Ніна Мацяш: Палёт над жытам

* * *

Калі б замовіла свой страх,
Калі б яго я пазбылася,
Душа не чэзла б у мурах,
Душа купалася б у ясі.

Надарваецца ж гэткі цуд:
Бы збоч самой сябе стаю я,
А ўсё, што мне балела тут,
Як падаліст, ля ног шумуе.

Не вусцішна ні за сябе,
Ні за радню, ні за сябрыну,
Ні за бяссілую Айчыну:
Хіжак ёй печань не дзяўбе.

Бо годны вызначаны шлях,
І ланцугі сарваны з духу,
І рух разгортвае абсяг
Бязмежжа
за вяршыняй скрухі...
Надарваецца ж гэткі міг!..

МІЖ КВЕЦІВАМ СНЕГУ
Й ПЯШЧОТНАЙ СНЯЖНІЦАЮ ВІШНІ

- Ён быў тваім Братам, - сказала сястрыца Данута, -
Абыйдзены шчасцем, шчэ больш безнадзейны ў пакутах,
Скажы пра Яго!»
Памаліся,
і будзеш пачута.
.................................................................................................
Амне -зацяло..,
Хоць сябе й пачуваю сястрою
Самотай Паэтавай сэрца самотнае крою.

Між квецівам снегу й пяшчотнай сняжніцаю вішні
Адшчодрыў палёту Яму над юдоллю Ўсявышні.

Крылаты заўжды асмяецца бяскрылымі ўсімі,
Зняважыцца імі, адпрэчыцца імі, Максіме.

Мінецца зямное - і немач, і пыха, і зверства,
І стома змагання, і ў лепшую долю няверства.

Адно не міне, не замосціцца - прорва самоты
Духоўнай істоты ў шуканні Красы між марноты,

Ці ж толькі ад жалю да нашае нэндзы краёвай
Бог вусны Твае растуліў беларускаю мовай?!

Не на прамінанне блукае вярэдліва рэха
Між цёплай сняжніцаю вішні і квецівам снегу.

ХРЫСТОС УВАСКРОС!

Бог праўды ўваскрос
і ў мястэчку маім
Велікоднаю ночай:
на фасадах дамоў,
на платах і на крамах
святочна зазорыла Слова:
НАШ ДОМ-БЕЛАРУСЬ!
Як ні злыднічай,
апантаны хаўрус
ліхадухаў ды патарочаў,
а Бог праўды жывы,
уваскрос:
бел-чырвона-бялюткім палотаішчам
на дроце высокавальтовым
дабравесціць прароча!

О саўковыя фарысеі ды садукеі,
віхлявыя айчынапрадаўцыды стукачы,
вашы поцемныя квачы
могуць сцены працерці наскрозь, —
не запэцаць вам,
не сцерці на друз
духаўздымнае:
НАШ ДОМ-БЕЛАРУСЬ!,
бо - жыве Беларусь!

НАКІДАЮЦЬ...

Вецер водарыць упарта
Першацветаваю цнотай.
...Накідаюць мне пагарду.
Свет не варты пашаноты.

На стаптаны поплаў выйду -
У сіле шарону ранне.
...Накідаюць мне агіду.
Свет не варт замілавання.

Што мінецца хмараў навісь -
Суцяшэннейка слабое.
...Накідаюць мне нянавісць.
Сэрца плача па любові.

МАЛІТВА ЗА ЎСІХ

О ,каб далося і мне
Стацца для вас травою,
Той травой,
Што на горка-зняможлівай,
Сцюдзенай вярсце
Рызыкоўна праточваецца
Праз кару буралісту,
Цвіце
Ацаляльнаю барваю
Зеляною.

О, каб далося і вам
Стацца нямарнай надзеяй,
Што, як бы ні мэнчыў усіх
Злыбедны турботаварот,
Вы будзеце помнІць, што вы ~
БЕЛАРУСКІ НАГОД
Жывы на нябёсах,
Які і на прахлай зямлі
Не згібее.

Усемагутныя Сілы Ўсявышнія!
Вамі трыманая і прасвятляная,
Сёння за ўсіх малю:
Уздольніце нас,
Коснаязыкіх і запамарочаных,
Прамаўляць ачышчальнае і найлучлівейшае:
"Люблю ”!

ЗАЛАТАЯ ДЗІДА

Тваё жыццё, і праўду, як прадвесне,
Калі зіма змагаецца з вясной,
Калі нябёсаў жаўрукова песня
Ледзь выжывае ў золі снегавой.

І немач цела, і зямныя страты,
І марны пошук праўды на зямлі, -
Як сіляцца яны твой дух за краты,
У гіблы лёх адчаю пасяліць!..

І як бы йшчэ, якім бы чынам-дзівам
Убараніцца ад бяды ён змог,
Калі б не той святоўны абярог -
Тваёй любові залатая дзіда?

БРАТ-СЯСТРЫЦА

Пусцема ў сэрца гэтую вясну,
Яна так скрушна стукалася ў дзверы.
Што дакідалася каму ў віну,
Паглядам брат-сястрыцы пераверым.

Вачэй яе пяшчотны аксаміт,
Дзе аплывае сонейка лілова,
Гатовы
нас вярнуць сабе самім,
Да ўдзякі лёсу за любоў
гатовых.

Багаславім сустрэчы таіну,
Багаславім і несустрэчы бераг.
Пусцема ў сэрца гэтую вясну,
Яна так скрушна стукалася ў дзверы.

* * *

Асвойваем юдоль мы ненамарна:
У кожнага зярняці - пэўны шлях.
Нічога, што йшчэ так абложна хмарна,
Вясны ўжо квет завязаны ў палях!