Ніна Мацяш - Жнівень

Кажуць, снег нават падаў уночы.
Калі гэта i праўда —
Растапіла яго наша радасць.

Я не згасну былінкай бязраднай,
Хоць i сцюжа навокал,
Покуль ты ў мяне ёсць, мой далёкі.

Не хачу ўжо нічога, нічога,
Hi лістоў, ні прыездаў —
Быццам мостам, звязала нас бездань...

* * *

А немагчымага няма.
Ты толькі прывідна далека.
Я ж i адна — неадзінокая,
Бо немагчымага няма.

I пэўна знаюць халады,
I пэўна знае шчыры вечар,
Як можа ўспалыхнуць сустрэча
З абвугленай немагаты.

Ёсць пажыццёвая турма —
Ёсць пажыццёвае імкненне
Да жыццядарнага збавення,—
I немагчымага няма.

* * *

«Будзе лета, як звон, пустое».
Гэты голас даўно знаю.
Не затоім крыўду на тое,
Што адбыцца й не магло з намі.

Светлячок выпадковы блісне —
I да ўздрыгу вусцішна стане:
Абяцаўся свет быць вялізным —
Звёўся да чакання світання.

Абяцаўся свет быць вадою —
Звёўся да ненатольнай смагі.
Глухне сад лебядою.
З дзічкі зыркае расамаха.

* * *

Павечны мой!
Не мучся, не пакутуй.
Hi ў чым, ні ў чым няма тваёй віны.
Не лёдам,
Сонцам наша плынь пракута:
Усе каменьчыкі на дне відны...

* * *

Яшчэ трымаюць маразы,
Яшчэ ўспаноўваюдь завеі,
Але прамень святла на веі
Ужо кладзецца ад слязы.

Ад той слязы, пасля якой
Дыханне набывае песня —
Усё, з чым вера не зачэзне —
Не ў шчасце — «У волю i спакой».

* * *

Зноў пра цябе.
Мне — пра каго ж яшчэ?
Настойліва начэе,
I ўсё выразней чую, як цячэ
Усё глыбей праз сэрца
Ратнічэле.

Няўрымсная, парывістая плынь:
У ветравей свавольны
Пульсуе пасмай срэбнаю палын.
I ў горадзе знайшоў мяне ён, польны.

Свядома тваго руку адпушчу.
Пад золкай зоркай страты
Да скону голас
Ратнічэле чуць:
«Ой кейп бега мятэй...» [1] О, як ляцяць гады!., (літ.)

* * *

«Я прыеду, як выпадзе снег,
Я прыеду пры першай парошы»..
Мой харошы!
Так жыццё і складзем з гэткіх вех..

I чым болей марнуецца дзён
У пустой, адзінокай дарозе,
У знямозе
Усё той жа працяг ёй відзён.

Набярыся трывання i сіл,
Памудрэй, мае сэрца, нарэшце,
Дай давесці
Жаль без роспачы за небасхіл.

ВЯРТАННЕ

...I прыйдзеш ты туды,
Дзе першы дотык вуснаў быў як выбух:
Аглушаныя —
Мы не чулі нават стуку ўласных сэрцаў;
Аслепленыя —
Мы не бачылі, калі ўначэла.

...Ты спынішся ў алейцы той, i памяць
Зноў пацалункам першым нема выбухне,
Зноў аслепіць,
Нават калі й здаецца ўжо табе,
Што не кахаеш...

ПРЫ ПЕСНІ

I нядзеля
запанядзелена.
Чым каштоўным я тут надзелена?

Ёсць жытнёвы кут з тою хатаю,
Што на ласку мне так багатая.

У гародчыку спее мачына,
За сталом звініць песня матчына.

Ой, жураўку, жураўку,
Чаго крычыш на ранку?
Ой, як жа ж мне не крычаць?
Трэба высака лятаць...

Падхаплю жалю мову шчырую:
Не вяртаецца жораў з выраю.

Хай не журыцца, хай не плачацца:
Далягляд з жальбы не зыначыцца.

Шкода толькі дня, той нядзелі мне,
Што святочнасцю так абдзелена.

ЧУЖЫ

Піла, каб хораша было табе,
Каб стаў тваім чуяш дагэтуль горад,
Дзе б ты пазбыўся калатнеч i зморы,
Дзе б ты хадзіў у шчасці, не ў журбе.

А ты глядзеў у вочы i маўчаў.
А я вачэй сваіх не апускала.
А ты ўсміхаўся, незнарок ласкав а.

Глыбокі вечар, як лясны ручай,
Не люстраваў ніводнай зоркі...
Віно было i светлае, i горкае.

ДЫЯЛОГ

Душа мая, дай адпачынак мне:
Даволі песень з болем i тугою!
Так хочацда ў жытнёвай старане
Сябе прыўзняць мелодыяй другою!..

I чую вінаватае ў адказ:
Нас абмінае радасць палахліва.
Усе ж плачы сыходзяцца да нас:
Відаць, зашмат на свопе нешчаслівых.

ВЯСЁЛКА

Хмары з самага ранку — набраклыя,
шызыя.
Дождж ад самага ранку няўтомна
пялюшчыць
Аж не верыцца ў золкасць за мокраю
шыбаю:
Ціхамірна i соладка на сэрцы трывушчым.
Мілы, што тэта?!. Што ты...
зусім i не плачу я.
Пачакай... парушынка да вейкі прыпала...
За ўсё лета ні разу вясёлкі не бачыла —
Аж цяпер вось у небе асеннім заграла!..