Адам Глёбус - Рарк

Пад дажджом, разгружаючы моўчкi машыну з прычэпам,
Мужыкi пад паветку складалi мяхi з угнаеннем.
Учарнелае лiсце спрачалася з ботамi шэптам.
Пахла вулiца хлебам i восенню да ачмурэння.

Мы прыедзем дадому,
Зноў падпалiм бульбоўнiк,
І па саду старому
Паляцiць дым-вандроўнiк. Сад гасцей дачакаўся.
Стаiмо на паўзмежку.
Чорны клён захiстаўся,
Лiсце сыпле на сцежку. Залаты i чырвоны
Быў учора наш сад.
Дрэвы страцiлi кроны.
Я гляджу, як мой брат Моўчкi ходзiць на градах;
Пэўна, слухае ён,
Як у чорных прысадах
Стогне ссечаны клён.

Свiслач-рэчка коцiцца з гары -
Чыстыя крынiцы, цёмныя вiры -
Коцiцца да мора, мора-акiяна,
Бо з гары кацiцца ёй наканавана.

Ухапiўшы за белую поўсць аблачыну,
Я спакойна ляцеў па-над Свiслаччу-рэчкай.
Незнарок напаткаў маладую жанчыну,
Што на чорнай хмурыне чакала сустрэчы. Запытаў:

"Цi мяне ты, жанчына, чакаеш?"
Адказала з хмурыны: "Чакаю другога".
Я сказаў: "Ты мяне назаўжды пакахаеш
І забудзеш, як сон, кавалера другога".

Мы ляцелi ўдваiх па-над Свiслаччу-рэчкай.
Я трымаў аблачыну, жанчына — хмурыну.
"Я чакала, чакала цябе цэлу вечнасць", -
Вось i ўсё, што сказала мне тая жанчына.

Свiслач-рэчка коцiцца з гары -
Чыстыя крынiцы, цёмныя вiры -
Коцiцца да мора, мора-акiяна,
Бо з гары кацiцца ёй наканавана.

У маёй суседкi
Вырасла на столi
Залатая кветка
Дый згубiла колер.

Абмiнулi Рэню
Хлопцы-кавалеры,-
Кветкавы карэннi
Леглi на шпалеры,

Пацяжэлi ценi,
Расплылiся вокны,
Разышлiся сцены
У чарнаце глыбокай...

Мiльганула зорка
У жалобнай слоце.
Уздыхнула горка
Дзеўчына ў самоце.

Не тужы, Рэгiна,
Знойдзецца каханне, -
Чорная вяргiня
Залатою стане.

Раз'ятрана, быццам вялiзны бугай,
Раве матацыкл стары i чырвоны -
Дзед Бронiк рулюе дадому праз гай.
Рахманае рэха бубнiць забабоны.

Пярэстай цялушкаю неба ляцiць
У чорны палон бугаiнага рыку.
Заглух матацыкл. Дзед Бронiк стаiць,
Не чуючы ўласнага болю i крыку.

Яму падалося, што Ядзя iдзе,
Што жонка, якая памерла тым летам,
Паклiкала цiха яго кагадзе,
А словы Ядвiгi стаяць запаветам.

Калянае лiсце ляцiць на траву,
Вятрыска ламае сухiя галiны.
У кожнай сасне Бронiк бачыць труну,
А неба зрабiлася колеру глiны.

Чырвоная поўня над садам вiсiць,
Чужы матацыкл гудзе на дарозе.
На ганку самотны дзед Бронiк сядзiць,
Ядвiга чакае яго на парозе.

Казік надзеў зялёны капялюш,
Пайшоў у сад збiраць свiнням ападкi,
А там, у жоўтым шапаценнi груш,
Убачыў Казiк сiнi фартух маткi.

Яна iшла праз агрэсту кусты,
Праз мiтусню камарыкаў-казюрак,
Праз водар яблык, моцны i густы,
Праз кветкi i лiсты рудых настурак...

Шасцелi на паўзмежках пацукi,
Трымцелi i гулi чмялi, жукi i восы...
Казюк прыпаў да матчынай рукi,
Расцiснуты здарэннем, безгалосы.

І змоўклi восы, пацукi, жукi,
Чмялi. Як бурачковая агатка,
Сляза зляцела з матчынай рукi,
І прыпынiлася на хвiлю ў садзе матка.

А можа, й не хадзiў наш Казiмiр
У сад, не сустракаў той любай маткi?
Дый не, стаiць вядро, а ў iм ападкi,
Дый у агатках-слёзах шэры жвiр.

Неба злоўленае — аконнае,
Магазiнна-пластмасава-новае.
Неба рэдкае, мякка-вясновае,
Як адноўленае iконнае.

Неба ранiшняе, вечаровае,
З указальнiкамi рознымi.
Неба гулка-вакзальна-дарожнае
Над маiм чорным роварам.

Перуновае-маланкава-ветлiвае,
Страказiнае — дрогкае, нiзкае,
Неабдымнае, дымнае з плiскаю -
Гэта неба салодка-летняе.

Неба дзеда Валодзi — вясковае
З матылькамi па-над кароваю.
Недасяжна-бясконца-блiзкае,
Мацiцовае — маё местачковае.

Неба густа-вiшнёва-ласкавае,
Самалётна-дзюралева-сiняе,
Аэрафлотна-застылае — зiмняе.
Неба зялёнае з ластаўкаю!

Ідуць каменныя гiганты
На эбанiтавых руках.
Пенабетонныя атланты
Нясуць урбанiстычны гмах.

Над нерухомасцямi блокаў,
Над пенапластавай гарой,
У паралонавых аблоках
Стракоча верталётны рой.