Ніна Мацяш - Жнівень

A СТАЎ НАПАМІНАМ

Аклікаць юнацтва недарэчна,
Не было яго ў маіх гадах.

...Ты напраўду першы-лепшы стрэчны,
З кім i размінуцца не шкада.

Раскладала ў цвёрдыя дзве столкі
Гарката,
што можна мне,
што — не.

...Ты напраўду субяседнік толькі,
З кім прыемна пабалакаць мне.

Прыпадае да грудзей з павіннай Сталасць марнакрылая мая.

...I нашто ж ты стаў мне напамінам, Што мінаю,
што мінаю я?..

БЫЛО

...I раптам адышоў, амаль адбег.
Hi слова не сказаў на адвітанне.
I кожны крок твой абяцаў вяртанне.

Вясновы дзень гуляў у «сонца-дождж».
I неўпрыкметку набракаў змярканнем.
I набракала цемраю чаканне.

Мне ж без цябе ўжо не было дарог.
A людзі абміналі, нібы здані.
Бы ў прорву,
падалі мае пытанні.

Быў родным горад —
раптам пасткай стаў.
Мая прапала вуліца дазвання.
Дзе я... дзе ты...
гуканне i блуканне...

* * *

Нашто мне гэты дзень
Без цябе?

Сінічка за акном —
Без цябе?

I сонечная плынь —
Без цябе?

I гурт людскі нашто —
Без цябе?

Травінка кволая —
I тая не ўзрастае
Дзеля самой сябе.

Нашто мне гэты дзень
Пустыня?

З ВАЧЭЙ ДАЛОЎ — I З СЭРЦА ПРЭЧ

Прымаўка гэта
Бяскрыўднай малачаінкай гайдалася
Вакол шляхоў чужых,—
Каб на маёй сцяжыне асатом
Аднойчы ўпіцца мне ў свядомасць:
«Так, праўда.
Клятвы —
Ноша непасільная
Для сэрда».

Змірыся з гэтым,
Памяць.

У СВЯТЛЕ МАЛАHAK

Не памыляецца наканаванасць.
Калі пры ясным сонцы заблукаю,
Як знепрытомненая,
У трох соснах,
Яна маланкай выбавіць з зацьмення,
Якая вокамгненна давядзе,
Куды зайшла я,
Дзе мая дарога.

Ці хопіць сілы на дарогу зноў?

Жывая засталася —
Значыць, хопіць.

Не памыляецца наканаванасць.

* * *

— Не хвалюйся, ён не прыйдзе,
I няма чаго чакаць.
Усміхніся — i па крыўдзе,
Бо на што тут наракаць?!
Хто табе ён?
Хто яму ты?
Што вас звязвае? —
Званкі,
Здань
аквечанай мінуты,
Прывід
сябравай рукі!
Смешна прывідаў чакаць!

...Ах, сябе не ашукаць,
Хоць i кепікі цяперка,
Пасміханне ды зарок!..

Бо хацелася ж цяпельца,
Каб ачалавечыць змрок...

ЯК СНЕННЕ

Шэра i золка.
Вось мы i падсочаны
Вокам разлукі,
Каб назаўсёды, навек раз'ядналіся
Нашыя рукі.

Не гавару табе:
«Усё будзе добра».
Добра не будзе.
Можа, тады хіба толькі, як з памяці
Дні гэты збудзем.

Дні, што жывілі нас гэтак, як жывіць
Хлебная луста.
...Неяк прыслухаемся: а-ні-чо-га...
Ціха i пуста...

Толькі далёка-далёка ў свядомасці
Нешта адзначыць: ...лівень святла...
звонкі голас шчаслівы...
Сненне, няйначай.

* * *

Я не хачу, каб гэты дзень, што сёння,
Як беспардонны кватарант, пакой мой
Заняў нахабна,—
Не хачу, каб ён
Звёў на нішто мяне, каб растаптаў
Стовокаю сваёю паражнечай,
Што так з усіх куткоў мяне высочвае!

Ратуй мяне, мой учарашні дзень!
Ты даў прытулак гэтакай вялікай
Журбоце,
Гэткай паўнамоцнай радасці,
Што мне, тады спазнаўшай прорву й неба
Любові гораснай,— адзіна там
I ўтульна мне, паўсюдна беспрытульнай
З вясёлкай тою, з валунамі тымі...

Не адступайся, дзень мой учарашні.
Я i сама змагу цябе адпрэчыць.
Бо адзінота — шчэ не паражнеча.

ПАСЛЯ ШТОРМУ

Глыбокае ранне, глыбокая ціша.
I толькі заілена ўсхліпваюць хвалі.
«Мінулася бура,— зняможана пішуць.
Прайшла.
Прашалела.
Зноў ранне. Зноў ціша.
На беразе гэтым
Зашмулена-бурым
Вось-вось людзі з'явяцца —
Выпладні буры.
Па ёд.
Па бурштын.
Па абломкі —
Хто ўчора
Блакітны свой паруснік
Даверыў мору».

МОСТ

Кажуць, ноч была цёмнаю вельмі.
Не заўважыла змроку:
Мне твой воблік свяціў цеплавокі.

Кажуць, ноч была ветранай дужа.
Не запомніла слоты:
Атуляла ад ветру пяшчота.