Адам Глёбус - Рарк

Спадзяваўся на чысцiню
Маладога iльду i снегу.
Спадзяваўся на глыбiню,
Наканаваную небу.
Паплыла праз адлiгу вада,
Пахавала маё спадзяванне.
Агарнула мяне туга,
Што жаданняў — нiзвання.

Ты не ў гуморы, я не ў гуморы.
Сядай за стол, мы пагаворым.
Нас аб'яднае агульны вораг.
Мы пагаворым пра наша гора.
Не будзе лепей, не будзе горай.
Нязменна белы не стане чорным.
Не знiкнуць горы. Не згаснуць зоры.
Дык што мы творым? Нашто гаворым?

Афiшы, перахрышчаныя клеем,
Чытаюцца дзяўчынкай па складах.
Новабудоўлi моцна пахнуць глеем,
Вартаўнiкi сумуюць пры складах.
Хлапечае жыццё мiкрараёнаў
Заблыталася ў бiтумнай смале.
Будзiльнiкам зялёным, электронным
Мiргае вока часу на стале.

Без дай прычыны мне захарашэла.
Канструяванне прапаведуе зiма.
Галiны спяць, устаўленыя ў шэрань.
На шкле крышталiзуецца туман.
Мароз малюе ацыдафiлiнам
Рафiнаваны бездакорны рай.
На скрыжаваннi перспектыўных лiнiй
Уздрыгвае, бясспрэчна, мой трамвай.

Надзеўшы пацёрта-хiповую кепку,
Шыбую ў часова расквечаны свет.
Навокал зiхцяць размаiтыя кветкi.
Спявае, смяецца стракаты праспект.
У хмарах гуляе бананавы месяц.
Навокал рагоча, раве карнавал.
А я, адшукаўшы спакойнае месца,
Прыкурваю свой "Беламорканал".

Над мiкрараёнам лунаў
Напеў электронна-дрогкi;
Лавiлi антэнныя рогi
Другi, беларускi канал;
Экранная калыханка
Плыла ў папяровым лесе;
Мiгцеў пластылiнавы месяц,
Працяты тэлемаланкай.

Зачыненыя гаражы
Самаўпэўнена маўчалi,
У пекле вогненнай iржы
Яны алейнасцi жадалi.
Гумовакрылыя стрыжы
Самазахоплена пiшчалi,
Раскрэслiвалi вiражы
Над сметнiцай i гаражамi.

На душы ў мяне металалом,
А не камень двух— цi трохпудовы;
Бо мяняю процьму валуноў
На адну шчаслiвую падкову.
Божа, Божа, што тут гаварыць?
А каму на гэтым свеце лёгка?
Дык няхай душа мая гарыць,
Брату выплаўляючы палёгку.

У сне сустракаеш другога,
А ўдзень ты не помнiш яго.
Мяцеш i шаруеш падлогу,
Чакаючы мужа свайго.

Крухмалiш, прасуеш кашулi.
Дзiцяцi гатуеш абед,
Намыўшы да бляску каструлi.
Вось так i трымаецца свет.

Панурым восеньскiм дажджом
Цякла нудлiвая нядзеля.
Ты праз акно на свет глядзела.
Твая душа плыла за шклом

І клiкала пакiнуць дом.
Ты нечакана спахмурнела,-
Схапiла за крыло душу...
— Спынiся! — я цябе прашу.

Зноў пiшу табе астатнi раз.
Адмаўляю знойдзенае слова.
Крышыцца завостраны аловак,
Крэмзаю недапiсfны сказ.

Шнар сячэ, i рассякае шнар -
Зататуiроўваецца аркуш.
На паперы скрэмзанай
Упарта
Праступае
Зненавiдны твар.

* * * Сярод названых
i вядомых нам планет
шукаем новых,
каб паспець назваць сябе
на белай пляме карты.

* * * У цёплым небе
над рогам маладзiка
ўяўляю палёт -
мiгценнем рудой зоркi
i цiхiм круглым гукам.

Не хапiла слоў, хапае слёз
На матыў адвечнай песнi песняў.
Што казаць, такi ўжо выпаў лёс —
Развiтацца ў ядлаўцовым лесе.

Ты не ўмееш плакаць па начах,
У пару бяссоннiцы бязбожнай;
Замярзаюць слёзы на вачах...
Хто ж такому гору дапаможа?

Я патрапiў у замкнёны круг -
Плача побач iншая жанчына,
А навокал ядлаўцовы дух,
Дымная сiнеча прад вачыма.

Мо на лёс не варта наракаць?
Немаўля заснула на руках...

Я сустрэну цябе пад гарою,
Дзе вясна смачна пахне раллёю,
Загарну ў тваё моцнае цела
Стогн душы сваёй захварэлай.

Хай астудзiць твая пяшчота
Горкi водар маёй адзiноты.
Апяку языком твае вусны...
Дужы вецер славянска-русы.

Праспявае былiну-казку
Пра зеленавокую ласку
Маладой i жаданай вясны,
Што прыходзiць у горкiя сны.

Зноў сустрэну цябе пад сасною,
І заплача сасна смалою.

Жывы камяк рудой кудлатай воўны -
Сабака — бег у шэрай цiшынi
Праз краявiд, iмжы шурпатай поўны,
Дзе ў яблыняў памерзлi каранi,