Уладзімір Някляеў - Выбранае

I вышыня — птушынаму крылу.
Марская хваля — плаўніку дэльфіна.

Дапамажы мне хоць напалавіну,
На чвэрць, як ты магла б, дапамажы,—

Мы дапамогай звязаны ў адзінае,—
На бераг Даравання прывядзі мяне,
Каб да Былога берага даплыць!..

Не ведаю, аб чым яшчэ прасіць.

* * *

Цэлы тыдзень ён малюе В і О,
То пад сэрцам са стралой,
То пад крыжыкам...
Гавару яму:
— Малы, не сваволь,
Паглядзі,
ляглі снягі
Белым пыжыкам.
Паглядзі,
якія гульні ў лагу,
Як імчацца з гары лыжы з санкамі!
А малы мне ў адказ:
— Не магу,
Не магу, калі яна
З рыжым Санькам...

ЖЫЛА БАБА ДОРА

Жыла баба Дора.
Заўчора, учора
Жыла баба Дора...

А сёння дзед Ясь
Дамавіну збівае.
Старанна збівае,
З сабой размаўляе.

«Мо й час табе, Дора...
Не скажаш, што рана.
Ды вунь памідоры
Яшчэ не сабраны.

Шчэ яблыкі трэсці
I бульбу капаць...»

Габлюшкі на цеслю,
Як ружы, вісяць.

Памерла старая.
Што зробіш: пара...
На момант змірае
Рука цесляра.

Ён цяжка, нягнутка
Сядае пад плот —
Скруціць самакрутку
I выцерці пот.

* * *

У доме насупраць мыла жанчына акно.
Мокрае шкло ў ранішнім сонцы іскрылася.
Ён падышоў. Яна да яго прыхілілася.
У доме насупраць мыла жанчына акно.

Больш у той дзень нічога ў мяне не здарылася.

ІПАДРОМ

На іпадроме
скачкі!
Скачкі!
Спёка...
З блішчастых конскіх спін
Дажджом сцякае пот.
Глядзі,
як гнедая ўсіх абышла далёка!
Не бег, а пылам над,
зямлёю над —
Палёт.
Ківаюць знаўцы: лепш за ўсіх ідзе,
Хто ставіў на яе — не памыліўся...

А ёй самой за гэта
што перападзе?..
А гнедая адчула, як стаміўся
Стары жакей,
і хоча даскакаць
Хутчэй за ўсіх бясконцымі кругамі,
Каб там, на фінішы,
апухлымі губамі
Пяшчоту рук пачуць —
I заіржаць.

* * *

Святкуем дзень сустрэч.
Удвух святкуем. Ціха.
Спявае ў хаце печ
Чырвонай салаўіхай.

З-пад чорнага крыла
Выпырсквае вуголле
Той песні, што прыйшла
Да нашага застолля.

Відаць, яна на раз.
Усё, чаму спявацца,
Згарае ў лепшы час -—
I нельга ўратавацца.

Дык што ж рабіць, стары?
Падкінем дроў бярэмя...
Няхай агонь гарыць
I кот на куфры дрэмле.

Не лічачы гадзін,
Давай змарнуем вечар,
I моўчкі пасядзім,
I вып'ем за сустрэчу.

Адну з усіх сустрэч,
Калі ў сусвеце ціха
I толькі ў хаце печ
Спявае салаўіхай..

* * *

Горкім дымам пацягне
Ад барвова-чырвонага лісця,
Ад асенняга...
Ўжо не асенняга...
Пасля смерці,
хто скажа,
З якой ён знікае пары?
Адчуваецца ў дыме пах адмерлай кары
I сапрэлага сена,
Гэта новы наш дворнік
парадак завёў,
Каб запальваць кастры...

Ён і іншыя ў нашым двары абяцаў перамены.

ГЛУСК

Скарыцца
I легчы пад коламі часу...
Няўжо самагубства?!
Прытупвае эра жалезным абцасам!
Прытупвае эра жалезным абцасам!

Паэзія — глупства.
Запрэгчы Пегаса —
Паехаць ад выгану глупства
Да горада Глуска.
У Глуску
Нахілена неба,
як зрэзана з бохана луста.
П'ю піва
I соль рассыпаю з талеркі шчарбатай...
А час — вочы ў вочы,—
Нібы перад ім вінаваты я,
Скрозь вінаваты...

Якою віхурай
Мяне падхапіла,
З карэннямі вырвала?!
Ляцяць мае думкі
Птушыным разгубленым выраем.
Да нейкае зоркі адзінай,
Маўклівай,
як пошта без сувязі,
Дзе душна і цесна,
нібыта
Зашпілена ыеба на гузікі.

О, як беспрытульна ў сусвеце!
Знянацку.
Раптоўна.
Плыве над зямлёй беспрытульнай
Беспрытульная поўня.
Па вуліцах
Глуска
Снуюць
Беспрытульна
Кіборгі?!.
Буфетчыца лаецца...
Значыць,
Да гэтага доўга.

Плачў я буфетчыцы,
Плачу ў забруджаны сачык...
А потым
На рэшту купляю вясёлкавы мячык,
Зялёна-чырвоны,
Падскоквае
Ён
Пад рукою
Зялёна-чырвонай,
Да роспачы любай
Зямлёю.

ВАДЭВІЛЬ У ДВУХ АКТАХ

Заходзь у мой дом, чалавек!
Знаёмы ці проста прахожы.
Не бойся мяне патрывожыць,
Заходзь у мой дом, чалавек.
Нараніцы, днём і ўначы,
Заходзь у хвіліну любую;
Як ёсць што сказаць — памяркуем,
Няма што сказаць — памаўчым.
Заходзь, чалавек, да мяне,
З бядою заходзь і турботай,
I проста, калі захлыне
Ў натоўпе людскім адзінота.
Заходзь, чалавек, у мой дом!
Мы нешта прыдумаем разам,
Быць добрымі — н аш абавязак,
Заходзь, чалавек, у мой дом.