Уладзімір Арлоў - Паром празь Ля-Манш

Дзень пры дні
глядзяць мне зьдзіўлёна ўсьлед
збуцьвелыя манэкены:
хіба яны
не адзіныя жыхары
ў гэтым горадзе?
Блукаю па вуліцах,
зацярушаных тонкім пылам,
на якім
бачу толькі
свае ўчарашнія сьляды.
Блукаю па гэтым горадзе,
бо калісьці
сустрэў у пакручастым завулку
маленькія сьляды
босых
ног.

Сёньня
на утравелым пляцы
каля помніку,
дзе жыве мая сяброўка-яшчарка,
я распалю
вогнішча,
і
ты выйдзеш на пах дыму,
каб сагрэцца.
Сёньня
горад ажыве
і напоўніцца
людзьмі.

На спатканьне з табой
мяне прывяла
бэтонная сьпіраль
нью-ёрскага музэю Гугэнхайма
і 2-я вэрсія Імправізацыі № 28
Васіля Кандзінскага
разам з «Парыжам» Марка Шагала,
чый зеленавокі кот з чалавечым тварам
глянуў на мяне так выразна,
што я даў зарок
убачыць Эйфэлеву вежу з вакна
раней, чым за свае грахі
вярнуся на зямлю
ў іпастасі ката —
якраз тады ты апусьцілася на маю руку,
каб упэўнена залезьці
ў левую кішэню.
Кім была
ў сваім мінулым увасабленьні
ты?
Паслушкай
Спаса-Эўфрасіньнеўскага манастыра?
Першаклясьніцай зь Серабранкі,
замучанай у ліфце
сэксуальным маньякам?
А можа,
у цябе перасялілася
душа маёй сучасьніцы,
якая жыве зараз
паводле менскага часу
і якой
апошні тралейбус
вязе зь дзяцінства
сон пра старую Нямігу
і пра Татарскія Агароды?
У душным сабвэі
я даю табе
беларускае імя,
а на беразе Іст-Рывэр
мы разам глядзім
на лёгкія самалёцікі,
што цягаюць па небе
рэкляму конкурсу фотамадэляў.
Магчыма, ты хочаш
палётаць зь імі?
Не, табе яўна цікавей
абмеркаваць са мною
модныя сёньня
беларуска-ірляндзкія аналёгіі,
абвінавачаньні прэзыдэнта Клінтана
ў адультэры,
а таксама
фантасмагарычны помнік Леніну,
што, ратуючыся ад настальгіі,
усьцягнулі на дах суседняга дому
эмігранты з СССР.
Менавіта тут я нарэшце разумею:
я — ня тая расьліна,
што прымецца на гэтай глебе,
нават калі перавезьці сюды
ўсіх ленінаў Беларусі
і зладзіць на кожным
па бусьлянцы.
Пасадзіўшы цябе на далонь,
я паўтараю гэтае адкрыцьцё ўголас,
і ты,
паважна выслухаўшы,
супакоена раскрываеш крылцы.

Тое лета
зь першым пацалункам у духмяную макаўку,
з уважлівым позіркам сьмерці,
з адзінокаю срэбнай кудзеркаю,
з ласанькай, што любіла цалавацца,
з зацьвілаю азярынай,
якая памятае тваё цела з тых часоў,
калі вада ў ёй была празрыстая,
як твае сны...

Тое лета
будзе доўжыцца
даўжэй за нас.

Мая першая жанчына
выйдзе з сутоньня
і прысядзе да майго стала.

Таннае віно
пальецца ў кантовыя шклянкі.
Сьпелы сланечнік
зазірне ў цёплыя шыбы.
Сьвежай пабелкай
запахнуць сьцены мазанкі.
Ты мая першая жанчына,
і таму
ты ўмееш вяртаць час.
Ты мая першая жанчына,
і таму
час ня ўладны над табою.
Ты —
мая першая жанчына.

Сустрэнуцца над сталом
нашыя шклянкі.
Сустрэнуцца на стале
нашыя рукі.
Сустрэнуцца на краі сусьвету
нашы целы.

Памятаеш,
ты варажыла мне
па расколінах сьцежкі?

Памятаеш,
ты варажыла мне
па птушыных пёрах?

Памятаеш,
ты варажыла...

Смуглыя пальцы
прабягуцца па лініях
майго няспраўджанага лёсу.
Гагатавыя вочы
ўведаюць прышласьць.
Распусныя вусны
журботна прашэпчуць:
о ромэ, ромэ...

Яе голас
будзе старэйшы за яе цела.
Яе вочы
будуць старэйшыя за яе голас.
Яе душа
будзе старэйшая за гэты сьвет.

Мая першая жанчына
выйдзе з сутоньня
і прысядзе да майго стала.

Трое мужчын
ідуць паўзь мяне
па чыстым сьнезе —
тры ланцужкі сьлядоў
цягнуцца за імі.
Трое маіх сяброў
ідуць па белай нерушы,
і ланцужкі іх сьлядоў
абрываюцца.
Спачатку за адным,
потым за другім,
потым за трэцім.
Трое маіх сяброў
ідуць па сьнезе,
не пакідаючы сьлядоў.
Чаму за вамі няма сьлядоў? —
спалохана крычу я.
Я маўчаў,
калі трэба было гаварыць,
адказвае першы.
Я гаварыў,
калі трэба было маўчаць,
адказвае другі.
А ты, мой самы дарагі сябра,
чаму ты не азірнуўся?
Ён глухі,
адказвае першы.
Ён нямы,
адказвае другі.
Трое падарожнікаў
ідуць паўзь мяне
па чыстым сьнезе.