Jenő Rejtő - Sub kvaranteno la Grand-Hotelo

Decidaj paŝoj proksimiĝis kaj haltis antaŭ la pordo. La junulo tuj estis sur la kornico kaj saltis sur la molan, malsekan teron kiel lokusto, poste li kuris…

Maud malgraŭ la minaca situacio kaj la soldat-paŝoj, insktinkte rigardis post la junulon, kaj ŝi estis tre feliĉa… ke li tamen ne estas krimulo…

Iu frapetis.

Konsilisto Markheit paŝis en la ĉambron kun du sanitaraj soldatoj. Li estis serioza kaj diris malvarmkondute:

– Mi plenumas la lastan deziron de agonianto…

– Decker! – kriis la knabino timiĝinte.

– Jes. Li estas proksime al la morto. Lia pulso apenaŭ estas palpebla. Ĉiutage mi haltas ĉe la sojlo de la malsanula ĉambro, kaj entuziasma helpkuracisto raportas ĉion, kiu memvole estas apud li, hodiaŭ li diris, ke laŭ lia opinio, Decker ŝatus paroli, sed la pofesoro estas malforta. Li provis doni al li kamforon…

– Ĉu li tre… suferas?…

– Ĉu interesas vin, fraŭlino, en kian situacion li falis pro vi?… Ulceroj kovras lian korpon, sub liaj akseloj estas ŝvelaĵoj, grandaj kiel ovoj, lia vizaĝo apenaŭ estas videbla, lia haŭto certe bruldoloras terure malgraŭ la ŝmiro per Palmira oleo…

– Sufiĉe… mi petas… – spiregis Maud.

Sergius rektigis sin.

– Bonvolu kredi, ke unu kulpulo estas ĉi tie… Mi…

– Tiam ĝi koncernas ankaŭ vin, kion mi diras. Tiu grandanima scienculo venis ĉi tien por savi fraŭlinon Borckman de la malliberejo kaj reakiri la rajtan propraĵon de la ŝtato. Eĉ nun mortante li petis nur tion de la helpkuracisto, ke mi ne raportu pri lia konfeso, unue mi provu reakiri la priskribon de la sero mildrimede. Mi faris tion. Mi estas ĉi tie. Transdonu la kajeron al mi, kiun mi portos al Decker, kaj mi lasos vin forkuri. Se ne, tiam mi denuncos vin en la nomo de Decker…

Maud kaj la duko time rigardis unu sur la alian.

– Bonvolu kredi… La kajeron… Iu forportis…

– Vi do ne transdonos ĝin.

– Kredu min, ĝi ne estas ĉe mi… Sed se vi atendus unu tagon…

– Bone. Mi atendos unu tagon. Mi pensas, ke ankaŭ Decker farus tie. Sed poste ne estos pardono!

Li kapbalancetis kaj foriris.

– Kion ni faros? – demandis Sergius.

La knabino trspondis tre aplombe:

– Ni redonos al Decker tion, kio estas lia, kaj ni submetos nin al la sorto…

La kapitano kaj Elder staris en la ĉambro n-ro 102. La plafono estis tramalsekiĝinta pro la pluvo, ĝia granda parto defalis, kaj nun oni kovris la breĉon per lignotabuloj.

– Lasi tiaĵon en eleganta hotelo.

– Ne forgesu – diris Elder, – ke jam nek unu gasto restadus en la hotelo, se ne estus kvaranteno. Ili havos tempon por fari la riparajn laborojn post la ĉefsezono… Nu, kio ĝi estas?

Duone fumita cigaredstumpo kuŝis sur la planko kun ora ekstremaĵo.

„Bruns.”

– Interese. Mi opinias, ke ni devus viziti sinjoron Bruns. Ĉu vi ne pensas tiel, sinjoro kapitano?

– Mi konsentas… Sed kial oni venigis sinjorinon Villiers ĉi tien? Kaj kiu estis tiu viro, kies manon vidis duko Sergius?

– Mi havas specialan hipotezon pri la afero de sinjorino Villiers. La sola ebla solvo.

– Eventuale vi povus diri la solvon ankaŭ al mi.

– Grandlinie. Aŭ simbole. Do: ĉar se iu estas polica kapitano, tamen li povas violonludi.

– Mi rifuzas tiun aludon. Mi kutimas violonludi nur por mi mem, hejme, kaj eĉ konjekton mi ne havas, de kie vi scias ĝin!

– Pardonu, sed mi diris tion nur kiel ekzemplon. Sed mi havas alian. Kiam iu atendas sian edzinon ĉe la stacidomo, kaj samtempe alvenis ankaŭ lia bona amiko, ne estas certe, ke ili vojaĝis en la sama kupeo.

– Sed estas tre verŝajne.

– Mi tial ne diras pli multon, ĉar diri la rezulton de la esploro aŭ suspektadi, estas du malsamaj aferoj.

– Ĉu vi do havas suspektaton rilate la murdiston de doktoro Ranke?

– Jes,

– Ĉu ĝi estas ia supozo?

