Franko Luin - Spuroj de miaj pasxoj

Mi kuŝas en verda herbo
kaj pensas nenion

La vualnuboj postkuras sin
malaperas
por reaperi pli longe for
en sama daŭra ludo

La folioj super mi
kliniĝas unu al alia
flustrante nekonatajn sekretojn
kiujn la vento kaŝaŭskrultas
kaj diskonigas al la mondo

La sunradioi haltas sur folioj
kai lasas sin luli
lacaj de la longa vojaĝo
por subite eksalti en la herbon
kaj kaŝi sin en ĝi

La birdoj dormas
Abeloj muŝoj birdoj
okupas ilian lokon
kaj ilia senĉesa zumado
dormigas min

Mi kuŝas en verda herbo
kaj pensas nenion

Mi aŭdas ilin
mi aŭdas ilin kviete frapantaj
sur la trostreĉita tendo
mi aŭdas ilin
silente surglitantaj
ĝin
kiel se ili ne volus ĝeni
mian pacon

Ili aŭdiĝas kiel lulkanto
delonge forgesita sed nun
rememorata
en la koro

Melankolia estas ilia voĉo
kiel estas melankoliaj
miaj pensoj
kiam kviete kvazaŭ timeme
glitas sur la tendo
la pluvaj gutoj

La ŝtonoj kuŝas sur siaj lokoj
nur pli rondaj
nur pli glataj
de la multaj pluvoj
la arboj kreskas sur la samaj lokoj
eble pli grandaj
ilia ombro pli vasta
pli da birdoj en iliaj branĉoj
la domoj la homoj la bestoj
ĉio estas kiel antaŭe

La homoj kun siaj voĉoj
agrable afablaj
la domo kiu iam estis hejmo
la ŝtonoj kiuj iam sukcesis
transdoni sian varmon
al la nudaj piedoj
la arboj kies branĉoj
kutimis luli min
kiam mi tion postulis de ili
ne estas kiel antaŭe

Mlaj pensoj estas for de ili
mia sopiro alie
fremde rigardas ilin miaj okuloj
la piedoj ne plu nudaj
ne povas senti la varmon de la ŝtonoj
nek la ŝtonoj povas rekoni mian paŝon

Al la vespero
mi krias mian doloron
al la sangruĝa vespero
de !a tago de la vivo

Mi ne aŭdas
la rekrion de la silento
de la nokto alproksimiĝanta
senŝue
sub la murmurantaj arboj
kiuj etendis siajn ŝtelemajn
branĉojn
tiel ke la koro ektremas
kaj klopodas kaŝi sin
en la bruston

Pli laŭte levigas mia
krio
al la sangruĝa vespero
kiam
guto po guto
la ruĝo malaperas lasante min
sola
kun la kruela nokto
la murdemaj hranĉoj
la arboj

La ondoj ankoraŭ ne vekiĝis
de la nokta dormo
la sablo
seka ne ankoraŭ varma
ŝutiĝas sub la piedoj
la spuroj post ili
estas profundaj kaj longe videblaj
malantaŭ mi

Longa estas la vojo
al la leviĝama suno
la piedoj laciĝas
la koro deziras reen

La sunleviĝo vekas la ondojn
la vento salute rapidas al ĝi

Kiam la piedoj turniĝas
for estas jam
la spuroj de miaj paŝoj
la vojo reen nekonata
nevidebla la celo

La koro ektremas en silenta timo
kaj ekbatas pii forte

Vi vagas
serĉanto
kaj ne scias kion trovi

Vi ne konas ia ceion
de via serĉado
nekonata estas ai vi la direkto
Vi nun iras kaj serĉas
iras kaj serĉas
eterna vagabondo

La vojo plenas je serĉantoj
same sencelaj
same sendirektaj
same vagabondaj
Aliaj faris la saman vojon antaŭ vi
aliaj faros ĝin post vi

Sed vagu
serĉanto
vagu kaj serĉu
ĉar se vi haltas
estos la fino por vi
La fino
serĉanto

