Ніна Мацяш: Я вас люблю...

Мой шчодры друг!..
Адзінае, над чым
Уладны тлен не будзе мець улады,
Калі, як скнара, возьмецца лічыць
Па мне
маю
за права дыхаць
плату.

Усё ягоным будзе, нат пітво
3 кастальскае крыніцы, нат маўчанне.
Без намагання толькі вобраз твой
Узмые горда з рук яго кашчавых.

Калі ж пад восень кіне цераз луг
Дарогу месяц, выштукуе срэбрам,
Я і з нябыту ўбачу: ты, мой друг...
Душ знітаванасць...
Хваль азёрных грэбні...

'74

ОДА ДЗІВОСНА ПРЫГОЖАМУ ЧАЛАВЕКУ

Існуе ж хараство!.. Як на ікону,
Так і глядзела б на цябе да скону,
Не заўважаючы ваколля, часу -
Ва ўладзе неўгаданейшага шчасця
Наяве анынуцца раптам сведкай
Гармоніі невераемнай гэткай
Духоўнага і вонкавага, -
мусіць,
Такі адзіны ты на Беларусі!
Бо цуд, каб часты быў, не зваўся б цудам.
Відаць, ніколі з памяці не збуду
Прадоннай, засяроджанае плыні
3 вачэй тваіх, нібы валошкі, сініх,
Такіх сінюткіх - аж безабаронных
Пры смолі валасоў рассераброных!
Нібы крынічку, не стамлюся слухаць
Бянтэжлівасць усмешкі, годнасць рухаў,
Усё тваё прыўкраснае аблічча,
Сагрэтае, ажыўленае знічам
Душ волелюбных нашага народу,
Якім -
ты - знак таго -
не будзе зводу!

'85

МАТЫЛЁК

Нахалолі шыбы з ночы, затуманелі,
Па-асенняму глядзяцца ў мокры сад.
Не забавілася слота, хмурай паняю
На пачэсны самы просіцца пасад.

3 ёю жарты, з ёю сваркі - надарэмныя,
Гаспадарліва шчыруе ад душы:
Носіць жухлую лістоту абярэмкамі,
Носіць суткамі дажджы ў гнілым кашы.

Ды бывае - неба гляне так падсінена!
І тады, нібы дзівосны госць здалёк,
У акно, што па нагоду зноў расчынена,
Трапятліва залятае матылёк.

Ах ты, госць мой! Рэха лета - выпадковае!
Аж вачам уласным веры не даю...
Як жа хораша замовай каляроваю
Ты няўтульнасць заварожваеш маю!

Матылёчак, летуценнейка дзіцячае...
І лагодзяцца маршчынкі на ілбе,
І шчэ гэтулькі пяшчоты нерастрачанай:
Знік ты - я ж усё ўсміхаюся табе!..

'84

ЗВЕЗДА

Когда обступит черная беда,
Такою гранью мир вдруг повернется,
Такая бездна мрака распахнется,
Что всякий свет в нем канет без следа.

И думаешь в смятении тогда:
Вот так всегда, - где тонко, там и рвется,
Нам эта жизнь единожды дается,
А жизнь уходит, как в песок вода...

Но призрачно мелькнет случайный лучик,
И всё, чем был унижен ты и мучим,
Отступит вдруг за далынюю гряду.
И вдруг поймешь: покуда живы люди,
Всенепременно кто-то теплить будет
Твоих надежд бессмертную звезду.

25 кастрычніка '82, Разань

ВАСІЛЁК

Само лета ў імені тваім,
Само лета.
Цэлы лёс наш аказаўся ім
Абагрэты.

А высокай радасці куток
Не абжыты...
Ходзіць хваляй, чыстай і крутой,
Поле жыта.

Расхінуцца раптам каласы -
Прама ў вочы
Таямніцай смутку і красы -
Васілёчак!

Столькі лета ў імепі тваім!..

20 красавіка '77

• • •

Паклікала - але зачынена
Душэўнай падзарадкі школа...
Мой дружа, просіш немагчымага:
У смутку верш пісаць вясёлы.

3 абставінамі недалужнымі
Змагацца, здэцца, ўжо нязмога...
...Ах, паііляваць па лёд і лужыпы,
Прыеду!
Прывітанне ёгам!

14 снежня '78

РАНДО ДЛЯ МАР’І НОВІК

Вось і для верша ёсць прычына,
Яна зусім навідавочку:
Касіла Мар'я канюшыну
У Ярашэўскага ў садочку.

Каітнелі ружы і вяргіні.
Ступала быццам па шнурочку
Адважная касінярыня
У Ярашэўскага ў садочку.

Пракосы ж клаліся крывенька...
Касіла Мар’я аж да ночкі,
Аж покуль конік не заценькаў
У Ярашэўскага ў садочку.

Зацёхкаў конік, як салоўка...
І села Мар'я ў халадочку,
Схіліла гожую галоўку
У Ярашэўскага ў садочку.

Залюбавалася міжволі,
Хоць і зажурваліся вочкі:
"Няўжо не буду больш ніколі
У Ярашэўскага ў садочку?.."

Душы не кратай, паняверка,
Сумненні, адбягайце ўпрочкі:
Яшчэ паходзіць касінерка
У Ярашэўскага ў садочку!