Адам Глёбус - Рарк

Наша сустрэча не за гарамi.
Не за лясамi твой пачастунак.
Не за палямi мой пацалунак.
Наша пяшчота не за марамi.

Хоць i паблытаны словы вятрамi,
Хоць i, забыўшыся на паратунак,
Панi Маркота кратае струны
Стомленай арфы ў колiшнiм храме.

Сумная поўня нам спачувае -
Вузкiя сцежкi асвечвае ўпотай,
Хоць i хмурына поўню хавае.

Абавязкова горыч самоты
Мы да сустрэчы ператрываем,
Хоць i навокал стогнуць балоты.

Сцяна, цвiкi, вiсяць ватоўкi.
На дроце спее цар-кiндзюк.
На шыбцы пастку сплёў павук.
Там, на палiцах: кансароўкi,

Бутэлькi, слоiкi, вяроўкi.
Свiдруе шафу шашаль-жук.
Дзярэ дзяругу пан-пацук.
Там, па кутах, стаяць рыдлёўкi.

Там ноччу ходзiць шэры чорт,
На чорце скача чорны крот.
Там поўны круп стаiць цабэрак.

Вiсiць вяндлiны цяжкi кош.
Там мыш дзярэцца на куфэрак.
Сцяна, тырчыць зламаны нож.

Не ведаем,
што будзе...
Што было,
знiкае...
Мы будуем сабор,
дзе, можа, будзе
будучае жыць
мiж сцен мiнулага,
пад купалам прасторы,
i разам з iм
мiж часу,
на мяжы
узнiкне зараз
i ўбачыць зоры,
чыё святло
так доўга
да Зямлi
ляцiць.

На востры кант барвовых дахаў,
Памiж прутоў антэн, на лёд
Упала сонца — збiтым птахам...
За ветрам, ў сiнi краявiд,
Мiж велiчы бетонных гмахаў,
Праз браму ночы вечар знiк...
На чорным небе звар'яцелым
Накрэслю крэйдай месяц белы.

Акно паспелi адчынiць
Насустрач вiльгацi паветра,
Але закуты розум спiць
Пад чэрапам зiмовых кветак.
У млосным сне мядзведзь ляжыць
На сподзе чорна-сiнiх нетраў
Зямлi. Сок падае на твары,
І адчыняюцца iмшары.

Нас не спыталi, нам далi жыццё...
Жаданне нашае — у целе iснаваць
І разумець сусвет як адкрыццё
Няспыннасцi, упарта ашчаджаць
Той тэрмiн, дзе змясцiлася быццё,
Але iстоту мусяць спакушаць
Бязгучным iснаваннем па-за целам,
Дзе зноў збяромся мы ў бязмежжы белым.

Пад кляштарам, у сутарэннi,
Бязгучна сыпаўся леўкас.
Мы атынкоўвалi скляпенне.
Маўклiвы лiк глядзеў на нас.
Няўзнак з-пад кельнi кропля вапны
Упала на руды абраз,
На цёмны лiк, i рысай трапнай
Пазначыла няўлоўны час.

Вакзальны дух. Настрой на змены скоры.
Як абразок, трымаеш ты бiлет.
Адно што добра — шчыра не гаворым.
Наш пацалунак запаўняе свет.

Мы пакiдаем дробязi на памяць.
Таго, што ёсць, не зломiш, каб хацеў.
Састаў кранаецца, i лiхтары сiгналяць
Рубiнавым агнём у чарнаце.

Быў дзень без сонца: мяккае святло,
Ахутваючы, абмiнала формы,
Здавалася, што нерухомае плыло...
Быў вечар млявы, стомлены, бяззорны.
Гублялiся абрысы — наваколле йшло
Да ночы з мокрым снегам, з небам чорным...

А ноч была, як дзень празрыста-шары,
Пад нiзкiм купалам бясконцай хмары.

Узнiк на даляглядзе горад -
Зацвiў неонавымi зорамi.
І перад сонным святлафорам
Аўтобус, уздыхнуўшы зморана,
Спынiўся, пахрыпеў маторам
На беразе асфальтавага мора...

Я выйшаў на бетоннае прымор'е.
Стаяла надзвычайнае надвор'е.

Ты чырвань цэглы нёс i нёс наверх,
Каб наблiжаў да белых промняў сонца
Нас новым днём наступны крок-паверх.
І быў, здавалася, рух угару бясконцы...
А быў бясконцы толькi твой намер
Убачыць Сонца ў простай абалонцы.

Там пазiраў на першы хмарачос
Блакiтны голуб з чырванi нябёс.

Мiж сосен з жоўтаю карою,
Дзе пах смалы стаяў густы,
Дубок галiнаю крывою
Шпурляе зверху жалуды
На неба ў лужынах рудое,
На белы жвiр каля вады...

Сцямнела — сумна стала ў лесе,
Упаў лiсток сухi на месяц.

Печ трэснула, i дух пабiтай цэглы
Змяшаўся з пахам кветак i грыбоў.
На сцены, на страху трава i мох узлезлi.
Гайдаючы на пер'i матылькоў,
Раслiны выцягнулiся i леглi
На ганак — царства мух i мурашоў...

Паўмежкi зараслi. Бульбоўнiк звяў.
На крапiве блакiтны жук спяваў.