Ніна Мацяш - Палёт над жытам

Не пойдзе ён у пустацвет,
не згіне
Узгадаваны працай
волі плод:
Аддадзены адроджанай Айчыне,
Саміх нас не аддасць на глум, на звод.

Здабудзем долю, радасцю багатай,
Сагрэем душы ўсіх
цяплом сваім,
Яшчэ прыластаўчыцца
наша свята,
Яшчэ прытульна будзе люду ў ім!

БУДЗЕМ!

Не знемагайма ў адчаі, сябры,
Не знемагайма.
Сцюжа люцее на нашым двары:
Пры вогнішчах духу чувайма.

Не ўпершыню зліхадзеены мор
Так пагражае
Краю прыкляклых братоў і сясцёр,
Беларускай дзяржаве.

Не ўпершыню "спагадае" сусед,
Хочучы ў сплату
Нашы - за свой дабрачынны абед —
Спрадвечныя мову і хату.

Будзем адхукваць зынелую рунь,
Колькі магі ёсць,
Дзеля ўмалоту і шляху ў зару
Вольнасці,
а не ў магілу.
Будзем!

ПЧОЛКА

Сшывае лёс крывой іголкай
Памкненні й чыны ніткай скрухі.
Душа нектар свой,
быццам пчолка,
Усё шукае ў полі руху.

Нічым пагрэбаваць не можа,
Хоць не заўсёды патрапляе
З падзейнай наквеці варожай
Жывіцца тым, шго прасвятляе.,

І мус уроку паўтарацца,
Пакуль не ўсвоіцца належна,
Што не ад змены дэкарацый
Спектакль
і ролі ў ім
залежаць.

СКРЫПКА

Скрозь-
богава дрэва ды скрыпень.
Надхмар'я ідолу бяседа.
Адкуль,
кім забытая скрыпка
Тут, дзе ні сцяжыны, ні следу?

Зусім учарнелая дэка.
А струны іржою не ўзяты...
Ці гэта
душа чалавека,
Што фібрамі ўсімі напята,

Каб суадпаведна азвацца
І на матылька, і на жабу,
Не ўмеючы гукам схавацца, -
Сама
ці брыда,
ці паваба...

БЫВАЙ!

Вось, вычарпаліся й пакуты.»
Караны быў Ты? Ці - абраны,
Каб у двубоі з лёсам лютым
Так і не быў Ты зваяваны?!

Ты ведаў: ТЫ- зусім не цела,
І моцай фарбы, моцай слова.
Адпрэчваў бруд, хлусню, спусцеласць,
Трываліў годнасці аснову.

Душа не ведала спачыну.
Дай, Бог, ёй долі ў дальшым руху.
Ты нам не толькі жаль пакінуў:
Свяціцьме веліч Твайго духу.

ПРА ПЕРАМОГУ

Боль гэта - боль. І покуль ім акуты,
Як ні бадзёрся, зазнаеш пакуты.

І толькі калі час яго мінае,
Тады пакутаў іста высвітае.

Але не кожны, ой не кожны бачыць
Боль як нябёсны знак сябе іначыць.

Шырэюць ды глыбеюць скаргі, жалі,
Збіваюць з ног брыды ўсялякай хвалі.

Мы падаем і стогнем у знямозе, -
Але мы ёсць. І мы яшчэ ў дарозе.

Дасужы цемры князь, дасужы й дужы, -
Але палаюць ранаў нашых ружы,

Усё шчыльней сціскаецца аблога,
І паратунак- толькі перамога!

УГНЯЗДУЙ МЯНЕ Ў СЭРЦЫ

Пілігрыму ад поўдня да поўдня
Цераз плыўныя нетры часу
Зоўна выбліснуў промень з Усходу:

— Я апірка твая: не будзеш
Выпускаць мяне з рук у дарозе -
Не зняможашся па куп'іску,
Па каменні не падаб'ешся.
Я - апірка твая. І кладаа:
Не сцураешся, не разбурыш -
Правяду цябе лёгка, лётка
Цераз твань і цераз правалле.
Кладка я твая.
І апірка.
І цяпельца на гострых проймах:
І сагрэю я, і разважу,
І ў жарынку сэрца зыначу,

Калі ў сэрца мяне ўбярэш ты
Як святло, як святло Любові
Калі ў сэрца мяне ўбярэш ты,
Калі мне аднаму слугавацьмеш -
Успануеш сам над сабою,
Над памрокам і над бядою,
Над ступою між зор, пілігрыме.

Угняздуй мяне ў сэрцы.

ЧУЙНАР

"Ты на зямлі, каб несці крыж з пакорай,
Наканаванне дзейснячы сваё.
І ты чыймусьці трудаванню ўторыш,

І хтось мацуе спраўджванне тваё.
Інач усё, што можаш перайначыць,
Вітай усё, над чым не ўладны ты.
Што ж да аддачы... Не чакай аддачы.
Не тут яна. За рысай нематы.

ТАМ
адтайнуецца ўся патаёма
Заломаў лёсу і цярпення дар".

...Пазыбваўся ў начным дзвярным праёме
Бялёсы цень. Дарог маіх чуйнар.

* * *

Пры сцежцы
гарыць куст ружавы.
Мінаюцца з ім людзі
і зрываюць
дзівосныя бутоны.
Рукі ж ма -