Jenő Rejtő - La tri korpogardistoj en Afriko

— Kie vi akiris la kamelon? — demandis Hopkins.

— Ni tambure sciigis nokte, kiu havas vendotan kamelon, tiu anoncigu, ĉar alvenis dizetintaj legianoj.

— Idioto!

Ni eksilentis. El la direkto de la oazo proksimiĝis homo sur kamelo, kaj kelkaj kamaloj sekvis lin. Certe li estas tiu… Sed ne! Butono ekbrilas en la mallumo!

Goumier proksimiĝis!

Hopkins kaj mi samtempe elprenis nian revolveron.

— Surventriĝu! — krias la dikulo al Yvonne.

Sed la knabino ekŝrikas:

— Li estas tiu… Formetu la pistolojn! Li estas tiu… Jes… Li…

Nun jam ankaŭ ni rekonis lin. Alfonso la Neniulo estis la goumier!

— Haho!

Desaltinte de sur la kamelo, li kuras rekte al Yvonne. Li kiasa ŝiajn ambaŭ manojn. Yvonne ridas, kaj larmoj aperas en ŝiaj okuloj, ŝi estas vere bonanima knabino.

— De kie vi akiris ĝin? — demandas Hopkins la Ŝtipulo, montrante sur la uniformon.

— Mi malvestis la goumier-on, antaŭ ol meti lin en la furaĝkavernon.

— Ĉu nun?

— Se ni pli rapide atingos la oazon Timbak, ol la informo de nia traveturo el Azumbar, tiam mi esperas.

— Facile eblas. Ili revenos tagmeze, kaj la radioaparato ne estas bona. Se ili iros al la plej proksima oazo por dissendi la informon, ĝi daŭros minimume du tagojn!

— Ankaŭ mi fidas tion. Venu, Yvonne! Ĉu vi estas malesperiĝinta, aŭ vi fidas?

— Nek iun, nek la alian. Mi scias nur tion, ke mi timas nek la inferon apud vi… Pli ĝuste apud vi ĉiuj.

Certe ŝi pensis ekskluzive pri mi, sed ŝi ne volis ofendi ilin. Ŝi estas delikata amino.

Ni ripozis en la dezerto ĝis la sunsubiro. Nome: „en kontraŭaviadila bivakado”. Ĝi estas la patento de Alfonso la Neniulo kontraŭ la ofte aperantaj avidailoj, kiuj serĉas nin, kaj ili havas radiokontakton kun la persekutantaj taĉmentoj. La „kontraŭaviadila bivakado” okazas jene: Kovrinte nin per tendotolo, ni diktavole ŝutas sur ĝin la polvon de la dezerto. Ni faras same, rilate niajn kamelojn. Tio estas iomete malkomforta, sed kiam malalte fluganta aviadilo preterzumas nin, ni estas trankvilaj. La piloto vidas nur flavan sablon. Nokte ni rajdas plu per freneza galopado. Ni havis du rezervajn kamalojn, tiel ni konstante povis ŝanĝis la lacajn bestojn. La akvo kaj la nutraĵo abunde sufiĉis al ni.

Vetkuro kun ĝendarmo, kiu ie estas survoje por elsendi radio-informojn pri ni. La vojaĝo konsumis la energion de Yvonne, kiel ajn forta ŝi estis. Ŝi ne alkutimiĝis galopi tiel rapide, sed nun ŝi devis elteni.

— Nur ankoraŭ iomete — flustris Alfonso la Neniulo.

— Mi ankoraŭ… eltenas… — ŝi spiregas duonsvene.

La lastan mejlon ni rajdis tiel, ke ni apogis ŝin en la selo ambaŭflanke, kiam ŝi ekŝanceliĝis.

Sed Timbak aperis antaŭ ni la sekvan aŭroron. Levinte Yvonne-on el la selo, ni kuŝigis ŝin kaj lavis ŝian vizaĝon per akvo. Tiel ŝi rekonsciiĝis iomete, sed ŝi estis tute elĉerpita.

— Ĉu nun?

— Unuavice mi senpolvigos min per broso — respondis Alfonso. Evidentiĝis, ke li portis ankaŭ vestobroson de la ĝendarmo, kiun li metis en la furaĝkavernon. Alfonso la Neniulo estis eksterordinare plaĉaspekta ĝendarmo. Eble nek mi estintus pli bela en tiu uniformo.

— Nun ni komencos danĝeran lundon. Ĉio dependas de tio, kiam revenis, kaj kiom longe daŭris, dum la du ĝendarmoj atingis radioelsendilon.

— Parolu!

— Ĉiu eksidu! Yvonne, trinku kelkajn gutojn da rumo kaj atentu!

Alfonso la Neniulo diris la planon, kaj ni longe sidis senvorte.

Ĝi estis la plej riska plano, kiun oni provis fari en tiu ĉi parto de la mondo.

La loĝantaro vekiĝis je granda sensacio en la oazo Timbak. Aŭrore aperis plaĉaspekta goumier kaj eskortis tri ŝnurligitajn dizertintojn, kiuj jam de tagoj kaŭzis grandan sensacio en tiu ĉi parto de la mondo.

