Jenő Rejtő - La nigra kapitano

La sovaĝaspektuloj silentis, kelkfoje ili rigardis sur la kapitanon, ĉu ili jam ĵetu Havliĉek-on en la maron? Sed malproksime ekbrili la riparo de kontraŭtorpeda ŝipo, kaj la malvarma rigardo de la kapitano ne ŝajnis instigi ilin ekagi sen ordono. La ŝipoj ankoraŭ svarmis ĉi tie.

— Ne koleru, sinjoro — diris la blankhar grandegulo penteme, — sed ni vere ne havas ankoraŭ praktikon pri tiaĵo. Bonvolu transpreni la komandon eĉ plu, kaj ordonu pri ni.

— Tio do estas laŭ mia plaĉo. Post unu horo alkonduku la kaptitojn antaŭ min. Mi insultos iun virinon iomete, kaj tiam la sinjoro, vangofrapita fare de vi, regalos nin ĉiujn per malbenoj, kaj li kondutos virece, kio okulvideble timigos min. Neniu intervenu, ĉiu staru en la fono silente. Per tio eble vi povos rebonigi la aferon, kaj ni ricevos la honorarion. Iu malligu la ŝnurojn de tiu homo, donu akvon kaj manĝaĵon al la kaptitoj, se vi havas tiaĵon, eventuale ankaŭ ĵurnalojn portu al ili. Oni devas esti sperta pri tiu metio.

Ĉar la dokumentoj de Havlaĉek ankoraŭ estis bezonataj, kiujn li ricevis de Larry, ili plenumis liajn ordonojn, escepte la ĵurnalojn. Ĉar oni ne kutimas provizi la velŝipojn per tiaĵo en San-Francisko. Sed ili promesis al Havlaĉek, se necese, sekvontfoje ili abonos tiujn.

La kaptitoj estis plenŝtopitaj en kajuto. Ŝtuparo kondukis tien el la pruo. Ankaŭ la tri matrosoj, la stiristo kaj la kuiristo estis tie. Larry ne tre vundiĝis, lia korpo kelkloke ŝveliĝis kaj bluiĝis iomete, la porcelano skrapvundis lian vizaĝon, sed li iris sur siaj piedoj.

Kiam oni kondukis la kaptitojn — kun la virinoj — sur la ferdekon, la piratoj stari iom pli malproksime. Konfidinte ĉion al Havliĉek, ektuŝinte iun nek etfingre, ili nur staris moroze. Havliĉek, en sia pluvmantelo, kun kolerega vizaĝo iradis tien kaj reen, nur al Larry li ĵetis kelkfoje instigajn ekrigardojn. Sed Larry kuraĝis nek ekmoviĝi. Li dekutimiĝis de la vireca aplombo por iom da tempo.

— Notu bone, gesinjoroj — komencis Havliĉek, — ke vi falis en la manojn de sangosoifaj piratoj, kiujn nek ilia edukiteco malhelpas en tio, ke ili murdu. Se la riĉa familio Burton pagos elaĉetmonon, tiam ni lasos vin liberaj. Sed dume detenu vin de ĉiuspeca ribelo! Ĝi koncernas unuavice la virinojn! — Por doni okazon al Larry konduti aplombe, li kaptis Mary-on ĉe la brako. La knabino ekŝrikis. Larry ne kuraĝis eligi eĉ mallaŭtan vorteton. Sed tiam eksterprograma surprizo trafis Havliĉek-on. John sentis tiel, ke la atavismo disŝiris la araneaĵon de lia mola edukiteco per elementa forto, sangoondo leviĝis en lian kapon, kaj li vangofrapis Havliĉek-on tiel, ke ties makzelo ekkrakis. La kolerega pirato ne sciis, kion fari, sed li ne havis multe da tempo mediti, ĉar la pugno de John trafis j nazon kaj buŝon samtempe. Havliĉek ne estis malforta homo. Surprizis lin, ke iu kondutas virece, kiu promesis nek unu groŝon, sed poste li kaptis la gorĝon de John. La kaptitoj staris paraliziĝinte. John ekridis timige, kiel ia hieno, kaj komenciĝis sovaĝa interbatado. La piratoj, ĉar Havliĉek apelaciante iliajn bonajn sentojn ne interveni kaj konduti dece, ili rigardis modeste la okazaĵojn de malproksime, eĉ mi devas diri: kun iom da ĝuo. Ili rigardis atenteme kaj ĝentile, kiam la vestaĵo de la kolerega ĉefo ŝiriĝis je ĉifaĵoj, kaj li ricevis tiom multe da piedbatoj kaj vangofrapoj, kaj kun tiel nekredeble rapide, kvazaŭ lia ĉeesto tute ne influus John-on. Poste ili ruliĝis sur la ferdeko brakumante unu la alian, fine John prenine la kapon de Havliĉek je la oreloj, batadis ĝin ofte al la planko, kaj eble li neniam estus enuinta fari ĝin, se tiu ne petus la junulon ĉesigi tion. La piratoj ne moviĝis. Havliĉek vere povis esti kontenta pri la takto de la piratoj. Ili eĉ ne moviĝis. La kaptitoj fortiregis Marlow-on, kiu eĉ tiam piedbatadis furioze la svenintan kapitanon. La blankhara, sunbrunigita homo venis malrapide al ili, li rigardis John-on poste la svenintan Havliĉek-on kaj diris kapjesante:

— Ĝi estis bona laboro. Verŝu akvon sur tiun ulaĉon. — Poste li turnis sin al la kaptitoj. — Reiru en vian kajuton!

