Ніна Мацяш - Жнівень

Па бровы ўкутаму ў браню,
Пялёстак той, як парахню,
Бязлітасна пусціць на вецер
Было б так легка дню,—

Калі б у непрыманні зла
Душа змагарна не ўрасла
У заўтрае надзей бяссмерцем.

* * *

Цікуеш за маімі песнямі,
Кажнюсенькую ловіш ноту,
Бо часта будні твае скрэслены
Рукой няшчаднай адзіноты,
Бо хочаш ты
Маёй пяшчоты.

Якія ж ісціны адкрыліся,
Што не хапае ўжо адвагі
Паўстаць
Супроць сваёй бяскрыласці,
Супроць уяўнай раўнавагі
Паміж натоленасцю —
Смагай?

Якою праўдаю апоена
Сама я на мяжы чужання,
Што знерухомелі абое мы
Тут, у паўкроку да світання,
Што ў золку Бачыцца змярканне?

* * *

Пытается, чаго маўчу.
Я не хачу
Парушыць гэтую магчымасць
Паслухаць,
Што там, за вачыма,
За небам позірку твайго.

Загавару — i не пачую,
Што
Птушка часу нам вяшчуе.

* * *

Усе мы, усе мы ў хадзьбе
Да небакраю.
Калі й чакаю чаго —
ад сябе
Чакаю.
Табе не па сіле крок
Маёю сцяжынай.
Мы нават у снах сяброў
Чужыя.

ВЫЙСЦЕ

Пераклікаюцца званкі,
Як спозненыя жаўрукі!..

Не будзем сумныя. Не варт.
Перавядзем усё на жарт!

Хто як пераглядаўся з кім —
Пасмеймася,
бо позірк — дым!

Што сказана каму было —
Не дайма веры,
слова — тло!

А жаль... Ператаўчэм свой жаль...
Перавядзем усё на жарт!

* * *

Пагаворым на розных мовах
(Разумеючы кожны нюанс),
Інстынктыўна творачы ўмовы,
Каб мацней не збліжала нас.

Пад крылом усвядомленай сілы,
Што пануем усё ж над сабой,
Бесклапотна прамовіцца: «Мілы»
I ў сур'ёз не ўзвядзецца табой.

Прывітальным тваім: «Дарагая»
Толькі песня святлее мая,
Вечаровая песня над гаем
Непрыкаянага салаўя...

ПЛАТА

Колькі важыць святло? —
З адказу на гэта
Прырода не робіць сакрэту:
Хоць бы столькі,
Колькі важыць пялёстак вішнёвага цвету.

A колькі ж каштуе святло? —
Белы свет
Знае плату адну за яго спаконвеку:
Жыццё чалавека.

ШЧАСЦЮ

Я ўжо не веру ў незвычайнасць.
Жбан воду носіць да пары.
Занадта доўга ты маўчала,
Каб мне пра цуд мой гаварыць.

Твайго аддару не баюся,
Кладзіся ценем на ілбе.
Ужо ў табе зашмат спакусы,
Каб я паверыла ў цябе.

HE СПАЗНІСЯ

Толькі мо ў казцы ёсць лёс — нібы кошык,
Поўны адно медуніц ды суніц.
Бойся спазніцца са словам харошым:
Тонка прадзецца жыццёвая ніць.

A ліха не спіць...

Ах,
запіваць бы сухую скарынку Наканаванага —
з чыстых крыніц!
Бойся спазнідца з харошым учынкам:
Тонка прадзецца жыццёвая ніць.

A ліха не спіць...

ШАРАЯ ГАДЗІНА

«Каханы, мой каханы!
Мне хораша з табою.
Ніводнае хмурыны
У небе нада мною.
Усе яны знікаюць
Яшчэ на даляглядзе,
Пакуль прысутнасдь сведчыць
Твая
пра душ суладдзе.
Адужаю хваробы,
Не змоўчу на абразу.
Я знаю, што «Кахаю
Цябе» —
зусім не фраза.
Братазабойна ў свеце.
Ваююць за радзіму?..
Ты прыгарні пяшчотней
Мяне, о мой адзіны.
Ахоўна i надзейна
Тваё пульсуе сэрца.
Я знаю, ёсць людское
I шчасце, i бяссмерце.
Ёсць сіла, што нітуе
Свет, горам дратаваны».
...Няма каму сказаць мне:
«Каханы, мой каханы!»

ГОЛАС ЧАЦВЁРТАЙ

Усё гудуць на земным доле,
Гудуць пякельныя віры...
Хацела аднаго ад долі:
Душою з небам гаварыць.

...Hi ў кім,
Hi ў чым не паўтарыцца.
Скіпела ў слёзку — i няма...
Такому толькі там забыцца,
Дзе памяць знішчана сама.

Зноў сад магутна раскашуе
На попеле i на крыві.
Адно мяне, бярозку тую,
Чацвёртую — не ажывіць.

Калі ад душ кара адстане?
Крычы, мой лёс, пячы, шчымі,
Каб людзі ў шматмільярдным стане
Нарэшце зваліся людзьмі!

* * *

Дзе ты, даўняя любасць?
Белы корань душы...
Глей самотнасці грубай
Дзёрзка разварушы!
Даўкіх будняў прагалы
Перакрэслі сабой.
Без цябе што б я знала
Пра пяшчоту, пра боль?
Мне маркоты не збыцца,
Як гарбунні — гарба.
Без цябе не адкрыцца,
Што такое журба.
Так настойліва беды
Промнік сонца дзяўбе...
Як магла б я паведаць
Прагу жыць —
без цябе?
Дзе б я чэрпала сілы
Усміхацца, спяваць?
Чым
падцятыя крылы
Тут змагла б мацаваць?
Ты ці лекі, ці згуба —
Нематой не душы,
Безаглядная любасць,
Вечны корань душы...