Адам Глёбус - Рарк

Механiстычнае гудзенне
Перарабляе кожны гук.
Палiраванасцю адзення
Спявае глянцавiты брук.

Іржа машыннага шыпення
Цячэ па вулiчнай хадзе.
Мой цень, акрылены трымценнем,
То падае, то зноў iдзе...

Я той, у кiм жыве глыток спакою.
І той, у кiм стаiць агонь пякучы.
І той, хто дакранаецца рукою
Да поўнi, спапяляюча-блiскучай.

Я той, у кiм заблыталiся страсцi,
Хто хоча працай выратаваць хворых,
Хто не паспеў пакуль яшчэ упасцi,
Той, хто змяшае разам радасць з горам.

Я той, хто сустракае ля аргану
Свой цень i цень свайго дзiцяцi
І хто свайму няўстойлiваму стану
Апору знойдзе ў простым слове Мацi.

Я той, хто ёсць у гэтым белым свеце,
Хто чуе, бачыць, дыхае, кранае,
І той, услед каму спяваюць дзецi,
Той, хто пякельны водар выракае.

Я там, дзе крышаць неба самалёты,
Дзе цягнiкi руйнуюць рэшткi цiшы,
Дзе чалавек пакутлiва-самотны
І дзе не можа быць нiякi iншы.

Дзе пыл курэў на аўтастрадзе,
На перакуленым адчаi,
Як на цэментнай балюстрадзе,
Сядзела кафельная чайка.

З малакаштоўнага металу
Яе халоднае сардэчка
Механiстычна грукатала
Памiж дарогай i мястэчкам.

Глядзела пудзiла з гарода,
Як за прыватнымi садамi
Жаўцела вежа льнозавода
Над залацiстымi стагамi.

Два срэбныя малакавозы
Правуркаталi да сталiцы...
Звiнелi пудзiлавы слёзы,
Бо чайка мусiла разбiцца.

Памiж сталiцай i мястэчкам,
Памiж кюветам i гародам
Яе латуннае сардэчка
Знайшлi калгасныя льнаводы.

Іду праз боль да разумення слова,
Губляю цела, сон i пачуццё,
Губляецца астатняя ахова -
Безабаронным робiцца жыццё.

Халодны, вадкi, цвёрды, цёплы космас
Стаiць у рухах i над мiтуснёй...
У вогненных, блiскуча-белых космах
Палае праўда, знiтаваная з хлуснёй...

А ён адзiны, той, хто мае права -
Стаяць, не варушыцца, не крычаць.
Ён — космас, i яго над намi слава
Спакоем прымушае ўсё гучаць.

І мы гаворым, блытаючы словы,
Спяшаючыся зразумець сябе,
Чытаем у падручнiках умовы,
Не ведаючы, што сказаць i дзе...

Ідзе, iдзе праз космас нерухомы
Мой верад — мой пякуча-жорсткi боль,
І кiдаецца ў небыццё са стромы...
Крывёю пахне новай думкi соль.

Ацэтыленавы агонь
На чорна-слiзкае жалеза
Паклаў блакiтную далонь -
І засвiстаў скразняк з разрэзу.

Душа жалезнага быцця
Стагнала ў гаркаце i дыме,
У асалодзе адкрыцця -
На тэрмаядзерным уздыме.

Шуганне ветру i агню,
Кананне ветру i жалеза
Перараблялi цiшыню
На песеннасць этнагенезу.

У палымянасцi плылi,
Упарта звонячы мячамi,
Чырвона-шэрыя палi
Над ворагамi й крумкачамi...

На даляглядзе чорны конь
Ляцеў праз iрдзяную замець...
Ацэтыленавы агонь
Вярнуў пакрыўджаную памяць.

Чорна-белага студзеня
Негатыўнасцi звычныя,
Бо мой свет — фотастудыя
Аналiтычная. Аб'ектывам гартаю
Раскадроўку аблiччаў,
Праклiнаючы зграю
Рэтушораў цынiчных.

На рэкламным праспекце
Я здымаю каханне,
У чырвоным аспекце
Кампаную жаданнi.

Пазiтыўна-няярка
Скончу дзённыя справы -
У "Траецкай" кавярнi
Вып'ю кубачак кавы.

Як сцягi альтруiзму,
Да крухмальных аблокаў
Вецер кiдаў бялiзну -
Навальнiцу палохаў.

Ён ляцеў на балконы,
Рваў старыя газеты,-
І круцiла над светам
Некралогi з партрэтамi.

Вецер нёс iнфармацыю
Напалову размытую,
Парушаў пунктуацыю,-
Уваскрасалi забiтыя.

Усмiхалiся вусны
На паперы скамечанай,
І здавалiся глупствам
Усялякiя сведчаннi.

Над крыклiвымi гмахамi,
Над маўклiвымi блокамi
З друкаванымi птахамi
Вецер знiк у аблоках.

Няярка гарыць вiтрына.
Струменяцца адлюстраваннi.
Тралейбусаў плыткiя зданi
Бруяцца ультрамарынам.

Анёлы аблокаў з дыкты
Ружовыя, нiбы мальвы,
Блiшчаць самалётнай эмаллю,
Паснуўшы ў палёце звыклым.

Завiс парашут парасону
Над цэдлiкам-парашутыстам,
У небе гандлёвай выстаўкi
Зiхцяць матылi з кардону.