– Ne: mi scias, kiu estas la murdisto! Mi certe scias tion jam ek de la unua tago.

– Sed kial vi ne diras tion?

– Ĉar mi ne havas pruvaĵon. Ni iru al Bruns.

Bruns sidis en brakseĝo kun sulfur-flava vizaĝo, ĉirkaŭ liaj okuloj estis bluaj, profundaj faldoj. La morto! Tio venis en la kapon de Elder, kiam ili enpaŝis.

– Mi ŝatus demandi vin, sinjoro Bruns, kiam vi estis en la ĉambro n-ro 102? – demandis la ĉefinspektoro.

Bruns ĝemis.

– Kiu ĝi estas?

– Supre sur la etaĝo. Ĝia plafono estas difektita.

– Mi neniam estis tie.

– Sed tiu cigaredstumpo apartenas al via provizo.

Li rigardis ĝin.

– Ĝi estas la mia.

– Ĉu vi kutimas doni cigaredon al aliuloj?

– Jes mi kutimas. Kiu ne donas?

– Hm… Ĉu mi vidas bone, ke vi havas malbonan humoron, sinjoro Bruns?

– Vi bone vidas tion! Mi estas malsana!

– Ĉu mi povas demandi, kio estas via problemo?

– Tio ne koncernas vin. Ĉu eble ankaŭ tio apartenas al la afero?

– Ne tiel impete! – admonis la kapitano lin. – Ĉu eble se vi ŝanĝus la tonon?

– Lasu lin, sinjoro kapitano, sinjoro Bruns rajte estas incitiĝema… Ej… Kie on gurdas?…

– Ankaŭ tio estas malbenita afero – furiozis la malsanulo, – dum la tuta tago iu muzikaĉas ĉi-proksime.

Elder iris al la banĉambro, de kie aŭdiĝis la sonoj.

– Ne tie oni muzikas – diris Bruns rapide, – vidalvide en la korteto.

Elder premis la klinkon…

– Nu! – diris iu interne.

– Kiu estas tie? – demandis la kapitano.

– Hacker – respondis la koncernulo el interne. – Kion vi volas? Mi banas min.

– Ĉu vi havas gaston? – demandis Elder de Bruns.

– Jes! Ĉu eble ankaŭ al tio vi havas ion komunan? Havenlaboristo, nomita Hacker, kiu devis resti ĉi tie pro la kvaranteno. Li estas mia malnova amiko, li venas ĉi tien por bani sin kaj legas revuojn.

– Nu… bone… ne estu jam tiel kolera, sinjoro Bruns. Mi deziras paroli kun via amiko Hacker.

Bruns iris al la pordo de la banĉambro kaj piedbatis ĝin.

– He! Elvenu, sed rapide.

– Bone! Sed kial vi kriegas, vi…

– Vi ne devas fini tion! La polico estas ĉi tie.

La kapitano fingre frotis sian frunton. Langvora premo sidis sur liaj nervoj.

Estis ĉirkaŭ la kvara horo. Tuj ekpluvegos… Antaŭ la pluvo oni sentis tiel, kvazaŭ liaj nervoj hirtiĝus, kiel la haroj de kato.

La pordo de la banĉambro malfermiĝis, kaj Hacker elvenis en okulblindige multkolora piĵamo.

– Kion vi deziras – li demandis elegante kaj elprenis cigaredon „Bruns” el sia poŝo.

– Kion vi serĉis supre en la ĉambro n-ro 102? – alkriis lin Elder kolere.

– Tiu voĉtono…

– Fermu vian buŝon, ĉar mi batos ĝin tiel, ke viaj dentoj elfalos! Demetu tiun cigaredon, kiam vi staras antaŭ mi!

La vortoj de Elder efikis admirinde. La konduto de Hacker tuj ŝanĝiĝis. Li estingis la cigaredon per kutima movo de apaĉo.

– Mi petas vin… sinjoro ĉefinspektoro… mi tute ŝanĝiĝis…

– Silentu!

– Ne parolu kun mia gasto tiel – interrompis Bruns.

– Vi pravas. Venu kun mi en la lavoĉambron, nu, vi vidos, fripono, kiel draste mi traktos vin!

– Mi petas vin, sinjoro ĉefinspektoro… ni iru nenien… ĉarmi rakontos ĉion al vi… se sinjoro Bruns konsentos, ke… vi demandu min ĉi tie…

– Kompreneble… – diris Bruns.

– Bone. Sed lasu nin solaj, sinjoro Bruns, ĉar povas okazi, ke mi draste draŝos tiun sinjoron, kaj tiam mi ŝatas esti kun Hacker en duopo.

– Nu, sed…

– Vi povas elekti, sinjoro Bruns – kaj ĉiufoje, kiam li turniĝis al la amerikano, liaj voĉo kaj vizaĝo estis la plej ĝentilaj, poste turniĝinte al Hacker, li fariĝis tute mala. – Vi vidos, fripono! Mi frakasos vin! Vi jam bone konas min!