— Kion vi volas fari al ni?! — demandis Marlow.

— Vi vidos tion. Kaj parolu pli mallaŭte. Ĉu vi komprenas?

— Ĉu vi pensas, ke mi timas vin?! — diris John sovaĝe. La blankhara homo kun subita movo, ŝajne malforte ekbatis lin je la mentono. Transkapiĝinte, li dorsenfalis tiel, kiel forĵetita promenbastono. Sed li ne konis timon! Li sentis, ke la lupo eksplodis el li. Li kuris al sia kontraŭulo kun mallevita kapo. Sed post la dua bato li restis kuŝanta sur la planko. La blankhara homo ne moviĝis de sur sia loko.

— Kondutu trankvile — li diris apenaŭ aŭdeble.

Tamen pro tiu mallaŭta voĉo frostotremo trakuris la dorson de la kaptitoj.

Akompaninte ilin al la kajuto, troviĝanta sub la interferdeko, oni ŝlosis la pordon kaj starigis gardiston antaŭ ĝin. Burton kaj Larry flegis la svenintan John-on. Mary subite paŝis tien kaj viŝis la fluetantan sangon el lia buŝangulo. Eĉ ŝi karesis la frunton de la knabo. Larry mallevis siajn okulojn. Li admiris John-on. Estis nekomprenebla tiu subita batalemo. Tamen li estis iomete kolera pri li, ĉar nun jam li konjektis, ke la bato, kiun li ricevis, okazis pro miskompreno, sed por la vireca konduto, absolvita fare de John, li mem subaĉetis Havliĉek-on. Do, lia propra mono estis akvo por la muelilo de Marlow. Sed John nenion sciis pri ĉio ĉi, kaj ĝi tute ne klarigis tiun vere heroan, elstaran kuraĝon, kiel John batis la pseŭdopiraton duonmorta, defendante Mary-on, kaj li draŝigis sin duonmorta fare de tiu timiga, blankhara homo. Hm… tamen estas ia problemo ĉi tie. Ĉar Havliĉek dungis suspektindan kompanion…

John baldaŭ rekonsciiĝis. La kaptitoj kaŭraĉis malgaje sur la planko, la personaro de la iama jaĥto, respektante la disciplinon, sidis iom pli malproksime de la sinjoroj. Sinjorino Long kaj Mary provis gardi sian trankvilon, sed tio sukcesis malfacile.

— Kion ili volas de ni? — demandis la maljuna Burton.

— Elaĉetmonon — respondis Long. — Kial ili batus nin? Dank’ al Dio ni ne estas malriĉaj, ni pagos, kaj la afero estos aranĝita tiel.

— Pardonon, gesinjoroj — interrompis Harrington, la stiristo, — mi opinias, ke ni estas en vere malagrabla situacio. Mi vidis inter ili malaltan, dikan homon, kiu nomiĝas Higgins. Oni ĉie serĉas lin ĉe la ĉinaj marbordoj, ĉar li estas fifama — kanajlo.

— Sed ili ja volas nenion alian, ol monon? — diris Larry timiĝinte je tiu respondo, kiu ne estis tiel stulta, kiel Havliĉek, kaj li konjektis, ke estas problemo.

— Nu… — respondis la striristo malcerte, interrigrdinte kun la matrisoj kaj la kuiristo — mi opinias… ke atinginte nordokcidenten… de la kurso… ili tenos en kaptiteco ĉi tie maksimume sinjoron Burton, la pli aĝan, aŭ sinjoron Long… Ĝi jam estas kutimo ĉe ili. La manskribo de unu homo sufiĉas por ĉantaĝi ankaŭ la apertenulojn de la aliaj.

— Ni povas diri tion sincere! — interrompis la kuiristo. Ili lasos neniun vivanta, nek tiun, kies proksimulo pagos. Ili tuj mortigos precipe nin, kaj la junsinjorojn, se ni devojiĝos el tiu ĉi kurso, kie ilin minacas la danĝero, ke ŝipo veturos renkonte.

Ili eksilentis timiĝinte. John, kiu sentis tiel, kredanta la sciencojn, ke la atavismo perfekte rompas vojon al si tra lia edukiteco, farita el papermaĉaĵo, li konstatis konsterniĝinte, ke li tute ne timas, plie li sentas triumfon kaj malestimas la morton. Li sentis, ke lia deveno predestinacias lin al rolo de gvidanto, kaj al urĝaj faroj.

— Kiom loge daŭros, ĝis ni devojiĝos de la zono? — li demandis.

— Se ne ŝanĝiĝos la direkto de la vento, dudek kvar horojn — diris la stiristo.

— Ĉiuokaze ni provos batali kontraŭ ili. Ĉu vi volas obei min? — demandis John.