Ne staru tie
kaj sentu ĝenon

Vi havas ia saman rajton
stari tie
kiel iu ajn alia

Vi havas ia saman rajton
vivi tie
kiei iu ajn alia

Vi havas ia saman rajton
ami tie
kiei iu ajn alia

Vi havas ia saman rajton
senti ĝenon tie
kiei iu ajn alia

Do staru tie
kaj semu ĝenon

Mi ŝatus trovi vorton
vorton simplan
vorton ĉionenhavan
vorton kiun vi
— kaj ĉiuj aliaj —
tuj komprenus
kaj ekĝojus pro ĝi
Mi ŝatus trovi vorton
kiu alportus ĝojon en vian koron
kanton al via orelo
ridon sur vian vizaĝon

Mi ŝatus trovi vorton
vorton simplan kaj ĉionenhavan

Mi similas al vi
Mi havas kapon kiel vi
Mi havas du brakojn kiet vi
Mi havas korpon kiel vi
Mi havas piedojn kiel vi
Kaj du orelojn mi havas
du okulojn nazon buŝon
tute same kiel vi
Mi havas koron kiel vi
Mi havas sentojn kiel vi
Mi havas pensojn kiel vi

Mi similas al vi
homo

Via loko estas tie ĉi
kaj via tempo nun
Malesperi pro hieraŭ
aŭ esperi pri morgaŭ
estas tempoperdo
Via loko estas tie ĉi
kaj via tempo nun

Vico
Homo post homo
longa serpento
cent- kaj milpieda
Homoj en vico

Silentaj sen protesto
Tio estas ilia sorto
Kaj la unuaj restas unuaj
kaj la lastaj ciam restas
lastaj

Egaleco estas daŭra revo
revo de miloj
revo de ĉiuj

Egaleco estas daŭra revo
revo enskribita en ĉiuj programojn
de ĉiuj partioj
revo promesata de ĉiuj politikistoj
de ĉiuj partioj

Sed la egaleco
kiun ni volas
ne estas la egaleco
kiun ili promesas

Tial egaleco restas daŭra revo revo
de miloj
revo de ĉiuj

Jen mi iras
sen scio pri la teorio pri la kurbita spaco,
mi iras kaj fajfas,
en paco kun mi mem.
Ne ĝenas mian penson la scio,
ke mi ne havas propran atombombon por defendi min
kaj krei propran Hiroŝimon,
nek mi sentas mankon
je interkontinentala raketo aŭ
kontraŭraketa raketo.

Mi iras kaj fajfas,
kiel se problemoj ne ekzjstus,
kiel se fajfado estas la sola ago,
kiu restas farenda.
Kaj kun mi fajfas aliaj,
iliaj pensoj plimalpli senzorgaj,
kontentaj kun si mem.
Tie, ekstere, staras ankaŭ bomoj,
sed ne fajfas —
ili nek havas forton nek emon tion fari.
Ho ne, ne estas la kurbita spaco,
nek atombomboj aŭ raketoj la problemo,
ne, ne estas tio...
Sed ni iras kaj fajfas daŭre kaj senzorge.

Kiam falos la unua ŝtono?

La akvosupro kaptas la nubojn,
ombron de birdo,
la ruinon de la sunsubiro.
La mola balailo de la krepusko
balaas kaj balaas,
la aĵoj deformiĝas, ŝanĝiĝas, forviŝiĝas en nenion.
La mateno kuŝas fore en la valo
aŭ sur la alia flanko
de la forgesitaj arbaroj —
ekblovo de iam sonĝitaj vojaĝoj,
sur ŝtuparo de la disfalanta lunlumo
sidas la sopiranto kun sia plumo
kaj trinkas tagojn neniam venontajn —
la sopiro kvietiĝas
kaj kantas la kanton de la sendomuloj —
la memoro turnas sin for,
prujno fluas super la kuirangulo —
renoviĝo estas mensogo kun buklaj haroj.
Baldaŭ niaj vocoj estos ŝpinitaj en groto
de sentema mallumo.