Kiel bonŝanca homo li estas!

La lacaj, dizertintaj legianoj kapitulacis. Ili memvole anonciĝis ĉe ĝendarmo, patrolanta en la dezerto. Ili nun sidas en la ĝendarmejo, malgaje, anime rompitaj, kie soldatservas konstanta personaro, konsistante el kvin membroj en la garnizono de Timbak.

Iu dizetrinto ankoraŭ estas juna bubaĉo, la alia estas malalta, dika homo, ĝistede konata laŭ policaj reserĉigoj, la tria kaptito havas saĝan, belan vizaĝon (sur la frunto kun nuba melankolio, kiu tiom karakterizas la verkistojn).

La loĝantaro de la ozao, konsistanta el dudek araboj, tumultas antaŭ la fenestro. La famaj dizertintoj sidas silente, malgaje.

La dikulo turnas sin al la kaporalo anime rompita, li petas brandon kaj ian cigaron, je la sankta nomo de Dio.

Oni donas ĉion al li, ĉar neniu koleras la kompadindajn, frenezajn legianojn, kiuj certe havos festenon amaran en la fortikaĵo.

— Vi estas feliĉa homo — diras la tiea, dika ĝendarm-serĝento al sia belvizaĝa kolego, kiu eskortis la dizertintojn. — kie estas la knabino, kiun oni menciis en la reserĉigo?

— Ili diris, ke ŝi mortis antaŭ du tagoj.

— Nu, tio ne estas miraklo! Vi estas favorato de Fortuno!

— Eĥ! Iam kompatinda ĝendarmo povas ricevi dudek mil frankojn… Trinku knaboj! Ĉu troviĝas gastejo ĉi tie?

Ĉeval-vizaĝa bedueno anonciĝas ĉe la fenestro.

— Mi estas la gastejestro, eŭropanaj sinjoroj. Mi havas en mia tendo korbobotelon kun brando, kiun oni nomas raki-o…

— Nu, alportu ĝin…

— Dume kontaktiĝu kun la garnizono de Aut-Aurir — li diras al sia ĝendarm-kolego, al la dika serĝento.

— Vi pravas. Ni havas ordonon, ke ni raportu ĉiujn detalojn pri la dizertintoj al la plej proksima fortikaĵo.

Dume la dikulo turnas sin al la alia ĉitiea ĝendarmo kaj petas ion manĝi (se ili konas Dion), sed li aldonas kun turmentita ĝemo, ke li ne manĝas malvarman ŝafaĵon.

Oni donas ĝin al la kompatindulo. En Aut-Auri li certe fastos…

— Jen estas la brando! — kriis la gastejestro, kiu aspektis, kiel ĉevalo.

— Ni trinku, serĝento — instigas la bonŝanculo siajn kolegojn.

Poste ili informis la fortikaĵon, ke ĝendarmo eskortis la tri ŝnurligitajn dizertintoj en la oazon Timbak. La kapitano de la fortikaĵo gratulis al li kaj ordonis tuj ekmarŝi kun la ŝnurligitajn dizertintojn. Se ili rapidos, vespere ili jam estos en la fortikaĵo.

La kaptitoj sidas anime rompitaj. Ili aŭdas la paroladon, sed diras nenion…

…La dikulo petas ĵurnalon petegante je la sankta nomo de Dio, sed la serĝento krias urĝigante ilin:

— Rapide! Rapide! Antaŭen!

Ili tuj surkameliĝas, kaj la karavano ekiras kun la forte ŝnurligitaj kaptitoj. Krom la bonŝanca ĝendarmo la dika serĝento kaj du senrangaj soldatoj eskortas la dizertintojn.

La loĝantaro festas ilin svingante tukojn.

Ili aĉetis la brandon de la gastejestro, kiu aspektis ĝuste tiel, kiel ĉevalo.

Estis infera varmego, sed la ĝendarmoj paroladis gaje! Granda tago ĝi estas! Ili drinkis kelkajn glasojn da alkoholaĵo dumvoje, kaj la serĝento kantis arion el opero per sia speciala baritono.

La dikulo petis lin je la sankta nomo de Dio ne fari tion.

— Terura varmego estas — diras iu. — Ne estas mirinde, ke la knabino mortis.

Li tute ne konjektis, ke iu ŝnurligita kaptito malantaŭ li estas la knabino. Yvonne anstatŭigis Alfonson la Neniulon.

— Ni ripozu unu horon — diris la bonŝanca goumier, — dum pasos la tagmezo.

— Ni devas rapidi — rimarkis la kaporalo kun milda rigoro.

— Eĥ! Tagmeze nek la soldatoj marŝas.

Ni desaltis de sur la kameloj. Alfonso la Neniulo, la „bonŝanca” patrolanto portis la botelon da brando, kaj dum la tri ĝendarmoj forturnis sin, li verŝis iom el la amoniako, uzita kontraŭ la moskitopiko. Kvankam la raki-o estis tute forta drinkaĵ sen tio.