj partoj de liaj lipharoj kaj barbo. Tamen li staris rekte, kiel kandelo antaŭ Péret.

— Serĝento Potrien anonciĝas, sinjoro kapitano.

La kapitano premis la grandan, ostan, faltan manon:

— Vi aspektas malbon, mon chet… — kaj li frapetis la torakon de la serĝento inter la rustaj butonoj de la ŝima, malseka kamizolo. — Ĉu elĉerpiĝis la rezervo ĉi-interne?

La vizaĝo de serĝento fariĝis iom ruĝa, kaj ankaŭ liaj okuloj vigliĝis pro la ektuŝo.

— La afero iomete suferigis min. Mi pensas, ke mi devas peti tri libertagojn, por ke ĉio estu en ordo ĉe mi. Sed mi ne volas iri en la malsanulan ĉambron.

La kapitano ridis kaj frapetis la cikatroplenan, multe suferintan, malgrasan vizaĝon.

— Alors!.. Tout va bien… mon chef!

La maleoloj kunbatiĝas.

— Si! Mon commandant!

La kapitano volis iri plu, sed la serĝento staris antaŭ lin.

— Estu singarda, mon commandant. Korpogardisto staras apud la generalo, ĉar ni pensis, ke tiuj friponoj venos por mortigi la ĉefatestantojn.

— Ĉu korpogardisto? Kio ĝi estas?

— Li estas kaptito kun ni. Li estas tre brava kanbo — kaj li kriis en la alian ĉambron: — He, vi, kanajo! Alvenis niaj kamaradoj.

— Tamen vi ne devas kriegi!

La Turka Sultano aperis ĉe la pordo, en la mano kun kuireja tranĉilo.

La Turka Sultano ankoraŭ tiun vesperon resis ĉi tie, kiam ni ekvojis. La fumanta lokomotivo esis ekveturonta sur la industria, etŝpura trako. La Turka Sultano komencis rapidan flustradon kun la lokomotivestro.

— Jen estas kvinmil frankoj. Nun mi kaŝiĝos en la vagono kaj rulu karbon sur min…

— Bone…

— Rapide!

La Turko okupis lokon en malgrand, ĉarosimila, etŝpura vagono, kaj la maŝinisto rulis karbon sur lin…

Post dek minutoj la trajno ekveturis, eligante densajn fum-nubojn… Diablo forportu ĝin! Tiu ĉi vagono ne moviĝas. Kio okazis? Oni dekroĉis ĝin! Li rapide leviĝis, kaj surpriza vidaĵo akceptis lin. Dek soldatoj staris tie kun pafpretaj pafiloj. Meze Fadeno, la „kaporalo”.

— Elvagoniĝu!..

Oni ĉirkaŭis kaj akompanis lin en la kontoron.

La kapitano akceptis lin ridetante.

— Dekomence ni estis klarvidaj pri vi, Boulanger. Ĉar via kuracista amiko, Kvastiĉ perfidisi vin.

— Tio ne estas vera!

— Jes. Kredu ĝin. Tiu homo parolas dormante, kaj nokte li elbalilaĉis ion kaj alion pri la afero, tiel li rakontis ankaŭ pri la etŝpura fervojo. Nun vi iros al viaj kompanoj. Mi bedaŭras, sed mi multe amuziĝis pri vi. Traserĉu lin!

…Kiam oni volis preni la binoklujon de li, li batalis kiel tigro. Li volis disŝiri la leteron.

Oni rompis lian nazon, iu batis lin je la dorso per kolbo, sed li defendis sin, kaj li vangofrapis la malaltan kaporalon tiel, ke ties tri dentoj elfalis… Oni tamen prenis la binoklujon de li.

La kapitano malfermis ĝin.

— Hm… kial vi kolektis cigarstumpojn en ĝi?

— La okuloj de la Turka Sultano rondiĝis pro miro, kaj fine li diris tre surprizan frazon:

— Hu! Tiu… mizera… ŝtelisto!

De tiam pasis unu jaro. Nun jam mi povas skribi pri la afero.

Pittman konfesis ĉion, li ne estis bagatelema homo. Li ridetante rakontis la tuton, kaj li ridetante iris aŭrore al la ekzekuto. Li rifuzis la suboficiron, kiu proksimiĝis al li per tuko.

Li fikse rigardis al la dekdu pafiltuboj.

Kio estis la trompo?

Pittman alvenis en Igori-on kiel ĉefleŭtanto Fleurien. Tiam oni faris mezurojn en tiu regiono de Kongo, kaj la komisiitoj de diversaj kompanioj tentis la fakulojn. La plej gravas persono estis la oficiro Fleurien, sendita por fari kontrolon, anstataŭ kiu Pittman anonciĝis kun laŭregulaj dokumentoj. Multe da aferoj dependis de lia raporto. Pittman klare vidis, kia ebleco prezentiĝas. Unue li lasis, ke la entreprenistoj koruptu lin, kaj li favore prijuĝis tiun, kiu pagis pli multe. Baldaŭ jam li direktis la trompon. Li sisteme malaperigis la skrupulemajn oficirojn kaj inĝenierojn unu post la alia. Por neniu estas suspektinda fenomeno, kiam kelkaj homoj mortis pro malario, tifo aŭ insolacio en la regiono de Kongo. Igori situas tre malproksime de ĉiu kontrolebleco. Estas nekredeble multekosta kaj komplika afero organizi oficialan vojaĝon al Kongo.

Iom post iom la trompa taĉmento fariĝis tiel forta, ke la granda verko povis elformiĝi.