Уладзімір Арлоў - Паром празь Ля-Манш

Учора ўвечары
я адклаў
прапахлы восеньню
і салодкім жаночым потам
рукапіс аповесьці
і нечакана ўзяўся выпісваць
зь сярэднявечных хронік
назвы тканінаў,
якія падараваў бы табе
на сукенкі,
гарсэты й спадніцы
ў часы Берасьцейскай вуніі.
На дзень анёла
ты атрымала б
цяжкі куфар
заморскіх сувояў,
і ўсё дзеля таго, каб,
распаліўшы камін
і адаслаўшы пахолкаў спаць,
блытаючыся ў мудрагельлі
гузікаў і завязак,
шукаць у імбірным прыцемку
спачывальні
тваё маціцовае цела,
якое — удваіх з душою —
чакае мяне
праз чатыры стагодзьдзі,
пасьля палітычнага мітынгу
і вулічных боек зь міліцыяй,
у прадзьмутым ветрам пакоі,
сагрэтым толькі камінам
з імбірнай спачывальні,
чыя замочная шчыліна
сталася працягам вока
маладога слугі —
пакуль я адлічваю
флярыны й талеры за
фаляндыш брунатны,
мухаяр гвазьдзіковы і
адамашак кармазінавы.
Мне яшчэ хопіць на
люндуш белы,
кір папяловы,
аксаміт узорны,
і застанецца пара манэтаў
на зялёную тафту і
згубленую ў дрогкім рыдване
срэбную завушніцу,
безь якой зусім зьмерзла
чуйная ракавінка
дасканалага вуха,
што замест голасу хваляў
ловіць мае крокі
на паплямленым крывёю
менскім бруку.

Завару
ў парцалянавым кубку
з «Пагоняй»
гарбату,
паваражу на чаінках:
ці доўга мне
жыць у доме,
населеным чужымі людзьмі
і задуменнымі прусакамі,
сярод якіх у мяне
завялася апошнім часам
парачка цікавых суразмоўцаў,
ці доўга мне
жыць на вуліцы,
дзе каты ў гэтым сакавіку
ўжо не ўспаміналі
маёй рыскі Басоты,
ці доўга мне
жыць у горадзе,
дзе садзяць за краты
паэтаў, якія калісьці
былі выведнікамі
нашае будучыні,
ці доўга мне
жыць у краіне,
што ўсё часьцей
прыводзіць на памяць
гісторыю пра павука,
якому адарвалі ногі
і загадваюць бегчы,
а паколькі ён ня можа,
робіцца выснова, што
вушы ў павукоў
месьцяцца на нагах.
Завару
ў парцалянавым кубку
з «Пагоняй»
гарбату,
і танец чаінак
застанецца галоўнай падзеяю
гэтага дня.

Твой драмадэр
мэлянхалічна жуе
схопленую плюшавымі вуснамі
калючку,
старанна робячы выгляд,
быццам спрабуе здагнаць
чырвоны дынар сонца,
што коціцца
за клясычныя барханы,
з-за якіх выходзіць
шакалядавы маладзён
з тузінам піва
ў памаранчавым вядзерцы.
За рахманы нораў
твайго драмадэра завуць
проста кемаль,
а ў перакладзе —
вярблюд,
але ты ўсё адно
глыбока паважаеш яго, бо
пах ягонае мачы
адпужвае вужак і скарпіёнаў.
Наперадзе горад Эль-Флявуар
(у гэтых мясьцінах
любое паселішча
лічыцца горадам):
пяцьсот жыхароў
склікае муэдзін
і прыкладна столькі ж
ляжаць у пытляваным пяску,
навечна павернутыя
спакойнымі тварамі
ў бок Мэкі.
Вока адпачывае
ад кірыліцы і лацінкі,
бэтонны сьфінкс у паранджы
працуе вартаўніком
трохзоркавага гатэлю,
а значыць,
цудадзейная мача
сёньня не спатрэбіцца
і парт’е атрымае шанец
развучыць «калі ласка»
і «дабранач»,
што ніколі ў жыцьці
яму не прыдасца.
Код Беларусі — 375,
і ты маеш
выдатную магчымасьць
у тэлеграфным стылі
паведаміць у мікрафон,
што цябе занесла ў Туніс,
у Сахару,
у тую кропку,
дзе абрываюцца дарогі
і разгортваецца прастора,
населеная толькі міражамі,
крылатымі вярблюдамі
і бляндзіністымі шакаламі
з рубінавымі вачыма.
Парт’е таксама аматар
далёкіх вандровак
і ў жніўні
гуляў зь белай жанчынаю
па Парыжы,
дзе і ты калі-небудзь
будзеш бадзяцца па кавярнях —
адзін ці з чорнай сяброўкаю,
але пакуль што
табе хочацца выйсьці з гатэлю
і расьцягнуцца на цёплым пяску,
павярнуўшыся тварам
да краіны,
у паломніцтва да якой
ператвараецца тваё кожнае падарожжа,
хоць ты патрэбны ёй ня болей,
чым патрэбны зараз
пільным сахарскім скарпіёнам
пад гэтым атрамантавым небам,
засьмечаным цьмянымі сузор’ямі
і чародамі
крылатых вярблюдаў.

Нас трое —
індыгавы вечар,
вохрысты каштан
і я
з пляшкаю цёмнага віна,
якую мы вып’ем
за тваё цела:
спачатку —
за яго высокі гемаглябін
і спачын мікробаў,
што аддана служаць
дзьвюм на год
традыцыйным ангінам,
потым —
за яго садовыя сьцежкі
і авантурныя альтанкі,
дзе дазваляецца гаварыць
выключна шэптам,
потым —
за яго імжыстыя
хрызантэмавыя раніцы
і небясьпечныя дзённыя
пілігрымкі,
за яго скрутныя віры,
падступныя затокі
і затанулыя ў іх караблі
зь вядомымі адной табе
мужчынскімі імёнамі,
за канстанту яго экватару
і ягоны нулявы мэрыдыян,
праведзены празь дзьве плямкі
з разраду асобых прыкметаў,
за сусьвет твайго цела і
непрадказальнасьць арбітаў
яго населеных гуманоідамі
плянэтаў
і пустэльных астэроідаў,
за яго сузор’і
і туманнасьці,
што існуюць
у інфрачырвоным
і ультрафіялетавым
спэктрах,
за жнівеньскія зьнічкі
загаданых грахоўных жаданьняў,
за...
Сёньня надарыўся
першы прымаразак,
і ў кампаніі каштана і вечара
я п’ю
за тваё цела.