Уладзімір Арлоў - Паром празь Ля-Манш

У тую ноч
мы гулялі ў більярд.
Дагаралі ў каміне
рэшткі мінулага дня;
дымок ня пахнуў нічым —
напэўна таму,
што ад раніцы да вечару
мы так і не сустрэліся.
Я засяродзіўся на карамболях,
а ты
з грацыяй марцовае коткі
раптам выцягнулася
на зялёным сукне
ўва ўсёй раскошы
юнага
віялянчэльнага
цела і,
узмахнуўшы вейкамі,
прапанавала лічыць,
што гэта — поплаў
з матылькамі і смолкамі.
Мілавіца
зазірала ў вакно,
пазіруючы астраномам
і не здагадваючыся,
што тваё ўлоньне
пахне слуцкімі бэрамі.
А калі стаміўся камін,
калі адсьпявала віялянчэль,
і сьцішыліся ў люзах
блакітныя мятлушкі,
ты санліва сказала,
што твая душа
заначуе ў маёй...
Мы прачнуліся
ў розных ложках,
каб здрыгануцца
ад холаду,
каб выпіць ранішнюю каву
з тваёй срэбнай сьлязінкаю,
каб праз стагодзьдзе
ўспомніць наш більярд
у вандроўцы
па іншым часе.

Хто прыдумаў,
што ўсё праходзіць,
нават тое,
што праходзіць
праз сэрца?

У Англіі
ёсьць каралева
і ветлівыя палісмэны.
У Англіі
жывуць шэрыя вавёркі
і гарадзкія лісіцы.
У Англіі
смачныя пірагі з ныркамі.
У Англіі
ёсьць магіла Карла Маркса,
якую можна заслаць
газэтай «Советская Б.»
і выпіць,
каб капіталісты ўсіх краінаў
зьядналіся.
У Англіі
растуць магноліі,
а на сьняданак бываюць
сьвежыя суніцы.

Але ў Англіі
няма цябе,
і твайго
зьлёгку санлівага позірку,
і тэлефонаў з тваім голасам.

У Англіі
няма прэзыдэнта
і Таварыства ангельскай мовы
імя Ўільяма Шэксьпіра.
У Англіі
няма плаўленых сыркоў
і бурштынавага напою «Крыжачок».

Але ў Англіі
няма і цябе,
і тваіх нестандартных ножак,
і адважнай фрызуркі,
што марыць
зусім не пра грабеньчыкі.

У Англіі
ёсьць магчымасьць застацца
і піць каву на Пікадылі,
стаць сваім сярод галубоў
Трафалгарскага пляцу
і паіць «Гінэсам»
знаёмую лісіцу
ў раёне Фінчлі.

Але ў Англіі
няма цябе,
і твайго шэпціку,
сатканага з самых пяшчотных
і самых грубых слоў,
што казычуць вуха
пёркамі дзівосных фантазій.

А таму
я купляю для нас зь лісіцай
пляшку ірляндзкага лікёру,
і мы абыходзімся
бяз закусі.
Лісіцы ня плачуць,
толькі даверліва глядзяць у вочы.

Пад белымі скаламі Дуўру
нецярпліва чакае паром,
дзе я вып’ю за тое,
што пада мною свойскі Ля-Манш,
які рыфмуецца з словам «наш»,
а тады накіруюся ў WC, каб,
пабыўшы алегорыяй крыніцы,
учыніць дэфлярацыю
цнатліва белай ангельскай сьцяны.
Аднак гэта ўжо зробяць да мяне.
О, жывы подых радзімага кантынэнту!
На ім няма Англіі,
але ёсьць ты,
і дзесьці за Францыяй і Галяндыяй,
за Бэрлінам і Варшавай,
за Івацэвічамі й Койданавам
ты стаіш ля вакна
з келіхам у тонкай
цёплай руцэ
і чуеш, як родны памежнік
кажа мне:
«Здравствуйте!»

Абдымаючы цябе,
я думаю
пра ненапісаны раман,
густыя зарасьнікі чарнавікоў,
таленавітыя ножкі
знаёмай карэктаркі,
якая пазнала сябе
ў адной з гераіняў...

Абдымаючы цябе,
я згадваю
лілеі
на возеры Люхава пад Полацкам,
свае адлюстраваньні
ў парыскіх лужынах,
кавярню з адзіным сталом
у каталёнскай вёсцы,
дзе Сальвадор Далі праездам
пазбавіў нявіннасьці
юную пастушку...

Абдымаючы цябе,
я смакую
густое каліфарнійскае віно,
палахлівую пэрлінку
твайго ўлоньня,
Міжземнае мора
ў Барсэлёне й пад Фамагустаю,
дзе Атэла душыў Дэздэмону...

Абдымаючы цябе,
я заўсёды ўяўляю
іншых жанчын —
тое, як буду
абдымаць іх,
і ўсё астатняе,
што малюе
мая цыганская
фантазія...

Але — вось дзіва! —
абдымаючы іншых жанчын,
я ніколі
не ўспамінаю
Сальвадора Далі,
ня думаю пра
карэктуры і карэктарак,
не смакую
пяшчотных ракавінак
і не ўяўляю
іншых жанчын.

Абдымаючы іншых жанчын,
я думаю толькі пра тое,
каб хутчэй усё скончылася —
каб зноў абняць
цябе.

Што здарыцца з вамі,
мае найдаражэйшыя сябры,
калі мяне ня стане?
З табою,
антыкварная лямпа
часоў першай закаханасьці,
з табою,
мой цёплы фатэль,
вынаходлівы сьведка
першых і наступных
грэхападзеньняў,
з табою,
мой шчарбаты зялёны кубак,
што пад выглядам гарбаты
любіў частаваць
зусім іншымі напоямі...
Магчыма,
вас падзеляць сваякі,
а магчыма,
выставяць на продаж,
і вы разьедзецеся
па чужых кватэрах.
Фатэль
упадабае на аўкцыёне
пышную дупцю
бальзакаўскага веку,
але дастанецца
худому гомасэксуалісту.
Цалкам верагодна, што
лямпа скарыстаецца выпадкам,
каб скончыць жыцьцё
самагубствам,
а шчарбаты кубак
проста выкінуць на сьметнік.
Але кубку
пашанцуе найболей:
яго знойдзе бадзяга, які
чытаў маю кніжку
і аднойчы выпіваў са мной
у альтанцы на нашым двары.
Буду сумаваць па вас
там,
дзе, напэўна, нельга запаліць
настольную лямпу,
каб у яе сьвятле
паднесьці кубак глінтвэйну
сьмяшлівай істоце,
якая маляўніча ўладкавалася
ў цёплым фатэлі,
якую абавязкова дачакаюся там,
дзе, відаць,
не гатуюць глінтвэйну.